Έξοδος κινδύνου

Διαολεμένοι οι εργασιακοί ρυθμοί της εβδομάδας, μπορούν μόνο να συγκριθούν με την σπινταριστή Drum & bass μουσική των panacea. Πόση υστερία μπορεί να αντέξει ένα άτομο? Για ποιο λόγο να προσπαθεί να αντέξει αυτή την παρατεταμένη υστερία? Γιατί δεν τα παρατάει όλα, να πάει να βρει μια δουλειά δίπλα στην θάλασσα, να κυκλοφορεί μόνο με το μαγιό του και το χαμόγελο να είναι πάντοτε εκεί?. Μελέτες δείχνουν ότι το σύνδρομο burn out χτυπά όλο και περισσότερους εργαζόμενους νέους.
Μια δοκιμασμένη λύση για να αντέξεις στους εξαντλητικούς ρυθμούς της δουλειάς και γενικά της πόλης είναι η εγγραφή σε ένα κολυμβητήριο. Το νερό σε αναζωογονεί, βουτάς στην πισίνα γεμάτος ένταση και βγαίνεις απο αυτήν γαλήνιος, ένας άλλος άνθρωπος. Το κολυμβητήριο όμως έκλεισε για ανακαίνιση. Ξαφνικά βρέθηκα χωρίς τον προστατευτικό μου μανδύα στην μέση μιας ισχυρότατης αμμοθύελας, η πίεση και το στρες έτοιμα να με κατασπαράξουν. Άρχισαν να με κυνηγούν λυσαλλέα. Πήρα το ποδήλατο μου και έτρεξα μακρυά, κατάφερα να τους ξεφύγω να χαθώ γύρω απο την Ακρόπολη και στα στενά σοκάκια των Αναφιώτικων, δεν την χορταίνω αυτή την περιοχή.

Για να σβήσω περαιτέρω τα ίχνη μου κινήθηκα προς τα εξάρχεια, προς το νέο αυτοσχέδιο πάρκο, το καμάρι των γύρω κατοίκων. Νέοι στα παγκάκια απολάμβαναν το δροσερό αεράκι της βραδυάς. Άλλοι παρακολουθούσαν στον προτζέκτορα ένα ντοκυμανταιρ με θέμα μια ανάλογη ιστορία με αυτή του παρκινγκ - πάρκου στην Βαρκελώνη, άλλοι χάζευαν δυο σκύλους να παίζουν χαρούμενοι στον ανοικτό χώρο.
Επιστροφή στο σπίτι, το άγχος για το ξύπνημα της επόμενης ημέρας παραμονεύει, η απουσία του κολυμβητηρίου στην ψυχική μου ισορροπία εμφανέστατη. Τα αγαπημένα μου πρόσωπα και αυτά απουσιάζουν, παλεύουν με τους δικούς τους καθημερινούς δαίμονες. Η εγκατάλειψη της πόλης έστω και για λίγο είναι κάτι παραπάνω απο αναγκαία.
Η άνοιξη είναι η ιδανικότερη εποχή για βόλτες στην εξοχή, αρκεί να μην έχεις αλλεργείες. Η οργιαστική πανδαισία χρωμάτων και οσμών είναι παντού έκδηλη. Πολύχρωμα λιβάδια έχουν κατακλύσει κάθε γωνιά ελεύθερης γης. Στην φύση της αρέσει η πολυχρωμία και για αυτό έχει ντύσει με διάφορα χρώματα όλα τα λουλουδάκια. Μια βόλτα με το ποδήλατο στα γύρω λιβάδια σου δίνει τον χρόνο να γευτείς αυτό τον χορό των χρωμάτων, να μυρίσεις κάθε λογής λουλούδι, τις μαργαρίτες, τα ανθη χαμομιλιού, τις ανθισμένες λεμονιές. Ο ορίζοντα μακρυνός, γεμάτος χρώματα, γεμάτος χαμόγελα. Η σύγκριση με το γκρίζο αστικό τοπίο αναπόφευκτη. Τελικά η ζωή που είναι? Στην πόλη με την οργανωμένη κοινωνία και τους συνανθρώπους σου? ή κοντά στην φύση απο εκεί που προήλθαμε και γυρίσαμε την πλάτη υπεροπτικά? αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα, το αφήνω για το μέλλον. The world is fine by the ocean, όπως τραγουδά και ο richard Hawlwey στο παρακάτω τραγούδι.


Επιστροφή στην πόλη, δεν θέλω να σκέφτομαι την αυριανή εργασία, θέλω να σκέφτομαι και να ονειρεύμαι μόνο τα θετικά γεγονότα. Να αναπολω τις όμορφες στιγμές στην εξοχή δίπλα στην θάλασσα ή στην πόλη, τις πάμπολες συναυλίες, τους εκθεσιακούς χώρους, το θερινό σινεμά, όλα αυτά μέχρι να έρθει η επόμενη απόδραση.