Cinema paradiso

Ένα κάλεσμα να γράψω τις αγαπημένες μου ταινίες με έκανε να σκεφτώ πολλά για τον κινηματογράφο. Πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτόν, ποσά λιγότερα νοερά ταξίδια θα είχαμε κάνει χωρίς αυτόν? Πόσες κοπέλες θα είχαν χάσει την ευκαιρία να κλείσουν τα μάτια τους και να χαθούν στην αγκαλιά ενός Αλέν Ντελόν? Οι τέχνες στην ζωή μας παίζουν πρωτεύοντα ρόλο, αυτές είναι πραγματικά που μας κρατούν μακρυά από τα ζωώδη ένστικτα μας,κρατώντας μια ισοροπία με τα καθημερινά και τα δυσβάσταχτα, ωθώντας μας προς το καλύτερο. Και ο κινηματογράφος σαν η τέχνη με την μαζικότερη απήχηση έχει βοηθήσει πολύ προς αυτή την κατεύθυνση. Ένα παράθυρο μικρό είναι, σε μια γωνιά της ζωής μας, ανοίγουμε τα παραθυρόφυλλά του και το σπίτι μας (το είναι μας) ευοδιάζει απο αρώματα όμορφα, απο σκηνές απείρου κάλλους, δώρα των ηρωών μας του Μπουνουέλ, του Χίτσκοκ, του Μπέργκμαν και των φίλων τους.

Δεν είμαι ο καλύτερος αναλυτής ταινιών. Έχω ένα ελλάτωμα, έπειτα απο ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ξεχνώ βασικά κομμάτια της ταινίας, σαν ένα όνειρο που ξύπνησες το πουρνό και θυμάσαι μόνο αποσπάσματα απο αυτό. Δεν θα κάνω ανάλυση, υπάρχουν κείμενα εκατοντάδες απο ανθρώπους επαγγελματίες, θα γράψω μονάχα αυτά που ένιωσα αυτά που συγκράτησα.Ξεκινάμε λοιπόν.

La Haine / Το Μίσος (1995)

Μια μέρα σε ένα γκέτο του Παρισίου, ο kassovits (28 ετών τότε δημιούργησε αυτό το αριστούργημα, δηλαδή στην ηλικία μου, οταν εγώ είμαι μονάχα ένα απλός υπάλληλος γραφείου!)αποτυπώνει το περιθώριο των νέων, την αστυνομοκρατία, μια Ευρώπη που προσπαθεί να κρύψει τις ατέλειες της, μα δεν μπορεί.. Γυρισμένο ασπρόμαυρο, δίνει ξεχωριστή γοητεία και το τραγούδι του Bob Marley - Burnin' & Lootin στους τίτλους αρχής να σε προετοιμάζει κατάλληλα.



Lost Highway (1997)
Ο κόσμος του David Lynch είναι απλά μοναδικός, για άλλους ένας νοητικός παράδεισος, για άλλους ένα ατελείωτο μαρτύριο. Κάθε του ταινία είναι ξεχωριστή, ακόμη και η "normal" the Straight story, μα το Lost highway ξεπερνά κάθε του εγχείρημα. Πως να μην ξεπερνά όταν καταφέρνει να πλέξει ψυχολογικά μια ταινία με την μορφή της λωρίδας του moebius, όπου δεν ξέρεις ποια πλευρά της πραγματικά κοιτάζεις, μικρές λεπτομέρειες για τον μυστήριο κόσμο του D. Lynch!

Η παρουσία του mystery man σε καθηλώνει, όπως και εκείνης φυσικά της Patricia Arquete της απόλυτης femme fatale. Βλέποντας την ταινία, το μυαλό μου σάλεψε, προσπαθούσε να λυθεί απο τον σφιχτό κόμπο της λωρίδας moebius, περπατούσα στο δρόμο προς το σπίτι μου, νιώθωντας ότι συνομιλούσα με τον mystery man. Έψαξα κατευθείαν πληροφορίες για αυτην, πέτυχα μια πολύ καλή ανάλυση του cine.gr και αυτό ήταν. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το σαουντρακ, επιμελλημένο απο τον κύριο Badalamenti, με έκανε να σιγοτραγουδώ Ι'm deranged για πολλές ημέρες και τον ευχαριστώ θερμά.

Il Postino (1994)
Σε ένα μικρό νησι της Ιταλίας καταφθάνει ο Πάμπλο Νερούδα εξόριστος (μακάρι να με εξόριζαν και εμένα για λίγο, εκεί ή σε ένα οποιαδήποτε νησι της Μεσογείου, πλην της Σαλαμίνας) καταφθάνει εκεί και μεταμορφώνει τον πτωχό ταχυδρόμο σε ένα ποιητή, η καρδιά υπήρχε, απέμενε η αποκωδικοποίηση των συναισθημάτων με την βοήθεια της πένας για τα όμορφα "μάτια" της Maria Grazia Cucinotta. Το Μεσογειακό τοπίο σε καθηλώνει,τα ποιήματα του Νερούδα τριγυρίζουν στους χωμάτινους δρόμους του νησιού, ο ήχος και η εικόνα της θάλασσας γλυκαίνει τις καρδιες μας. Η αθωότητα των κατοίκων του νησιού, ο απλοϊκός τρόπος ζωής που έχουμε λησμονήσει είναι εκεί. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την σωστή μουσική επένδυση και την πολύ καλή ηθοποιία του πρωταγωνιστή masimo troisi (υποψηφιος για οσκαρ ά ανδρικού ρόλου) και ο τραγικός χαμός του λίγο πριν την πρεμιέρα της ταινίας δημιουργούν μια ταινία ποίημα.



Ταξίδι στην χώρα των θαυμάτων (2001)
Οι ταινίες του Χαγιάο Μιγιαζάκι είναι ένα πραγματικό ταξίδι στην χώρα των θαυμάτων. Βλέποντας την συγκεκριμένη ταινία, ένιωθα ότι κάποιος είχε τρυπώσει στα όνειρα μου, τα είχε δανειστεί για λίγο και τα είχε αποτυπώσει στην οθόνη σαν κινούμενα σχέδια. Η πραγματικότητα απουσιάζει από την εν λόγω ταινία, τι πιο ωραίο συναίσθημα! κομμάτια χαρτιού που μεταμορφώνονται σε περιστέρια, άσχημες μάγισσες,κουφάρια ανθρώπων δίχως ψυχή, φιλικοί δράκοι, περίεργα ζωάκια, ήρωες με ευγενική καρδια. Σίγουρα ένας καλλιτεχνης μπορεί να εκφραστεί ελευθερα δημιουργόντας κάποιο animation, ένα πραγματικό αριστουργημα και σιγουρα σε αυτην κατηγορία ανήκει και ο Μιγιαζάκι αλλά και ο Burton ( The Story of vincent, The nightmare before christmass )

Η Έβδομη Σφραγίδα (1957)
Μιλώντας για ποιήματα, η έβδομη σφραγίδα είναι η απόλυτα απεικόνιση ενός ποιήματος στην μεγάλη οθόνη. Η απόλυτη μορφή τέχνης. Η σκηνή μονάχα της παρτίδας σκάκι ανάμεσα στον Ιππότη και τον Θάνατο, σε καθηλώνει, νιώθεις ότι η βυθιζεσαι στην πολυθρόνα μα το μυαλό έχει εκσφενδονισθεί στο άπειρο. Τα σέβη μου κύριε Μπεργκμαν.



Τα φτερα του Έρωτα (1987)
Ο wim wenders με το συγκεκριμένο έργο, έγραψε ένα βαθύ φιλοσοφικό βιβλίο, όχι σε ένα κομμάτι χαρτί αλλά πάνω στο κινηματογραφικό φιλμ. Ο περιφερώμενος bruno Ganz (ο καλύτερος εν ζωή ηθοποιός κατ'εμε) περιφέρεται και αναρωτιέται για την μοίρα του, έχει αυτό που επιθυμούν όλοι, αθανασία, αλλα επιθυμεί εκείναοπου έχουν οι άλλοι, να αισθάνεται, να αγαπά, να πονά, να χαμογελά. Η ταινία βλέπεται καλύτερα εάν σταματήσεις να την παρακολουθείς και αρχίσεις να την διαβάζεις, λέξη προς λέξη. Ασπρόμαυρο αστικό τοπιο, φωτογραφημένο ονειρικά.




Τα Κουρέλια τραγουδούν ακόμα (1979)
O Ελληνικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει σπουδαία έργα, και χρωστάει πολλά στον μέγα δημιουργο Νίκο Νικολαϊδη. Μια παρέα "τα κουρέλια" τύποι μπιτνικ, όπου η αγάπη τους για την μουσική και η απέχθεια προς την συμβατή ζωή είναι παντού έκδηλη. Ο κόσμος του Νικολαϊδη αγγίζει την τελειότητα, η φωτογραφία και η σκηνογραφία, τα τζουκμποξ, οι παλιες καμπριο κάντιλακ, η καλή τζαζ ή rock n' roll, με όλα αυτά δεν έχει να φοβηθεί κανέναν. Το κάστινγκ εξαίρετο, Ο Βαλαβανίδης, ο Τζούμας και η λοιπή παρέα δίνει ρέστα, εκφωνόντας ατάκες που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. "Όλα ξεκίνησαν όταν ο Elvis κούνησε τους γοφούς του τραγουδώντας και ο Chuck Berry έριξε ένα σόλο στην ηλεκτρική τραγουδώντας «Maybellene, " Άκου πτώμα να μαθαίνεις...



Το Κουρδιστό πορτοκάλι (1973)
Άφησα για το τέλος την αγαπημένη μου ταινία. Η τελειομανία του κυρίου Κιούμπρικ χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη ταινία. Αυτό είναι που εκτιμώ περισσότερο στον Κιουμπρικ, η τελειομανία του δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να τον αμφισβητήσεις. Ίσως ο θαυμασμός αυτος οφείλεται απο την απουσία της εμονής του στην ζωή μου. Ταινία που έχω δει πολλάκις, και θα ξαναδώ σύντομα, όλη αυτή η βία, έρχεται σαν μπούμερανγκ στον θεατή, στον πρωταγωνιστή, ποιος είναι το θύμα ποιος ο θύτης. Ταινία ωδή στην παράνοια, στην παράνοια της βίας, ποτισμένη στο λευκό χρώμα, το χρώμα της παράνοιας, ενωρχηστρωμένη με το απόλυτο μεγαλείο της κλασσικής μουσικής όπου ο διαχωρισμός της μεγαλοφυίας με την παράνοια είναι ελαχιστότατος (Βλέπε Μότσαρτ).

Αρκετές από τις ταινίες που προανεφερα, κοσμούν σαν αφίσα το σπιτικό μου, σχεδόν όλες υπάρχουνν στην ταινιοθηκη μου, και σίγουρα όλες έχουν επηρεάσει σημαντικά την ψυχοσύνθεση μου. Σας ευχαριστώ κύριοι "σκηνοθέται" για τα υπέροχα συναισθήματα που μου έχετε προσφέρει.

ΥΓ Υπάρχουν άλλες τόσες ταινίες που θα τις συμπεριλάμβανα στις αγαπημένες μου, The trainspotting, Αποκάλυψη τώρα, Τελευταία έξοδος ριτα Χέηγορθ, Λεπτή κόκκινη γραμμή, High Fidelity, the truman show, Ο ψαλιδοχέρης, το κορακι, The Matrix, Συνήθεις ύποπτοι, donnie Darko, Λούφα και παραλαγή I, Το πείραμα, 2046, Into The Wild, Ο καιρός των τσιγγάνων, Amores Perros, Η πόλη του Θεού, Το βαθύ γαλάζιο. Όλες μας όλες έχουν εξαιρετικά σαουντρακ, δεν είναι τυχαίο αυτό...