Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Διασχίζοντας τον Εθνικό Κήπο

Έξι και τριάντα. Εκείνη την ώρα είχε οριστεί το ραντεβού στην πλατεία Συντάγματος με τον Μ. και την Γ. για να βρεθούμε έπειτα από πολύ καιρό. Κλασσικά ξεκίνησα αργοπορημένα απο το σπίτι, για να κερδίσω χρόνο αποφάσισα να διασχίσω τον εθνικό κήπο, από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου προς την Αμαλίας. Το γαλήνιο θρόισμα των φύλλων είναι σαφέστατα προτιμότερος ήχος απο τα μαρσαρίσματα των αυτοκινήτων, επίσης ο καύσωνας είχε κάνει ξανά την εμφάνιση του, μα στον Εθνικό κήπο του έχει απαγορευτεί η είσοδος, εκεί βασιλεύει μια δροσοστάλακτη νύμφη και με το γάργαρο νερό της δροσίζει όλα τα ζωάκια του κήπου, και εμάς φυσικά.



Τον Εθνικό Κήπο τον σνομπάρουν οι περισσότεροι κάτοικοι του κέντρου, μαθημένοι μάλλον στο μπετόν και την οχλαγωγία, το άρωμα του χώματος και η γαλήνια ηρεμία τους απωθεί απο τον χώρο αυτόν Ο Κήπος αυτός έχει κάτι το μαγικό, ζουν μυθικά όντα, έτοιμα να σε φιλοξενήσουν με τον καλύτερο τρόπο στο σπιτικό τους. Ζει εκεί μια μάγισσα, που για να σε αφήσει να περάσεις θέλει να κρατήσει για αντάλλαγμα τις έγνοιες σου, να τις περιεργαστεί και να τις απαλύνει. Θα πρέπει να σεβαστείς την επιθυμία της και να προχωρήσεις χωρίς αυτές. Αν είσαι καλός μαζί της θα παίξει λίγο με τον χωροχρόνο και θα σε μεταμφιέσει σε έναν δούκα του Μεσαίωνα που βολτάρει στον ξακουστό του κήπο. Ενίοτε η καλή μας μάγισσα στολίζει τον χώρο με νιφάδες λευκές και μουσικές από βιολιά ηχούν σε όλο τον κήπο.



Ζουν και τεράστια δέντρα που με την σκιά τους σε ευχαριστούν που έρχεσαι να τους κάνεις παρέα, να τους αποσπάσεις την προσοχή από την αιώνια μοναξιά τους. Αναζητούν την σιωπή σου και την γαλήνια αύρα σου να εναρμονιστεί με την δικιά τους να παιχνιδίσουν χαρούμενες και όταν εξαντληθούν να αποχωρήσουν με ένα τεράστιο χαμόγελο.


Μαγικός σίγουρα αυτός ο κήπος, ξεκινάς αρχικά για ένα γρήγορο πέρασμα, αλλά καταλήγεις να χαζεύεις για άλλη μια φορά όλο αυτό το τοπίο. Το ραντεβού σου πάλι το ξέχασες. μα δεν μπορείς να αντισταθείς να απαθανατίσεις με την φωτογραφική μηχανή τις ομορφιές που συναντάς σε κάθε σου βήμα. βγαίνοντας δε απο τον Εθνικό κήπο, συναντάς περιμετρικά απο αυτόν μια φωτογραφική έκθεση της ομάδας blanco, με τίτλο "Η Αθήνα θα σε εκπλήσσει". Πρόκειται για φωτογραφίες από την Αθήνα και την Αττική, πραγματικά πανέμορφα μέρη, δεν το ήξερα ότι υπήρχε καταρράκτης στην Πεντέλη!



Βλέποντας την έκθεση αυτή συνειδητοποιείς πόσες ομορφιές υπάρχουν γύρω σου και περιμένουν να τις ανακαλύψεις, είτε πρόκειται για φυσικά μέρη είτε για εστίες πολιτισμού και διασκέδασης, είτε πρόσωπα που περιμένουν να σου προσφέρουν και να τους προσφέρεις αγάπη πολύ. Αυτά να σκεφτόμαστε και να μην αφήνουμε ποτέ τα καθημερινά, τα ποταπά να γιγαντώνουν ελείψει άλλων συναισθημάτων και εμπειριών.
Αυτά για σήμερα, πάω να συναντήσω τον Μ, και την Γ. έχω αργήσει χαρακτηριστικά!

ΥΓ. Ξεκινάνε εργασίες αναβάθμισης του Εθνικού Κήπου.. ελπίζω να μην τερατουργήσουν!
ΥΓ2 Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση και την κάθε φωτογραφία μπορειτε να βρείτε στο clopypaste blog

ΥΓ3 Οι Φώτο είναι δικές μου εκτός απο εκείνη με τον καταρράκτη η οποία ανήκει στην ομάδα blanco

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Η Γέννηση και ο Θάνατος μιας Είδησης ή αλλιως Ειδησεογραφική Κοσμογονία


Με περιέργεια παρακολουθώ την διάσταση που έχει πάρει το θέμα "υπόθεση Παναγόπουλου" . Απο την ημέρα (Σάββατο νομίζω) που προέκυψε το θέμα, όλα τα ΜΜΕ το έχουν σαν πρώτη και κυριότερη είδηση. Τα υπόλοιπα θέματα, (υπόθεση siemens, οικονομική κρίση, πολιτική κρίση) έχουν βρεθεί σε δεύτερη μοίρα. Τελικά είναι τόσο σημαντική είδηση η εξάρθρωση μια σπείρας κακοποιών, απο την εξάρθρωση των κακοποιών στοιχείων που λέγονται βουλευτές και ζουν κάτι παραπάνω απο πλουσιοπάροχα εις βάρος ενός ολόκληρου λαου? Είναι πιο σημαντικά απο τα σημαντικά κοινωνικά προβλήματα που παρουσιάζει η Ελλάδα?

Τρεις εξηγήσεις μπορώ να δώσω σε αυτό το φαινόμενο:

1) To θέμα "πουλάει περισσότερο σε σχέση με το χιλιοπαιγμένο "Υπόθεση siemens". Άλλο να έχεις να κάνεις με κακοποιούς με οπλά, ομήρους απειλές, με τηλεοπτική απολογία του φερόμενου ως αρχηγού της σπείρας στις ειδήσεις των 8 (το είδαμε και αυτό!). Και άλλο να λες τα ίδια και τα ίδια για ένα θέμα που έχει προκύψει εδώ και δύο χρόνια, με δικαστικούς όρους, σκληρό πόκερ και με αλήθειες που με κανένα τρόπο δεν θέλουν πολλοί να μαθευτούν. Καλοκαιράκι τώρα, πρέπει να βρούμε ένα ειδησεογραφικό blockbuster να ανέβει η τηλεθέαση σε μια νεκρή χρονική περίοδο. Σαν εκείνο το καλοκαίρι που έπιασαν την διαβόητη 17Ν και που οι Έλληνες αντί να κάνουν βουτιές κρατώντας την μάσκα και τον αναπνευστήρα, έκαναν βουτιές στον ιδρώτα στο το σαλόνι του σπιτιού τους. Η εμπορευματοποίηση της δημοσιογραφίας είναι η ταφόπλακα της σαν λειτούργημα.


2) Υπάρχουν συμφέροντα πολλά, που δεν πρέπει να αφήσουν ένα θέμα να εξιχνιαστεί μέχρι να βρεθούν οι πραγματικοί ένοχοι. Χρησιμοποιούμε την μέθοδο της καταγραφής του θέματος, ενασχόλησης του επιφανείακά μέχρι ένα διάστημα, και μόλις έχει πλάτυάσει αρκετά και πρέπει να αποδοθούν ευθύνες γιοα να κλείσει οριστικά η υπόθεση εμφανίζεται ένα άλλο θέμα για να αρχίσει ξανά αυτος ο φαύλος κύκλος.

3) Τρίτη και τελευταία εξήγηση να είμαι δημοσιογραφικά άσχετος. Πάντοτε αναρωτιόμουν πως λειτουργεί η επιλογή των θεμάτων που θα ασχοληθεί ένα ΜΜΕ, πως γίνεται όλα τα ΜΜΕ να ασχολούνται με την ίδια θεματολογία και με την ίδια σειρά σημαντικότητας. Ίσως και να είναι δική μου η ψευδαίσθηση για την μη σοβαρότητα του θέματος, ενώ υπάρχουν άλλα κρισιμότερα.

Η συνέχεια επί της οθόνης... Μπα θα πάω για μια βουτιά. Εκεί στην παραλία όλα αυτά φαίνονται τόσο ποταπά, τα εσώτερα είναι αυτά που μας καίνε. Ίσως και να είναι μικρής σημασίας όλα αυτά που μας προβληματίζουν καθημερινά, σκάνδαλα, ρυθμοί ανάπτυξης, αναπτυξιακοί νόμοι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που ο Μορφέας δεν μας αφήνει να αναπτύξουμε αυτή την στιγμή. Εις το επανειδειν λοιπόν.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Περιπλανόμενος παραμιλώ


"Τι είναι αυτό που αποφεύγεις περισσότερο" ρώτησε ο Κ σε έναν απογευματινό μας περίπατο.
"Τους κλειστούς χώρους που υπερ μεγενθύνουν την μοναξιά μας" απάντησα μονομιάς.
Δεν έχω καλή σχέση με τους κλειστούς χώρους. Μου αρκεί η παρέα τους κατά την διάρκεια της εργασίας. Σε κάθε τους μορφή με πνίγουν, με καταθλίβουν, είτε στην μορφή του σπιτιού είτε στην μορφή μιας κλειστής καφετέριας ενός μπαρ ή σινεμά.
Ευγνωμονώ την μητέρα Μεσόγειο που με το θερμό της κλίμα μπορούμε να κυκλοφορούμε στους εξωτερικούς χώρους, ώρες πάμπολες. Δεν είναι τυχαίο που το μπαλκόνι μου έχει γίνει πλέον ο βασικότερος χώρος ξεκούρασης, κατά την διάρκεια δε των διακοπών στο πατρικό μου σπίτι, μεταμορφώνεται σε υπνοδωμάτιο, έτοιμο για ταξίδια νοερά παρέα με τα αστέρια!
Θερινά σινεμά, μπαρ σε διακοσμημένες ταράτσες, κήποι, πάρκα, ανοικτοί συναυλιακοί χώροι. Εκεί θα ψάξετε για να με βρείτε, πουθενά αλλού. Ο Ιούνιος μας έκρυβε αρκετές μουσικές εκπλήξεις και πάμπολους λόγους να οδεύσουμε προς αυτούς. Άνθρωποι πολλοί, έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα αυτό, αρκετοί με τα ποδήλατα τους παράτησαν την θαλπωρή και την "ασφάλεια" του δικού τους χώρου, για να βρεθούν σε χώρους ανοικτούς όπου η θετική ενέργεια του τοπίου και των απελευθερωμένων ψυχών πλημμύριζε τα μέρη Έτσι θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητα μας, γεμάτη από λόγους και αφορμές να παρατήσουμε την απομόνωση του σύγχρονου αστικού τοπίου και να οδεύσουμε προς τα εκεί που ποθεί η ψυχή μας. Εκείνη μονάχα ξέρει τι είναι καλύτερο για εμάς.
Προτιμώ να κυκλοφορώ έξω ελεύθερος να περιπλανιέμαι με τα πόδια ή με το ποδήλατο στις όμορφες γωνιές αυτής της πόλης, να φωτογραφίζω καθετί περίεργο, να ξαποσταίνω για να διαβάσω κάποιο βιβλίο, να ονειροπολήσω στιγμιαία και να συνεχίσω τον περίπατο μου παρέα με το δροσερό αεράκι και τα χρώματα της πόλης που παλεύουν με το γκρίζο της ισοπέδωσης. Είχα καιρό να ξεμυτίσω, μου είχε λείψει, με έτρωγε σιγά σιγά, δεν το είχα καταλάβει έως σήμερα, όπου χάθηκα για λίγο στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου και η ηρεμία μου επανήλθε.
Βλέπω φίλους μου πολλούς που προτιμούν την θαλπωρή του σπιτιού, κάθονται παρακολουθώντας τηλεόραση, ή σερφάροντας στο διαδίκτυο (κοντεύει να γίνει ο ίδιος εφιάλτης με την τηλεόραση) παρέα με το air condition για να τους γεμίζει δροσιά. Σέβομαι τον τρόπο ζωής τους, μα δεν μπορώ να τον ενστερνιστώ, μου φαίνεται μακρυνός, δίχως αισθήματα αληθινά, επίπλαστες φαντασιώσεις υλικής χαράς. Προτιμώ εδώ έξω έστω και μοναχός, τουλάχιστον η ψυχή μου μπορεί να χαμογελάσει δυνατά.

Το κείμενο γράφτηκε και αυτό σε χώρο εξωτερικό, εκεί που πηγάζει ολόκληρη η έμπνευση μου. Ελπίζω και η δική σου συνταξιδιώτη.

ΥΓ. Η φώτο ανήκει στο πατακάτω site http://www.davidgoering.com, βρεθηκε τυχαία, το οποίο περιέχει φανταστικές φωτογραφίες, αξίζει ένα πέρασμα απο εκεί.