Τριγυρνώντας

Τριγυρνώ με το ποδήλατο συχνά στους δρόμους τους πολύβουους και στα μικρά πράσινα καταφύγια και η περιπλάνηση αυτή με ωθεί να παρατηρώ:

παρατηρώ τους κατοίκους να μονομαχούν συνεχώς με τον χρόνο, να προλάβουν να ολοκληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, περπατούν γοργά, σκεπτόμενοι θολά. Τα πάντα τους κυνηγούν, το φανάρι, τα ψώνια, το μωρό, το σινεμά. Μια στιγμή μονάχα θα ξαποστάσουν και θα αναρωτηθούν προς τι όλο αυτό το κυνήγι και ύστερα το κυνήγι θα αρχίσει ξανά.

Παρατηρώ τους τουρίστες, απελευθερωμένοι απο το άγχος της καθημερινότητας τους, απολαμβάνουν την κάθε στιγμή. Φωτογραφίζουν όλα εκείνα που φαίνονται σε εμάς ανούσια συνηθισμένα, τα μουσεία, τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα μεγάλα δέντρα, τα αρχαία. Τα ζουν και τα χαίρονται. Υιοθετώντας την αντίληψη τους έτσι κι εμείς θα ανακαλύψουμε ξανά τις χαρές της πόλης.

Παρατηρώ τους αδέσποτους σκύλους. Ξαποσταίνουν όπου βρουν νιώθοντας ότι εκείνοι είναι οι βασιλιάδες της πόλης. Περνώντας απο δίπλα τους με το ποδήλατο ή την μηχανή σηκώνονται εξαγριωμένοι απο την γαλήνια ηρεμία τους και απαιτούν να σταματήσεις, να τους υποβάλεις την υποταγή σου και έπειτα να προχωρήσεις. Μα δέχονται ευλαβικά τα χάδια των ηλιαχτίδων καθώς και τα χάδια των ανθρώπων. Είναι όντως οι βασιλιάδες αυτής της πόλης.

Παρατηρώ τους οδηγούς. Ταλαιπωρία σκέτη η οδήγηση σε μια άναρχη πόλη πλημμυρισμένη απο μηχανοκίνητα τρωκτικά που εκπέμπουν τόνους δηλητηριωδών αερίων, εγκλωβισμένοι οι οδηγοί μέσα σε αυτά, εκπέμπουν και αυτοί αρνητική ενέργεια κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Παρατηρώ τους ποδηλάτες να παλεύουν να επιβιώσουν ανάμεσα απο τα αμάξια, να επιβιώσουν απο τα αέρια τους, να επιβιώσουν σε μια πόλη απάνθρωπη, πόσο μάλλον για αυτούς. Αλλά αυτοί εκεί, πιστοί στο ουτοπικό τους όραμα, πασχίζουν για ένα καλύτερο αύριο.

Παρατηρώ τους αστυνομικούς στοιβαγμένοι γύρω απο το Μέγαρο Μαξίμου να προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι εργάζονται για το καλό του πολίτη. Άλλοι σε γωνιές να λουφάρουν και στην πλατεία Κοτζιά να πίνουνε καφέ, ενώ παραδίπλα τους τα αυτοκίνητα να καβαλάνε θρασύτατα τα πεζοδρόμια και παρακάτω οι έμποροι ναρκωτικών να προμηθεύουν τους ναρκομανείς με την καταδίκη τους. Μα αυτοί αμέριμνοι να χαζογελούν περιμένοντας να τελειώσει η υπηρεσία τους.

Παρατηρώ τους ναρκομανείς χωμένους στα στενά, μακρυά απο τις λουσάτες βιτρίνες και τις καφετέριες της καλοζωίας, ζητιανεύουν ελάχιστα λεφτά. Το σώμα τους εδώ, ένα ζωντανό κουφάρι ταλαιπωρημένο απο τις απανωτές ενέσεις, το πνεύμα τους κάπου μακρυά όπου φρικιαστικά τέρατα του κατασχίζουν την σάρκα. Για το χαμόγελο τους ούτε λόγος, ο χρόνος ο μακρύς το έσβησε απο την μνήμη, η μοίρα η σκληρή το διέγραψε απο τα μελλούμενα και το αντικατέστησε με πόνο, ατελείωτο πόνο.

Παρατηρώ τους άστεγους της Αιόλου, να ψάχνουν να βρουν μια κούτα να στρώσουν για την νυχτερινή τους κατοικία. Παρατηρώ επίσης τους άστεγους γύρω απο τον Εθνικό κήπο να έχουν φτιάξει σπιτικά ολόκληρα απο κομμάτια ναύλον Στα μάτια των κατοίκων εξαθλιωμένοι, η ντροπή μιας κοσμοπολίτικης πρωτεύουσας. Στα μάτια τα δικά τους υπερήφανοι, δεν το βάζουν κάτω όσο και άσχημα παιχνίδια τους έπαιξε η ζωή. Στα σοκάκια της πλάκας τριγυρνά ένα άστεγος, πρώην δικηγόρος οικογενειάρχης, όπου μια μέρα ο θάνατος του πήρε μακρυά την γυναίκα και το παιδί του.. και απο εκείνη την ημέρα τριγυρνά..

Παρατηρώ τα ζώα στον εθνικό κήπο, εγκλωβισμένα σε κλουβιά να τα φωτογραφίζουν οι επισκέπτες νιώθοντας ότι ήρθαν σε επαφή με την φύση. Δεν ξέρω αν περνούν καλύτερα στο κλουβί τους ή ελεύθερα στην φύση, μα ξέρω ποια θα ήταν η απάντηση τους αν τα ρωτάγαμε τι θα επιλέγανε.

Παρατηρώ τις ανθισμένες νεραντζιές καθώς επιστρέφω απο την περιήγηση μου, ένιωσαν τον ερχομό της άνοιξης, στολίστηκαν με τα πανέμορφα άνθη τους, έβαλαν και τα μυρωδικά τους, χαρίζοντας στην πόλη αυτή μια ξεχωριστή ομορφιά, φουσκοδεντριά που λέει και ο Καζαντζάκης. Αποτελούν την πιο όμορφη απόδειξη του ερχομού της Άνοιξης ακόμα και μεσα στο αστικό πεδίο, και οι περίοικοι τα ευγνωμονούν κάνοντας τα να ανθίσουν περισσότερο απο χαρά!

Παρατηρώ τον εαυτό μου να προσπαθεί να ανασάνει απο την πιεστική καθημερινότητα, να απολαμβάνει τις χαρές της Άνοιξης, να τριγυρνά με το ποδήλατο του μοναχός σε μια πόλη εκατομμυρίων κατοίκων. Ειρωνεία.. ή ευτυχία, αναλόγως απο ποια οπτική γωνία το εξετάζεις.