Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Τριγυρνώντας

Τριγυρνώ με το ποδήλατο συχνά στους δρόμους τους πολύβουους και στα μικρά πράσινα καταφύγια και η περιπλάνηση αυτή με ωθεί να παρατηρώ:

παρατηρώ τους κατοίκους να μονομαχούν συνεχώς με τον χρόνο, να προλάβουν να ολοκληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, περπατούν γοργά, σκεπτόμενοι θολά. Τα πάντα τους κυνηγούν, το φανάρι, τα ψώνια, το μωρό, το σινεμά. Μια στιγμή μονάχα θα ξαποστάσουν και θα αναρωτηθούν προς τι όλο αυτό το κυνήγι και ύστερα το κυνήγι θα αρχίσει ξανά.

Παρατηρώ τους τουρίστες, απελευθερωμένοι απο το άγχος της καθημερινότητας τους, απολαμβάνουν την κάθε στιγμή. Φωτογραφίζουν όλα εκείνα που φαίνονται σε εμάς ανούσια συνηθισμένα, τα μουσεία, τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα μεγάλα δέντρα, τα αρχαία. Τα ζουν και τα χαίρονται. Υιοθετώντας την αντίληψη τους έτσι κι εμείς θα ανακαλύψουμε ξανά τις χαρές της πόλης.

Παρατηρώ τους αδέσποτους σκύλους. Ξαποσταίνουν όπου βρουν νιώθοντας ότι εκείνοι είναι οι βασιλιάδες της πόλης. Περνώντας απο δίπλα τους με το ποδήλατο ή την μηχανή σηκώνονται εξαγριωμένοι απο την γαλήνια ηρεμία τους και απαιτούν να σταματήσεις, να τους υποβάλεις την υποταγή σου και έπειτα να προχωρήσεις. Μα δέχονται ευλαβικά τα χάδια των ηλιαχτίδων καθώς και τα χάδια των ανθρώπων. Είναι όντως οι βασιλιάδες αυτής της πόλης.



Παρατηρώ τους οδηγούς. Ταλαιπωρία σκέτη η οδήγηση σε μια άναρχη πόλη πλημμυρισμένη απο μηχανοκίνητα τρωκτικά που εκπέμπουν τόνους δηλητηριωδών αερίων, εγκλωβισμένοι οι οδηγοί μέσα σε αυτά, εκπέμπουν και αυτοί αρνητική ενέργεια κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Παρατηρώ τους ποδηλάτες να παλεύουν να επιβιώσουν ανάμεσα απο τα αμάξια, να επιβιώσουν απο τα αέρια τους, να επιβιώσουν σε μια πόλη απάνθρωπη, πόσο μάλλον για αυτούς. Αλλά αυτοί εκεί, πιστοί στο ουτοπικό τους όραμα, πασχίζουν για ένα καλύτερο αύριο.



Παρατηρώ τους αστυνομικούς στοιβαγμένοι γύρω απο το Μέγαρο Μαξίμου να προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι εργάζονται για το καλό του πολίτη. Άλλοι σε γωνιές να λουφάρουν και στην πλατεία Κοτζιά να πίνουνε καφέ, ενώ παραδίπλα τους τα αυτοκίνητα να καβαλάνε θρασύτατα τα πεζοδρόμια και παρακάτω οι έμποροι ναρκωτικών να προμηθεύουν τους ναρκομανείς με την καταδίκη τους. Μα αυτοί αμέριμνοι να χαζογελούν περιμένοντας να τελειώσει η υπηρεσία τους.

Παρατηρώ τους ναρκομανείς χωμένους στα στενά, μακρυά απο τις λουσάτες βιτρίνες και τις καφετέριες της καλοζωίας, ζητιανεύουν ελάχιστα λεφτά. Το σώμα τους εδώ, ένα ζωντανό κουφάρι ταλαιπωρημένο απο τις απανωτές ενέσεις, το πνεύμα τους κάπου μακρυά όπου φρικιαστικά τέρατα του κατασχίζουν την σάρκα. Για το χαμόγελο τους ούτε λόγος, ο χρόνος ο μακρύς το έσβησε απο την μνήμη, η μοίρα η σκληρή το διέγραψε απο τα μελλούμενα και το αντικατέστησε με πόνο, ατελείωτο πόνο.



Παρατηρώ τους άστεγους της Αιόλου, να ψάχνουν να βρουν μια κούτα να στρώσουν για την νυχτερινή τους κατοικία. Παρατηρώ επίσης τους άστεγους γύρω απο τον Εθνικό κήπο να έχουν φτιάξει σπιτικά ολόκληρα απο κομμάτια ναύλον Στα μάτια των κατοίκων εξαθλιωμένοι, η ντροπή μιας κοσμοπολίτικης πρωτεύουσας. Στα μάτια τα δικά τους υπερήφανοι, δεν το βάζουν κάτω όσο και άσχημα παιχνίδια τους έπαιξε η ζωή. Στα σοκάκια της πλάκας τριγυρνά ένα άστεγος, πρώην δικηγόρος οικογενειάρχης, όπου μια μέρα ο θάνατος του πήρε μακρυά την γυναίκα και το παιδί του.. και απο εκείνη την ημέρα τριγυρνά..

Παρατηρώ τα ζώα στον εθνικό κήπο, εγκλωβισμένα σε κλουβιά να τα φωτογραφίζουν οι επισκέπτες νιώθοντας ότι ήρθαν σε επαφή με την φύση. Δεν ξέρω αν περνούν καλύτερα στο κλουβί τους ή ελεύθερα στην φύση, μα ξέρω ποια θα ήταν η απάντηση τους αν τα ρωτάγαμε τι θα επιλέγανε.

Παρατηρώ τις ανθισμένες νεραντζιές καθώς επιστρέφω απο την περιήγηση μου, ένιωσαν τον ερχομό της άνοιξης, στολίστηκαν με τα πανέμορφα άνθη τους, έβαλαν και τα μυρωδικά τους, χαρίζοντας στην πόλη αυτή μια ξεχωριστή ομορφιά, φουσκοδεντριά που λέει και ο Καζαντζάκης. Αποτελούν την πιο όμορφη απόδειξη του ερχομού της Άνοιξης ακόμα και μεσα στο αστικό πεδίο, και οι περίοικοι τα ευγνωμονούν κάνοντας τα να ανθίσουν περισσότερο απο χαρά!

Παρατηρώ τον εαυτό μου να προσπαθεί να ανασάνει απο την πιεστική καθημερινότητα, να απολαμβάνει τις χαρές της Άνοιξης, να τριγυρνά με το ποδήλατο του μοναχός σε μια πόλη εκατομμυρίων κατοίκων. Ειρωνεία.. ή ευτυχία, αναλόγως απο ποια οπτική γωνία το εξετάζεις.


Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Το λουλουδάκι και η μελισσούλα


Στης Άνοιξης την εποχή, τότε που ανθίζει ολάκερη η Γη, άνθισε και ένα λουλουδάκι μαζί με τα άλλα. Καρτερούσε να ξεπεταχτεί από το γκρίζο χώμα, να αγγίξει ο ήλιος τα όμορφα πέταλα του, να νιώσει το γλυκό αεράκι, να συναντήσει διάφορα ζωύφια να κάνει φίλους πολλούς.
Κάθε μέρα ξύπναγε άνοιγε τα πέταλα του όπως όλα τα γύρω λουλουδάκια λιαζόταν χαρούμενο, λάτρευε τον Ήλιο ήθελε κάποια μέρα να γινόταν τόσο ψηλό ώστε να έφτανε μέχρι εκεί απάνω. Περίμενε επίσης τα εντομάκια να το επισκεφτούν, να τους χαρίσει λίγο απο την γύρη του, να τα κάνει χαρούμενα και αυτά με την σειρά τους να του κάνουν λίγη παρέα, στο μοναχικό του ταξίδι προς τον ήλιο. Έρχονταν εντομάκια, μα δεν τα πήγαινε καλά μαζί τους, δεν ήθελαν πολλά πολλά με δαύτο, μονάχα να επωφεληθούν από την γύρη του και μετά να φύγουν, σχέσεις ρηχές.
Στενοχωριόταν συνεχώς, μα δεν το έβαζε κάτω, έτσι είναι η ζωή σκεφτόταν, και συγκεντρωνόταν στο όνειρό του να αγγίξει τον ήλιο. Ερχόταν και ένας κύριος στο λιβάδι, ξαπόσταινε λιγάκι διαβάζοντας αγαπημένα βιβλία, έκλεβε ματιές και το λουλουδάκι και πέρναγε τις ημέρες του σε ταξίδια φανταστικά, γραμμένα σε χαρτί απο αυτά τα περίεργα όντα τους ανθρώπους.
Μια μέρα εμφανίστηκε μια μελισσούλα, διαφορετική από τα άλλα έντομα, χαρωπή , αγαπούσε την ζωή και ιδιαίτερα την άνοιξη. Ντροπαλά και τα δύο, άργησαν να συστηθούν, μα με το που έγινε αυτό δεν σταμάτησαν να μιλάνε μεταξύ τους. Του είπε ότι έρχεται απο κάπου μακρυά πίσω απο τον λόφο, την έφερε εδώ ένα περίεργο άρωμα και χάρηκε που συνάντησε το λουλουδάκι. Ανανέωσαν το επόμενο ραντεβού για την επόμενη ημέρα, και για τις επόμενες και για τις επόμενες. Το λουλουδάκι επιτέλους χαρωπό, άνοιγε τα πέταλα του νωρίς νωρίς το πρωί, πριν καλά καλά φωτίσει καρτερώντας της φίλη του την μελισσούλα. Ερχόταν και αυτή συνομιλούσαν για τα όνειρα τους, τις σκέψεις τους τους προβληματισμούς τους. Το λουλουδάκι τις περιέγραφε το όνειρο του, να αγγίξει τον ήλιο και πως θα κατάφερνε αυτό.
"Έχω ένα σχέδιο της έλεγε"
-Θα φτάσω ψηλά στον ουρανό, και εκεί πάνω κάπου διάβασα ότι περνά το άρμα του ήλιου με οδηγό τον Φαέθωντα, ε τότε μεμιάς θα αποκολληθώ απο την γή, θα πηδήξω στο άρμα και θα με μεταφέρει να συναντήσω τον Ήλιο!
Χαμογελούσε η μελισσούλα γνωρίζοντας ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει αλλά δεν του το έλεγε μη θέλοντας να το στενοχωρήσει και γεμάτη ενθουσιασμό του εξιστορούσε γεγονότα απο τα μεγάλα της ταξίδια, τα όμορφα λιβάδια, τα ποτάμια και τα πευκοδάση. Όταν ερχόταν και ο άνθρωπος και ξαπόσταινε να διαβάσει κάποιο βιβλίο, σιγούσαν και διάβαζαν μαζί του τις σελίδες και όταν έφευγε συζητούσαν για αυτά που είχαν διαβάσει, για τα θέματα τα προαιώνια και τα μελλοντικά.
Ερχόταν ανελλιπώς η μελισσούλα και το λουλουδάκι επιτέλους ήταν πολύ χαρούμενο, ένιωθε ότι μεγάλωνε πιο γρήγορα και σύντομα θα είχε φτάσει μέχρι τον ήλιο. Τον τελευταίο όμως καιρό η μελισσούλα ήταν θλιμμένη, κουραζόταν πολύ από το μεγάλο ταξίδι να συναντήσει τον καλό της φίλο, αυτός την αγκάλιαζε με τα πέταλα του και την ευχαριστούσε που του έκανε παρέα.

Μια μέρα όμως δεν ήρθε, κάτι θα της έτυχε σκέφτηκε. Περίμενε με ανυπομονησία το επόμενο πρωινό να εμφανιστεί μα ούτε και αυτό εμφανίστηκε Το λουλουδάκι δεν κοιμόταν τα βράδια, για ημέρες δεν έκλεινε τα πέταλα του, περιμένοντας με ανυπομονησία την αγαπημένη του παρέα. Δεν ήρθε ποτέ ξανά όμως, σκέφτηκε το λουλουδάκι ότι ίσως κουράστηκε από το μεγάλο ταξίδι, θα υπήρχαν και άλλα λουλουδάκια κοντά στην φωλιά της που θα έκανε εξίσου καλή παρέα, θα ζύγωναν και περισσότεροι άνθρωποι με βιβλία και θα διάβαζαν τις ιστορίες με τα ταξίδια τα νοερά. Απογοητευμένο παράτησε το μεγάλο του όνειρο να αγίξει τον ήλιο, έκλεισε τα πέταλα του, δεν τα ξανάνοιξε ποτέ όσο και να το παρακαλούσαν τα άλλα έντομα. Άφησε μονάχα ένα πέταλο, να το πάρει ο αγέρας, να το στείλει πέρα από τον λόφο. Και σιγά σιγά μαράθηκε και απόθανε... Τι χαζό.

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Το ταξίδι της επιστροφής


Περίεργη η νύχτα τούτη, σκέφτεται το πρωινό που έρχεται και προσπαθεί να ξεφύγει απο αυτό, να μην ξημερώσει ποτέ, να μείνει τούτη η νύχτα παντοτινή. Τα αστέρια φώτισαν τον ουρανό, το φεγγάρι λείπει εδώ και μέρες, θαρρώ πως έχει πάει να ξαποστάσει, κουράστηκε το κακόμοιρο από το καθημερινό του το ταξίδι, να προσπερνά ευλαβικά όλα τα αστέρια να τα χαιρετά και να συνεχίζει προς τον μακρινό του προορισμό.

Τα άνθη της λεμονιάς μοσχοβολούν, παιχνιδίζουν με το δροσερό αεράκι που μεταφέρει την μυρωδιά τους παντού. Ένα αμάξι ξεπροβάλει αραιά και που, διακόπτοντας την γαλήνια ηρεμία αυτής της απριλιάτικης βραδιάς, μα και αυτό καταλαβαίνει την παραφωνία του και χάνεται γοργά. Τα λαμπερά χαμόγελα των φίλων μου αντηχούν ακόμη στην καρδιά μου. Όλα αυτά αύριο το πρωί θα είναι τίποτα άλλο παρά μια γλυκιά ανάμνηση. Οι συνοδοιπόροι των πασχαλινών μου διακοπών διασχίζουν ήδη το προσωπικό τους μονοπάτι. Τα μυρωδάτα άνθη θα είναι κλεισμένα σε κήπους μακρινούς, μην μπορώντας το αγέρι να μεταφέρει τα χιλιοαγαπημένα αρώματα τους προς την αφεντιά μου. Η ηρεμία της βραδιάς θα καταποντιστεί απο τα ποδοπατήματα χιλιάδων μηχανοκίνητων βούβαλων, μουγκρίζοντας θα περνούν και θα διαλύουν κάθε ευχή για μια στιγμή ησυχίας. Οι σκέψεις μας οι πλάνες για ταξίδια νοερά θα μεταμορφωθούν σε μαύρα κοράκια που θα κυνηγούν αριθμοδείκτες, ποσοστά, τραπεζικούς λογαριασμούς.

Τώρα που το μυαλό μας είναι καθαρό απο τα προσωπικά μας διαόλια, ας σημειώσουμε όλα αυτα τα ωραία που σκεφτόμαστε, που νιώθουμε τριγύρω μας, ας γεμίσουμε κόλλες ολόκληρες με σκέψεις ευγενικές, παράλογες μα τόσο ποθητές, προτού έλθει το επόμενο πρωινό και με τα καλό ακονισμένα νύχια του μας τις σχίσει.

Δεκάρα δεν δίνω για την αυριανή ημέρα, δεν θα την φοβηθώ, έχω το κρυφό μου καταφύγιο με το που δώ τα δύσκολα να οδεύσω προς τα εκεί. Σεντούκια τεράστια με αναμνήσεις τρυφερές με περιμένουν εκεί και μισοτελειωμένα μεταξωτά υφαντά έτοιμα να συνεχίσω να τα υφαίνω με φανταστικά ταξίδια του μυαλού.



ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε χτες, στον κήπο του σπιτιού μου, σε ένα σημειωματάριο με τον έναστρο ουρανό να μου κάνει συντροφιά. Το κείμενο αυτό πληκτρολογήθηκε σήμερα, διαπιστώνοντας ότι και στις πιο αντίξοες συνθήκες, πάντοτε θα υπάρχει μια μικρή ηλιαχτίδα ζωής. Yin Yang..

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Cinema paradiso

Ένα κάλεσμα να γράψω τις αγαπημένες μου ταινίες με έκανε να σκεφτώ πολλά για τον κινηματογράφο. Πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτόν, ποσά λιγότερα νοερά ταξίδια θα είχαμε κάνει χωρίς αυτόν? Πόσες κοπέλες θα είχαν χάσει την ευκαιρία να κλείσουν τα μάτια τους και να χαθούν στην αγκαλιά ενός Αλέν Ντελόν? Οι τέχνες στην ζωή μας παίζουν πρωτεύοντα ρόλο, αυτές είναι πραγματικά που μας κρατούν μακρυά από τα ζωώδη ένστικτα μας,κρατώντας μια ισοροπία με τα καθημερινά και τα δυσβάσταχτα, ωθώντας μας προς το καλύτερο. Και ο κινηματογράφος σαν η τέχνη με την μαζικότερη απήχηση έχει βοηθήσει πολύ προς αυτή την κατεύθυνση. Ένα παράθυρο μικρό είναι, σε μια γωνιά της ζωής μας, ανοίγουμε τα παραθυρόφυλλά του και το σπίτι μας (το είναι μας) ευοδιάζει απο αρώματα όμορφα, απο σκηνές απείρου κάλλους, δώρα των ηρωών μας του Μπουνουέλ, του Χίτσκοκ, του Μπέργκμαν και των φίλων τους.

Δεν είμαι ο καλύτερος αναλυτής ταινιών. Έχω ένα ελλάτωμα, έπειτα απο ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ξεχνώ βασικά κομμάτια της ταινίας, σαν ένα όνειρο που ξύπνησες το πουρνό και θυμάσαι μόνο αποσπάσματα απο αυτό. Δεν θα κάνω ανάλυση, υπάρχουν κείμενα εκατοντάδες απο ανθρώπους επαγγελματίες, θα γράψω μονάχα αυτά που ένιωσα αυτά που συγκράτησα.Ξεκινάμε λοιπόν.

La Haine / Το Μίσος (1995)

Μια μέρα σε ένα γκέτο του Παρισίου, ο kassovits (28 ετών τότε δημιούργησε αυτό το αριστούργημα, δηλαδή στην ηλικία μου, οταν εγώ είμαι μονάχα ένα απλός υπάλληλος γραφείου!)αποτυπώνει το περιθώριο των νέων, την αστυνομοκρατία, μια Ευρώπη που προσπαθεί να κρύψει τις ατέλειες της, μα δεν μπορεί.. Γυρισμένο ασπρόμαυρο, δίνει ξεχωριστή γοητεία και το τραγούδι του Bob Marley - Burnin' & Lootin στους τίτλους αρχής να σε προετοιμάζει κατάλληλα.



Lost Highway (1997)
Ο κόσμος του David Lynch είναι απλά μοναδικός, για άλλους ένας νοητικός παράδεισος, για άλλους ένα ατελείωτο μαρτύριο. Κάθε του ταινία είναι ξεχωριστή, ακόμη και η "normal" the Straight story, μα το Lost highway ξεπερνά κάθε του εγχείρημα. Πως να μην ξεπερνά όταν καταφέρνει να πλέξει ψυχολογικά μια ταινία με την μορφή της λωρίδας του moebius, όπου δεν ξέρεις ποια πλευρά της πραγματικά κοιτάζεις, μικρές λεπτομέρειες για τον μυστήριο κόσμο του D. Lynch!

Η παρουσία του mystery man σε καθηλώνει, όπως και εκείνης φυσικά της Patricia Arquete της απόλυτης femme fatale. Βλέποντας την ταινία, το μυαλό μου σάλεψε, προσπαθούσε να λυθεί απο τον σφιχτό κόμπο της λωρίδας moebius, περπατούσα στο δρόμο προς το σπίτι μου, νιώθωντας ότι συνομιλούσα με τον mystery man. Έψαξα κατευθείαν πληροφορίες για αυτην, πέτυχα μια πολύ καλή ανάλυση του cine.gr και αυτό ήταν. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το σαουντρακ, επιμελλημένο απο τον κύριο Badalamenti, με έκανε να σιγοτραγουδώ Ι'm deranged για πολλές ημέρες και τον ευχαριστώ θερμά.

Il Postino (1994)
Σε ένα μικρό νησι της Ιταλίας καταφθάνει ο Πάμπλο Νερούδα εξόριστος (μακάρι να με εξόριζαν και εμένα για λίγο, εκεί ή σε ένα οποιαδήποτε νησι της Μεσογείου, πλην της Σαλαμίνας) καταφθάνει εκεί και μεταμορφώνει τον πτωχό ταχυδρόμο σε ένα ποιητή, η καρδιά υπήρχε, απέμενε η αποκωδικοποίηση των συναισθημάτων με την βοήθεια της πένας για τα όμορφα "μάτια" της Maria Grazia Cucinotta. Το Μεσογειακό τοπίο σε καθηλώνει,τα ποιήματα του Νερούδα τριγυρίζουν στους χωμάτινους δρόμους του νησιού, ο ήχος και η εικόνα της θάλασσας γλυκαίνει τις καρδιες μας. Η αθωότητα των κατοίκων του νησιού, ο απλοϊκός τρόπος ζωής που έχουμε λησμονήσει είναι εκεί. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την σωστή μουσική επένδυση και την πολύ καλή ηθοποιία του πρωταγωνιστή masimo troisi (υποψηφιος για οσκαρ ά ανδρικού ρόλου) και ο τραγικός χαμός του λίγο πριν την πρεμιέρα της ταινίας δημιουργούν μια ταινία ποίημα.



Ταξίδι στην χώρα των θαυμάτων (2001)
Οι ταινίες του Χαγιάο Μιγιαζάκι είναι ένα πραγματικό ταξίδι στην χώρα των θαυμάτων. Βλέποντας την συγκεκριμένη ταινία, ένιωθα ότι κάποιος είχε τρυπώσει στα όνειρα μου, τα είχε δανειστεί για λίγο και τα είχε αποτυπώσει στην οθόνη σαν κινούμενα σχέδια. Η πραγματικότητα απουσιάζει από την εν λόγω ταινία, τι πιο ωραίο συναίσθημα! κομμάτια χαρτιού που μεταμορφώνονται σε περιστέρια, άσχημες μάγισσες,κουφάρια ανθρώπων δίχως ψυχή, φιλικοί δράκοι, περίεργα ζωάκια, ήρωες με ευγενική καρδια. Σίγουρα ένας καλλιτεχνης μπορεί να εκφραστεί ελευθερα δημιουργόντας κάποιο animation, ένα πραγματικό αριστουργημα και σιγουρα σε αυτην κατηγορία ανήκει και ο Μιγιαζάκι αλλά και ο Burton ( The Story of vincent, The nightmare before christmass )



Η Έβδομη Σφραγίδα (1957)
Μιλώντας για ποιήματα, η έβδομη σφραγίδα είναι η απόλυτα απεικόνιση ενός ποιήματος στην μεγάλη οθόνη. Η απόλυτη μορφή τέχνης. Η σκηνή μονάχα της παρτίδας σκάκι ανάμεσα στον Ιππότη και τον Θάνατο, σε καθηλώνει, νιώθεις ότι η βυθιζεσαι στην πολυθρόνα μα το μυαλό έχει εκσφενδονισθεί στο άπειρο. Τα σέβη μου κύριε Μπεργκμαν.



Τα φτερα του Έρωτα (1987)
Ο wim wenders με το συγκεκριμένο έργο, έγραψε ένα βαθύ φιλοσοφικό βιβλίο, όχι σε ένα κομμάτι χαρτί αλλά πάνω στο κινηματογραφικό φιλμ. Ο περιφερώμενος bruno Ganz (ο καλύτερος εν ζωή ηθοποιός κατ'εμε) περιφέρεται και αναρωτιέται για την μοίρα του, έχει αυτό που επιθυμούν όλοι, αθανασία, αλλα επιθυμεί εκείναοπου έχουν οι άλλοι, να αισθάνεται, να αγαπά, να πονά, να χαμογελά. Η ταινία βλέπεται καλύτερα εάν σταματήσεις να την παρακολουθείς και αρχίσεις να την διαβάζεις, λέξη προς λέξη. Ασπρόμαυρο αστικό τοπιο, φωτογραφημένο ονειρικά.




Τα Κουρέλια τραγουδούν ακόμα (1979)
O Ελληνικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει σπουδαία έργα, και χρωστάει πολλά στον μέγα δημιουργο Νίκο Νικολαϊδη. Μια παρέα "τα κουρέλια" τύποι μπιτνικ, όπου η αγάπη τους για την μουσική και η απέχθεια προς την συμβατή ζωή είναι παντού έκδηλη. Ο κόσμος του Νικολαϊδη αγγίζει την τελειότητα, η φωτογραφία και η σκηνογραφία, τα τζουκμποξ, οι παλιες καμπριο κάντιλακ, η καλή τζαζ ή rock n' roll, με όλα αυτά δεν έχει να φοβηθεί κανέναν. Το κάστινγκ εξαίρετο, Ο Βαλαβανίδης, ο Τζούμας και η λοιπή παρέα δίνει ρέστα, εκφωνόντας ατάκες που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. "Όλα ξεκίνησαν όταν ο Elvis κούνησε τους γοφούς του τραγουδώντας και ο Chuck Berry έριξε ένα σόλο στην ηλεκτρική τραγουδώντας «Maybellene, " Άκου πτώμα να μαθαίνεις...



Το Κουρδιστό πορτοκάλι (1973)
Άφησα για το τέλος την αγαπημένη μου ταινία. Η τελειομανία του κυρίου Κιούμπρικ χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη ταινία. Αυτό είναι που εκτιμώ περισσότερο στον Κιουμπρικ, η τελειομανία του δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να τον αμφισβητήσεις. Ίσως ο θαυμασμός αυτος οφείλεται απο την απουσία της εμονής του στην ζωή μου. Ταινία που έχω δει πολλάκις, και θα ξαναδώ σύντομα, όλη αυτή η βία, έρχεται σαν μπούμερανγκ στον θεατή, στον πρωταγωνιστή, ποιος είναι το θύμα ποιος ο θύτης. Ταινία ωδή στην παράνοια, στην παράνοια της βίας, ποτισμένη στο λευκό χρώμα, το χρώμα της παράνοιας, ενωρχηστρωμένη με το απόλυτο μεγαλείο της κλασσικής μουσικής όπου ο διαχωρισμός της μεγαλοφυίας με την παράνοια είναι ελαχιστότατος (Βλέπε Μότσαρτ).


Αρκετές από τις ταινίες που προανεφερα, κοσμούν σαν αφίσα το σπιτικό μου, σχεδόν όλες υπάρχουνν στην ταινιοθηκη μου, και σίγουρα όλες έχουν επηρεάσει σημαντικά την ψυχοσύνθεση μου. Σας ευχαριστώ κύριοι "σκηνοθέται" για τα υπέροχα συναισθήματα που μου έχετε προσφέρει.

ΥΓ Υπάρχουν άλλες τόσες ταινίες που θα τις συμπεριλάμβανα στις αγαπημένες μου, The trainspotting, Αποκάλυψη τώρα, Τελευταία έξοδος ριτα Χέηγορθ, Λεπτή κόκκινη γραμμή, High Fidelity, the truman show, Ο ψαλιδοχέρης, το κορακι, The Matrix, Συνήθεις ύποπτοι, donnie Darko, Λούφα και παραλαγή I, Το πείραμα, 2046, Into The Wild, Ο καιρός των τσιγγάνων, Amores Perros, Η πόλη του Θεού, Το βαθύ γαλάζιο. Όλες μας όλες έχουν εξαιρετικά σαουντρακ, δεν είναι τυχαίο αυτό...

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Έξοδος κινδύνου

Διαολεμένοι οι εργασιακοί ρυθμοί της εβδομάδας, μπορούν μόνο να συγκριθούν με την σπινταριστή Drum & bass μουσική των panacea. Πόση υστερία μπορεί να αντέξει ένα άτομο? Για ποιο λόγο να προσπαθεί να αντέξει αυτή την παρατεταμένη υστερία? Γιατί δεν τα παρατάει όλα, να πάει να βρει μια δουλειά δίπλα στην θάλασσα, να κυκλοφορεί μόνο με το μαγιό του και το χαμόγελο να είναι πάντοτε εκεί?. Μελέτες δείχνουν ότι το σύνδρομο burn out χτυπά όλο και περισσότερους εργαζόμενους νέους.
Μια δοκιμασμένη λύση για να αντέξεις στους εξαντλητικούς ρυθμούς της δουλειάς και γενικά της πόλης είναι η εγγραφή σε ένα κολυμβητήριο. Το νερό σε αναζωογονεί, βουτάς στην πισίνα γεμάτος ένταση και βγαίνεις απο αυτήν γαλήνιος, ένας άλλος άνθρωπος. Το κολυμβητήριο όμως έκλεισε για ανακαίνιση. Ξαφνικά βρέθηκα χωρίς τον προστατευτικό μου μανδύα στην μέση μιας ισχυρότατης αμμοθύελας, η πίεση και το στρες έτοιμα να με κατασπαράξουν. Άρχισαν να με κυνηγούν λυσαλλέα. Πήρα το ποδήλατο μου και έτρεξα μακρυά, κατάφερα να τους ξεφύγω να χαθώ γύρω απο την Ακρόπολη και στα στενά σοκάκια των Αναφιώτικων, δεν την χορταίνω αυτή την περιοχή.

Για να σβήσω περαιτέρω τα ίχνη μου κινήθηκα προς τα εξάρχεια, προς το νέο αυτοσχέδιο πάρκο, το καμάρι των γύρω κατοίκων. Νέοι στα παγκάκια απολάμβαναν το δροσερό αεράκι της βραδυάς. Άλλοι παρακολουθούσαν στον προτζέκτορα ένα ντοκυμανταιρ με θέμα μια ανάλογη ιστορία με αυτή του παρκινγκ - πάρκου στην Βαρκελώνη, άλλοι χάζευαν δυο σκύλους να παίζουν χαρούμενοι στον ανοικτό χώρο.
Επιστροφή στο σπίτι, το άγχος για το ξύπνημα της επόμενης ημέρας παραμονεύει, η απουσία του κολυμβητηρίου στην ψυχική μου ισορροπία εμφανέστατη. Τα αγαπημένα μου πρόσωπα και αυτά απουσιάζουν, παλεύουν με τους δικούς τους καθημερινούς δαίμονες. Η εγκατάλειψη της πόλης έστω και για λίγο είναι κάτι παραπάνω απο αναγκαία.
Η άνοιξη είναι η ιδανικότερη εποχή για βόλτες στην εξοχή, αρκεί να μην έχεις αλλεργείες. Η οργιαστική πανδαισία χρωμάτων και οσμών είναι παντού έκδηλη. Πολύχρωμα λιβάδια έχουν κατακλύσει κάθε γωνιά ελεύθερης γης. Στην φύση της αρέσει η πολυχρωμία και για αυτό έχει ντύσει με διάφορα χρώματα όλα τα λουλουδάκια. Μια βόλτα με το ποδήλατο στα γύρω λιβάδια σου δίνει τον χρόνο να γευτείς αυτό τον χορό των χρωμάτων, να μυρίσεις κάθε λογής λουλούδι, τις μαργαρίτες, τα ανθη χαμομιλιού, τις ανθισμένες λεμονιές. Ο ορίζοντα μακρυνός, γεμάτος χρώματα, γεμάτος χαμόγελα. Η σύγκριση με το γκρίζο αστικό τοπίο αναπόφευκτη. Τελικά η ζωή που είναι? Στην πόλη με την οργανωμένη κοινωνία και τους συνανθρώπους σου? ή κοντά στην φύση απο εκεί που προήλθαμε και γυρίσαμε την πλάτη υπεροπτικά? αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα, το αφήνω για το μέλλον. The world is fine by the ocean, όπως τραγουδά και ο richard Hawlwey στο παρακάτω τραγούδι.


Επιστροφή στην πόλη, δεν θέλω να σκέφτομαι την αυριανή εργασία, θέλω να σκέφτομαι και να ονειρεύμαι μόνο τα θετικά γεγονότα. Να αναπολω τις όμορφες στιγμές στην εξοχή δίπλα στην θάλασσα ή στην πόλη, τις πάμπολες συναυλίες, τους εκθεσιακούς χώρους, το θερινό σινεμά, όλα αυτά μέχρι να έρθει η επόμενη απόδραση.