Θα ήταν Μάιος όταν πρωτοε μφανίστηκε στις κινημα τογραφικές αίθουσες η ταινία "Την νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη" . Τα καλά λόγια απο την προβολή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και η αγάπη για τον Πεσσόα, με ώθησαν να πάω να την δω. Παρέα όμως δεν υπήρχε (λες και χρειάζεται σε μια κινηματογραφική αίθουσα) και η παρακολούθηση της αναβλήθηκε για πάντα μιας και το θεωρούσα απίθανο να κυκλοφορήσει σε DVD.
Για καλή μου τύχη (αυτό εξετάζεται), η ταινία ξαναπροβλήθηκε στο πανέμορφο Αττικόν, παρέα βρέθηκε και το ραντεβού ορίστηκε για την προβολή της ταινίας! Ένα κρύο απόβραδο της προηγούμενης εβδομάδας κατηφόρισα προς το Αττικόν, κόσμος ελάχιστος, μιας και το θέμα της ταινία είναι αρκετά ιδιαίτερο. Το σινεμά αδειανό, μιας αίσθηση μοναξιάς στην αίθουσα, θαρρείς και ήταν τα μοναχικά διαμερίσματα των δύο αυτών εξαίσιων ποιητών. Για τον Καβάφη δεν ξέρω πολλά, ξέρω μονάχα πως έχω δώσει ένα αόριστο μελλοντικό ραντεβού για να βυθιστώ στον κόσμο των ποιημάτων του.
Τον Φερνάντο Πεσσόα τον γνώρισα αρχικά απο το έργο του "Ο αναρχικός τραπεζίτης" μια αναρχική ματιά για το ποιος θεωρείται αναρχικός, απολαυστικότατο, και τόσο βαθύ σε νοήματα παρά το μικρό του μέγεθος. Το έργο όμως που πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν το βιβλίο της Ανησυχίας. Ο Πεσσόα συνήθιζε να γράφει μέσω των ετερώνυμων του, ένα είδος φανταστικού φίλου, τους είχε αναπτύξει σε σημείο να έχει ο καθένας δικό του στυλ γραφής, δικό τους αστρολογικό χάρτη, είχε φτάσει ακόμα να πεθάνει το ένα ετερώνυμο και με κάποιο άλλο να γράψει και να δημοσιεύσει μια νεκρολογία για τον φανταστικό συγγραφέα!
Η ταινία άρχισε, το βλέμμα μου πλανιόταν στα άδεια καθίσματα και στον υπέροχο θόλο του κινηματογράφου Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας Μόλις άρχισε η ταινία συνειδητοποίησα ότι δεν ήρθα να παρακολουθήσω μια ταινία αλλά να ταξιδέψω παρέα με τους δύο ποιητές, στον κόσμο τους, στα συναισθήματα τους, στην εποχή τους, ανάμεσα από δύο μεγάλους πολέμους. Οι αναφορές στα ποιήματα τους όλο και σε βύθιζαν στα εσώτερα σου, να πετάς από πάνω σου τις καθημερινές έγνοιες και να ασχολείσαι με τα ουσιώδη, τα αρχέγονα.
"Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας"
"Γράφω λυπημένος στο ήσυχο δωμάτιο μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω πάντα"
Μπερνάντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)
Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.
Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη,
για να εργασθεί εκεί, και πια δεν ιδωθήκαμε.
Θ’ ασχήμισαν — αν ζει — τα γκρίζα μάτια·
θα χάλασε τ’ ωραίο πρόσωπο.
Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.
Και, μνήμη, ό,τι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν,
ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι. (Κ. Καβάφης, Γκρίζα)
Η ταινία τελείωσε, μα το μυαλό μου ήταν ακόμη εκεί, σιωπή παντού, δεν με ενδιέφερε να εκφραστώ, μονάχα να συνεχίσω τον στοχασμό για όλα αυτά που ανέφεραν, για όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν αιώνια. Το παγερό αεράκι έξω, η σχετική ησυχία των δρόμων, παρέτειναν την διαδικασία της σκέψης. Και η κατάληξη ήταν η εξής. Να θεωρώ την ποίηση των δύο προαναφερθέντων (κυρίως του Πεσσόα που έχω και καλύτερη γνώση) ως μια βαθιά ομοιοπαθητική θεραπεία. Η έκθεση στον πεσιμισμό της γραφής του να λειτουργεί απωθητικά ως προς τον δικό μου πεσιμισμό και να θεωρώ ότι αποκλείεται να είναι όλα τόσο μα τόσο δυσάρεστα, κάπου θα υπάρχει πίσω από όλα αυτά τα σύννεφα μια μικρή ηλιαχτίδα, όπου με το που θα αγγίξει το κορμί μας, θα νας δώσει την δύναμη να συνεχίσουμε να κοιτάμε ψηλά και με ένα κρυφό χαμόγελο να ξεπροβάλλει σαν το ουράνιο τόξο έπειτα απο μια ξαφνική νεροποντή.
Ελπίζω να μην σας κούρασα, υπάρχει μια γενική αταξία στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, ίσως να χρειάζεται και αυτό να απεγκλωβιστεί απο τα σύννεφα. Πάω να συνεχίσω τον περίπατο μου
Για καλή μου τύχη (αυτό εξετάζεται), η ταινία ξαναπροβλήθηκε στο πανέμορφο Αττικόν, παρέα βρέθηκε και το ραντεβού ορίστηκε για την προβολή της ταινίας! Ένα κρύο απόβραδο της προηγούμενης εβδομάδας κατηφόρισα προς το Αττικόν, κόσμος ελάχιστος, μιας και το θέμα της ταινία είναι αρκετά ιδιαίτερο. Το σινεμά αδειανό, μιας αίσθηση μοναξιάς στην αίθουσα, θαρρείς και ήταν τα μοναχικά διαμερίσματα των δύο αυτών εξαίσιων ποιητών. Για τον Καβάφη δεν ξέρω πολλά, ξέρω μονάχα πως έχω δώσει ένα αόριστο μελλοντικό ραντεβού για να βυθιστώ στον κόσμο των ποιημάτων του.
Η ταινία άρχισε, το βλέμμα μου πλανιόταν στα άδεια καθίσματα και στον υπέροχο θόλο του κινηματογράφου Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας Μόλις άρχισε η ταινία συνειδητοποίησα ότι δεν ήρθα να παρακολουθήσω μια ταινία αλλά να ταξιδέψω παρέα με τους δύο ποιητές, στον κόσμο τους, στα συναισθήματα τους, στην εποχή τους, ανάμεσα από δύο μεγάλους πολέμους. Οι αναφορές στα ποιήματα τους όλο και σε βύθιζαν στα εσώτερα σου, να πετάς από πάνω σου τις καθημερινές έγνοιες και να ασχολείσαι με τα ουσιώδη, τα αρχέγονα.
"Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας"
"Γράφω λυπημένος στο ήσυχο δωμάτιο μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω πάντα"
Μπερνάντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)
Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.
Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη,
για να εργασθεί εκεί, και πια δεν ιδωθήκαμε.
Θ’ ασχήμισαν — αν ζει — τα γκρίζα μάτια·
θα χάλασε τ’ ωραίο πρόσωπο.
Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.
Και, μνήμη, ό,τι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν,
ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι. (Κ. Καβάφης, Γκρίζα)
Η ταινία τελείωσε, μα το μυαλό μου ήταν ακόμη εκεί, σιωπή παντού, δεν με ενδιέφερε να εκφραστώ, μονάχα να συνεχίσω τον στοχασμό για όλα αυτά που ανέφεραν, για όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν αιώνια. Το παγερό αεράκι έξω, η σχετική ησυχία των δρόμων, παρέτειναν την διαδικασία της σκέψης. Και η κατάληξη ήταν η εξής. Να θεωρώ την ποίηση των δύο προαναφερθέντων (κυρίως του Πεσσόα που έχω και καλύτερη γνώση) ως μια βαθιά ομοιοπαθητική θεραπεία. Η έκθεση στον πεσιμισμό της γραφής του να λειτουργεί απωθητικά ως προς τον δικό μου πεσιμισμό και να θεωρώ ότι αποκλείεται να είναι όλα τόσο μα τόσο δυσάρεστα, κάπου θα υπάρχει πίσω από όλα αυτά τα σύννεφα μια μικρή ηλιαχτίδα, όπου με το που θα αγγίξει το κορμί μας, θα νας δώσει την δύναμη να συνεχίσουμε να κοιτάμε ψηλά και με ένα κρυφό χαμόγελο να ξεπροβάλλει σαν το ουράνιο τόξο έπειτα απο μια ξαφνική νεροποντή.
Ελπίζω να μην σας κούρασα, υπάρχει μια γενική αταξία στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, ίσως να χρειάζεται και αυτό να απεγκλωβιστεί απο τα σύννεφα. Πάω να συνεχίσω τον περίπατο μου
7 σχόλια:
δεν μας κούρασες.
το κείμενο ήταν εύστοχο κ πολύ ενδιαφέρον. χαίρομαι που βρήκες τελικά παρέα να πας στην ταινία, αν κ εγώ θα είχα πάει κ μόνη μου να την δω αν δεν με ακολουθούσαν.
ως προς την ομοιοπαθητική, είδες τελικά, τα πράγματα έχουν την ματιά που θελουμε να τους ρίχνουμε.
καλο απόγευμα κ ετοιμάσου για τις νύχτες πρεμιέρας. Σήμερα έχει μεταφορά ή εμπνευσμένο έργο από τον Πόε ;)
πιστεύω πως δεν αξίζει να χάσεις μια καλή ταινία επειδή δεν σε ακολουθάει κανείς, πραγμα που σπάνια όμως το κάνω.
Στο πιο βαθύ σκοτάδι, πάντοτε θα υπάρχει μια δεσμίδα φωτός να περιμένει να την αναζητήσουμε. Όπως βέβαια στο πιο λαμπρό φως, πάντοτε θα υπάρχει ένα μέρος σκιερό για να ξαποστάσουμε.
Αρχίζουν οι νύχτες πρεμιέρας, ένας σημαντικός λόγος να αγαπάμε το φθινόπωρο στην πόλη :)
Θα με περάσεις για τρελή αλλά και ίσως να είμαι. Την ταινία αυτή θέλω να τη δω μόνη μου, στην ησυχία του σπιτιού μου στην Κέρκυρα, με ένα ποτήρι κρασί (κάντο μπουκάλι), μια χειμωνιάτικη νύχτα που όλα θα είναι συννεφιασμένα και βροχερά.
Έτσι το έχω φανταστεί και έτσι θα γίνει.
Σ' αφήνω να συνεχίσω και εγώ τις βόλτες μου :)
Ζηλεύω την κινηματογραφική σου αίθουσα! θα πρότεινα ένα θεοσκότεινο δωμάτιο, παρέα ένα μπουκάλι κρασί πόρτο, απο έξω θα ακουγοταν η δυνατή βροχη, και με το που θα τελείωνε το έργο μια βόλτα στην εξοχή στο νοτισμένο γρασίδι!
Καλή συνέχεια :)
Πέτυχες το αγαπημένο μου κρασί αλλά όχι θεοσκότεινο δωμάτιο, κουράζει το βλέμμα, δεν έχω home cinema, ένα laptop 17΄! Ένα φως ίσα που να υπάρχει για να σπάει το μαύρο. Οκ για τη βόλτα μετά, αλλά θα κάνει κρύο και θα προτιμώ τη ζέστη του κρεβατιού!
Πολύ ιδιαίτερη ταινία...
Η Τέχνη του Καβάφη συναντιέται με αυτή του Πεσσόα σε ένα σύμπαν άτοπο και άχρονο. Μέσα στο απειριοστό της αιωνιότητας και το αχανές της αθανασίας. Οι συνισταμένες στο πνευματικό επίπεδο τρέχουν χαοτικά και ρέουν άναρχα. Σαν βρόχινες στάλες που ζητούν απάγγειο σ' ένα παιδικό μέτωπο. Αν αγαπάς τους συγκεκριμένους, εγώ τους αγαπάω και τους δύιο, η ταινία γίνεται ένα μοναδικό ταξίδι στην υπαρξιακή φλόγα τους. Και για μια στιγμή νιώθεις έρμαιο αλλά και υποκινητής σε αυτό το πύρινο ποτάμι που σε παρασέρνει!
Ωραίο κείμενο! Δεν ξέρω αν στο σινεμά είναι επιτακτική η παρέα. Για μένα όχι. Γιατί κατά έναν τρόπο το ακρωατήριο, σε όποιο χρόνο και αν υπήρξε, οποιουδήποτε έργου τέχνης, ενώνεται σε μια ακαθόριστη σπειροειδή τροχιά καλούμενο να συγγράψει-συνεχίσει την ιστορία-ερέθισμα που γεννήθηκε απ' την καλλιτεχνική παρόρμηση του δημιουργού.
Καληνύχτα σας!
Εντάξει αν κάνει αρκετό κρύο, να αναβληθεί η βόλτα :)
Έχεις δίκιο Kioy, δεν είναι επιτακτική η παρέα για το ταξίδι στην υπαρξιακή φλόγα τους, μιας και το ταξίδι αυτό αφορά καθαρά εσένα και το έργο.
Καλημέρα σας
Δημοσίευση σχολίου