Ώρα 19.00 . Εκείνη την ώρα είχα δώσει ραντεβού με το συνεργείο για να παραλάβω την μοτοσυκλέτα μου από το καθιερωμένο service της. Η Μιχαλακοπούλου κλασσικά αφιλόξενη, θορυβώδης, μπήκα γρήγορα στο συνεργείο να αποφύγω την ηχορύπανση. Έφθασα στην ώρα μου μα οι μηχανικοί δεν είχαν τελειώσει ακόμη, έπρεπε να περιμένω άλλα 30 λεπτά. Απο το να παραμένω στάσιμος, να κοιτώ όλες τις μηχανές που περίμεναν καρτερικά τον νέο ιδιοκτήτη τους για να τις απεγκλωβίσει απο την σκόνη του μαγαζιού, προτίμησα να πάω έναν περίπατο στην γύρω περιοχή, τι πιο όμορφο άλλωστε απο έναν απογευματινό περίπατο.
Στην Μιχαλακοπούλου το μόνο που μπορείς να δεις είναι πολλα συνεργεία μηχανών και πολλά αυτοκίνητα να οδεύουν μανιασμένα προς την Μεσογείων. Θα ήθελα πολύ να χαθώ για λίγο σε ένα βιβλιοπωλείο, να βρεθώ ανάμεσα από χιλιάδες τίτλους βιβλίων,κόσμοι ολόκληροι αποτυπωμένοι στο χαρτί, μα δεν υπήρχε εκεί κανένα. Αποφάσισα να περπατήσω προς μια κοντινή πλατεία, εκείνη απέναντι απο το Λαϊκό νοσοκομείο, μια πλατεία παλαιάς κοπής, με παγκάκια και μεγάλα δέντρα, φιλική προς τον άνθρωπο, φιλόξενη, έτοιμη να τον κάνει να ξεχαστεί απο τους γοργούς ρυθμούς της πόλης.
Στην πλάτεία αυτή υπάρχει και μια μεγάλη εκκλησία, ένας ναός όπου εισέρχονταν οι πιστοί για την λειτουργία των Γ' Χαιρετισμών. Επαίτες βρισκόντουσαν έξω απο την είσοδο, όπως σε έναν αρχαίο ναό της Ιερής Ιερουσαλήμ. Ασυναίσθητα μου ήρθε η επιθυμία να εισέλθω κι εγώ, και το έπραξα. Διάφοροι άνθρωποι βρισκόντουσαν στην εκκλησία, ο καθένας για τον δικό του προσωπικό λόγο, άλλοι εισέρχονταν άλλοι όδευαν προς την έξοδο. Δεν θα με χαρακτήριζα θρησκο με την τυπική έννοια. Ο καθένας βέβαια βιώνει την θρησκεία με τον δικό του τρόπο, και η επαφή με το θείο πάντοτε με απασχολούσε.
Μπήκα μέσα με τα καθημερινά μου ρούχα, με τα ακουστικά του mp3 player να κρέμονται, να παίζουν ακόμη το Unkle - War stories, η εκκλησία άλλωστε δέχεται τον καθένα όπως είναι. Άναψα ένα κεράκι εις μνήμην των αγαπημένων μου που δεν βρίσκονται πια στην ζωή, προσπέρασα όλες αυτές τις εικόνες χωρίς να τις ασπαστώ, δεν τα πάω καλά με την έννοια των εκκλησιαστικών ασπασμών. (Συμπτωματικά διάβασα σήμερα στην Καθημερινή ένα άρθρο για το θέμα αυτό, " Έκατσα σε μια γωνία ήρεμος και παρατηρούσα την όλη ατμόσφαιρα. Ο Ναός μεγαλοπρεπής, ο κεντρικός τρούλος πραγματικά τεράστιος, η εσωτερική του όψη θαύμα αρχιτεκτονικής. Η εκκλησιαστική τέχνη τελικά είχε και τα καλά της. Η εκκλησία ήταν εξοπλισμένη με surround ηχεία όπου οι δεύτερες και τρίτες φωνές των ψαλτών μεταδίδονταν τέλεια, με αποτέλεσμα ο χώρος να γεμίσει με άρτιες μυστικιστικές μελωδίες όπως των σούφι (μυστικός στα αραβικά) ή των μουσικών του Ρατζασταν χωρίς τα χάλκινα βέβαια.
Αυτή η μελωδία σε συνδυασμό με το μεγαλοπρεπές του ναού με συνεπήρε, η σχέση με τα γήινα διεκόπη για λίγο, βυθίστηκα σε σκέψεις υπερβατικές. Και αυτό μάλλον είναι η θρησκεία, η επαφή με το Θείο, μάλλον η μη επαφή με τα γήινα. Άλλωστε η ερώτηση τι είναι θεός, θα παραμένει αιώνια αναπάντητη. Σίγουρα δεν είναι ένας καλοσυνάτος κυριούλης με λευκά γένια. Θεός είναι το όλα και το τίποτα. Θεός είναι ένα βότσαλο στην παραλία, ενα σύννεφο που παιχνιδίζει με τον ήλιο, ένα χαμόγελο, το πρωινό, η αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου, το φως και το σκοτάδι.
Αυτή την υπερβατική προσέγγιση είναι που εκτιμώ στην θρησκεία. Βέβαια αυτό δεν επιτυγχάνεται μονάχα με την θρησκεία. Η αναζήτηση είναι εσωτερική ανάγκη, η θρησκεία ένα απο τα πολλά μέσα. Αυτό που αναζητάς μπορεί αν επιτευχθεί με την επαφή με την φύση, την μεγάλη αυτή θεότητα. Οι ψυχεδελικές ουσίες είναι επίσης ικανές να ξεγελάσουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο και να σε μεταφέρουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Ακόμα και οι αυθεντικές μορφές τέχνης μπορούν να σε οδηγήσουν σε μυστικιστικά μονοπάτια όπου το σώμα είναι ένα απλό άχρηστο κουφάρι. Η μουσική για παράδειγμα είναι και αυτή ικανή να σε αποδεσμεύσει απο τα γήινα. Ίσως αυτό να εννοούσαν οι Faithless τραγουδώντας God is a DJ.
Πέρασε η ώρα, έπρεπε να φύγω, να επιστρέψω στο συνεργείο. Η περίεργη αυτή εμπειρία όμως δεν τέλειωσε, συνεχίστηκε και το βράδυ σε ένα μπαράκι διαφορετικό απο τα άλλα , το οποίο συμπτωματικά βρίσκεται ακριβώς κάτω απο το σπίτι μου, τι πιο όμορφο από το να βρίσκεις οικεία μέρη στην γειτονιά σου... Ένα μπαράκι ορισμός του chill, ambient μουσικές, πεταμένες μαξιλάρες αντί για καναπέδες, διακόσμηση απόκοσμη, ξύλινα αφρικάνικα ειδώλια, ξωτικά να παιχνιδίζουν στον χώρο. Η πολύωρη κατανάλωση ρακόμελου σε συνδυασμό με το άκουσμα ambient ήχων συνέχισε το απογευματινό μου ταξίδι.. Εις το επανειδειν.
Στην Μιχαλακοπούλου το μόνο που μπορείς να δεις είναι πολλα συνεργεία μηχανών και πολλά αυτοκίνητα να οδεύουν μανιασμένα προς την Μεσογείων. Θα ήθελα πολύ να χαθώ για λίγο σε ένα βιβλιοπωλείο, να βρεθώ ανάμεσα από χιλιάδες τίτλους βιβλίων,κόσμοι ολόκληροι αποτυπωμένοι στο χαρτί, μα δεν υπήρχε εκεί κανένα. Αποφάσισα να περπατήσω προς μια κοντινή πλατεία, εκείνη απέναντι απο το Λαϊκό νοσοκομείο, μια πλατεία παλαιάς κοπής, με παγκάκια και μεγάλα δέντρα, φιλική προς τον άνθρωπο, φιλόξενη, έτοιμη να τον κάνει να ξεχαστεί απο τους γοργούς ρυθμούς της πόλης.
Στην πλάτεία αυτή υπάρχει και μια μεγάλη εκκλησία, ένας ναός όπου εισέρχονταν οι πιστοί για την λειτουργία των Γ' Χαιρετισμών. Επαίτες βρισκόντουσαν έξω απο την είσοδο, όπως σε έναν αρχαίο ναό της Ιερής Ιερουσαλήμ. Ασυναίσθητα μου ήρθε η επιθυμία να εισέλθω κι εγώ, και το έπραξα. Διάφοροι άνθρωποι βρισκόντουσαν στην εκκλησία, ο καθένας για τον δικό του προσωπικό λόγο, άλλοι εισέρχονταν άλλοι όδευαν προς την έξοδο. Δεν θα με χαρακτήριζα θρησκο με την τυπική έννοια. Ο καθένας βέβαια βιώνει την θρησκεία με τον δικό του τρόπο, και η επαφή με το θείο πάντοτε με απασχολούσε.
Μπήκα μέσα με τα καθημερινά μου ρούχα, με τα ακουστικά του mp3 player να κρέμονται, να παίζουν ακόμη το Unkle - War stories, η εκκλησία άλλωστε δέχεται τον καθένα όπως είναι. Άναψα ένα κεράκι εις μνήμην των αγαπημένων μου που δεν βρίσκονται πια στην ζωή, προσπέρασα όλες αυτές τις εικόνες χωρίς να τις ασπαστώ, δεν τα πάω καλά με την έννοια των εκκλησιαστικών ασπασμών. (Συμπτωματικά διάβασα σήμερα στην Καθημερινή ένα άρθρο για το θέμα αυτό, "
Η αναστήλωση των εικόνων και η ιστορική υποκρισία Tου Aντωνη Καρκαγιαννη")
Αυτή η μελωδία σε συνδυασμό με το μεγαλοπρεπές του ναού με συνεπήρε, η σχέση με τα γήινα διεκόπη για λίγο, βυθίστηκα σε σκέψεις υπερβατικές. Και αυτό μάλλον είναι η θρησκεία, η επαφή με το Θείο, μάλλον η μη επαφή με τα γήινα. Άλλωστε η ερώτηση τι είναι θεός, θα παραμένει αιώνια αναπάντητη. Σίγουρα δεν είναι ένας καλοσυνάτος κυριούλης με λευκά γένια. Θεός είναι το όλα και το τίποτα. Θεός είναι ένα βότσαλο στην παραλία, ενα σύννεφο που παιχνιδίζει με τον ήλιο, ένα χαμόγελο, το πρωινό, η αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου, το φως και το σκοτάδι.
Αυτή την υπερβατική προσέγγιση είναι που εκτιμώ στην θρησκεία. Βέβαια αυτό δεν επιτυγχάνεται μονάχα με την θρησκεία. Η αναζήτηση είναι εσωτερική ανάγκη, η θρησκεία ένα απο τα πολλά μέσα. Αυτό που αναζητάς μπορεί αν επιτευχθεί με την επαφή με την φύση, την μεγάλη αυτή θεότητα. Οι ψυχεδελικές ουσίες είναι επίσης ικανές να ξεγελάσουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο και να σε μεταφέρουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Ακόμα και οι αυθεντικές μορφές τέχνης μπορούν να σε οδηγήσουν σε μυστικιστικά μονοπάτια όπου το σώμα είναι ένα απλό άχρηστο κουφάρι. Η μουσική για παράδειγμα είναι και αυτή ικανή να σε αποδεσμεύσει απο τα γήινα. Ίσως αυτό να εννοούσαν οι Faithless τραγουδώντας God is a DJ.
Πέρασε η ώρα, έπρεπε να φύγω, να επιστρέψω στο συνεργείο. Η περίεργη αυτή εμπειρία όμως δεν τέλειωσε, συνεχίστηκε και το βράδυ σε ένα μπαράκι διαφορετικό απο τα άλλα , το οποίο συμπτωματικά βρίσκεται ακριβώς κάτω απο το σπίτι μου, τι πιο όμορφο από το να βρίσκεις οικεία μέρη στην γειτονιά σου... Ένα μπαράκι ορισμός του chill, ambient μουσικές, πεταμένες μαξιλάρες αντί για καναπέδες, διακόσμηση απόκοσμη, ξύλινα αφρικάνικα ειδώλια, ξωτικά να παιχνιδίζουν στον χώρο. Η πολύωρη κατανάλωση ρακόμελου σε συνδυασμό με το άκουσμα ambient ήχων συνέχισε το απογευματινό μου ταξίδι.. Εις το επανειδειν.
2 σχόλια:
και τι είναι οι υπερβατικές σκέψεις τελικά?
καλημέρα κ καλή εβδομάδα
οι υπερβατικές σκέψεις είναι η ανάσα μας, εκείνες οι σκέψεις όπου εξακολουθούν να κάνουν το μάτι να γυαλίζει.
Δημοσίευση σχολίου