Ο Εσπερινός

Παρασκευή απόγευμα. Βγαίνω στο μπαλκόνι για να χαζέψω λίγο την έξω ζωή, να αισθανθώ τον παγωμένο αέρα του χειμώνα. Η δίπλα εκκλησία μόλις είχε "σχολάσει", σήμερα ήταν οι α' χαιρετισμοί, μπορεί και οι δεύτεροι, δεν θυμάμαι καλά. Ο δρόμος γέμισε με σκιές γέρων ανθρώπων που μόλις είχαν βγει απο την εκκλησία. Οι σιλουέτες τους φαινόντουσαν αμυδρά στο ημίφως. Σαν σε ταινία του Αγγελόπουλου.
Παράξενη εικόνα ετούτη, δεν συνηθίζει ο δρόμος έξω απο το σπίτι μου να φιλοξενεί τόσους πολλούς ανθρώπους. Συνήθως περαστικοί περπατούν γοργά ή αμάξια διασχίζουν θορυβωδώς τον δρόμο. Για ένα περίεργο λόγο όλα τα σπίτια που έχω κατοικήσει βρίσκονται πάντα δίπλα σε μια μεγάλη εκκλησία.Είναι μια απο τις πολλές αντιφάσεις που με διακατέχουν. Και κάθε χρόνο τέτοια εποχή παρακολουθώ αυτή την ιεροτελεστία της παρασκευής, του απογευματινού καλέσματος μετα κωδωνοκρουσίας και έπειτα απο ώρα την έξοδο των θρησκευομένων και το αργόσυρτο οδοιπορικό τους προς την ζεστή θαλπωρή του σπιτικού τους.
Αυτό είναι για εμένα μια μυστικιστική υπενθύμιση για τον ερχομό της Άνοιξης και του Αγίου Πάσχα. Μια εικόνα αρχέγονη τόσο παλιά όσο και οι πρώτες μου αναμνήσεις. Τότε εκεί στο πατρικό μου πάλι το ίδιο σκηνικό. Παρασκευή απόγευμα η καμπάνα να καλεί και οι λεπτές γέρικες σιλουέτες να ανεβαίνουν το ανηφορικό σοκάκι προς την εκκλησία..