Under the milky way...

Έχει σκοτεινιάσει. Τα πρώτα αστέρια κάνουν την εμφάνιση τους στον νυχτερινό ουρανό. Ετοιμάζομαι να κάνω μια τελευταία είσοδο προς την θάλασσα προτού επιστρέψω σπίτι. Το νερό είναι ευχάριστα δροσερό. Δυστυχώς θυμάμαι ότι δεν μπορώ να σκεπάσω το κορμί μου με τα κρυστάλλινα νερά. Εδώ και χρόνια το κορμί μου αρνείται πεισματικά να βυθιστεί, επιπλέοντας αγέρωχα στον υδάτινο ορίζοντα σαν ένας κορμός δέντρου, θαρρείς ότι τα αστέρια το τραβούν προς τα άνω και σαν μαριονέτα το περιπαίζουν.
Μου έχει στοιχίσει αυτή η πάθηση μου. Θα μπορούσα βέβαια να γίνω ο υπερήρωας ναυαγοσώστης ή ο ατρόμητος κομάντο του rainbow warrior, μα στην συγκεκριμένη περίπτωση θα προτιμούσα να ήμουν ένας συνηθισμένος λουόμενος, να σκεπάζει το νερό την ψυχή μου, να την δροσίζει από όλα τα πυρωμένα θέματα, ανάθεμα τα θέματα, που μας σουβλίζουν καθημερινά. Δεν πειράζει, θα το υποστώ για άλλη μια φορά. θα περιμένω μια αγαπημένη αγκαλιά να με δροσισει και να με ποτίσει με την γλυκιά της άλμη.
Η βραδιά είναι τουλάχιστον υπέροχη. Η γαλήνη που επικρατεί γίνεται αντιληπτή από όλους μας και επικρατεί μια ευχάριστη διάθεση. Τα χαμογελαστά πρόσωπα είναι πιο πολλά και από τα αστέρια και ορισμένα χαμόγελα πιο λαμπερά και από την ίδια την πλανεύτρα την Σελήνη. Σιγοψιθυρίζουμε όλοι μας, μακάρι να ήταν έτσι κάθε βράδυ, μα η σπανιότητα της συγκεκριμένης νύχτας την κάνει τόσο ξεχωριστή....