Είναι φορές που η σιωπή μας αποκαλύπτει πολλά περισσότερα απο όλες μαζι τις αμφίδρομες μορφές επικοινωνίας. Καθώς βρίσκεσαι με ένα αγαπημένο σου άτομο (ο σκύλος αν και το πιο αγαπημένο σου ον, δεν μετράει στο συγκεκριμένο παράδειγμα) νοιώθεις οτι τόσα έχεις να πεις μα λύση δεν βγαίνει. Έρχεται μια στιγμή ηρεμίας, ενός απάνεμου διαλόγου, όπου το σώμα η αύρα, το βλέμμα παίρνουν τα ηνία και καθαρίζουν την αυρα σου απο όλα τα συσσωρευμένα βάρη.
Η Σιωπή είναι ιερή ιδίως όταν συνομιλείς με την ψυχή σου. Οταν οι βάνες των εξωτερικών συναισθημάτων στερέψουν εντελώς, σταματώντας ακόμη και την ροή των ίδιων σου σκέψεων, τοτε συνομιλείς αληθινά με την ψυχή σου, ακούγοντας τι θέλει αυτή, τότε βλέπεις τον αληθινό κόσμο, τον κόσμο που ζεις προς το ΄καλύτερο, προς το χειρότερο.
Οι λεγόμενες ασκήσεις αφωνίας, έχουν τα δικά τους ιερά, το αγαπημένο μου ιερό βρίσκεται στον βραχολιμένα του Πόρτο Ράφτη εκεί που το κύμα μας φιλτράρει την τσαλακωμένη αύρα μας. Καιρό έχω να το επισκεφθώ και μου έχει στοιχίσει.
1 σχόλιο:
υπέροχο κείμενο... μπράβο!:)
Δημοσίευση σχολίου