Ήρθε και η σημερινή αλληλογραφία. Την περίμενα όλη την εβδομάδα, περίμενα να έρθει το νέο album των Arcade fire και μερικά άλλα για να γεμίσει η παραγγελία. Ανοίγω βιαστικά το πακέτο και τοποθετώ με ανυπομονησία τον νέο δίσκο των AF για να ακούσω.
Μετά απο αλλεπάλληλες ακροάσεις , η απογοήτευση διάχυτη. Δεν είναι ότι ο δίσκος είναι άσχημος αλλά ότι οι προσδοκίες ήταν ιδιαίτερα υψηλές. Έτσι πάνε αυτά. Ας ακούσω και τους υπόλοιπους δίσκους που παρήγγειλα, μπας και αξίζει κάτι. Και άξιζε.
London Grammar. Αιθέρια φωνητικά που σε καθηλώνουν. Μια θλίψη στο backround , ένα γκρίζο σύννεφο να έρχεται με φόρα αλλά ποτέ να μην φτάνει πραγματικά. Από τους δίσκους που έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση στη γενέτειρα τους , που έκαναν και μάγκες και τους disclosure με τη συνεργασία τους στο Help me lose my mind . Τα φωνητικά τους το δυνατό και το αδύναμο στοιχείο ταυτόχρονα. Θυμίζουν έντονα Florence & the machine, βγάζοντας σου την αίσθηση ότι το συγκεκριμένο δίσκο τον είχες ακούσει κάποια χρόνια πριν και τώρα τον βρήκες ξανά.
Μπορεί η 20η θέση να είναι χαμηλή, αλλά λειτουργεί ως οικοδεσπότης μιας λίστας, που σε χαιρετά και σου δείχνει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Και ο οικοδεσπότης πρέπει πάντα να είναι ξεχωριστός και η Hannah Reid είναι μία σκέτη γλύκα.
Αγαπημένη στιγμή: Metal & dust (στα πολύ καλύτερα του έτους)
We argue, we don’t fight
Stay awake to the middle of the night
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου