Διαβάζοντας στη Wikipedia πτυχές απο τη ζωή του Jon Hopkins, δεν μπορείς παρά μόνο να τον ζηλέψεις και να τον θαυμάσεις (ρίξτε μια ματιά). Ξεκίνησε ως παιδί θαύμα με σπουδές και διακρίσεις γύρω απο το πιάνο, αλλά τελικά τον κέρδισε ένα Roland Synth. Συνεργάτης του Brian Eno, τι μεγαλύτερη διάκριση απο αυτό, και πολλών άλλων . Τον πρωτοέμαθα με το άλμπουμ του Insides, όπου σχεδόν σε κάθε εκμπομπή τότε στον Tripradio συμπεριλάμβανα και ένα απο τα κομμάτια του, o κατάλληλος καλλιτέχνης την κατάλληλη στιγμή.
Μα η αληθινή αγάπη ήρθε με τη συνεργασία του στο άλμπουμ Diamond Mine μαζί με τον King Kreosote, το οποία και έβαλα ψηλά ψηλά στην Blogovision 2011 .
O Φετινός δίσκος του Jon Hopkins κινείται σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια, δύσβατα, βαρυχειμωνιά τριγύρω, μα με το που συμφιλιωθείς με το όλο περιβάλλον, τότε ξεκινά η αληθινή απόλαυση. Δεν υπάρχουν χιτάκια, δεν υπάρχουν καλές ή κακές στιγμές, μονάχα ένα στιβαρό σύνολο που σε καθηλώνει ή σε αποτραβά αναλόγως με την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεσαι.
Αγαπημένες στιγμές: Open Eye Signal, Collider
So Far, So Good:
20. London Grammar - If you wait
19. Daft Punk - Random Access Memories
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου