Tι πιο όμορφο απο ένα ολοήμερο φεστιβάλ?
Να περιπλανιέσαι απο σκηνή σε σκηνή ακούγοντας μπάντες που προσμονούσες καιρό, ακούγοντας νέους ήχους να σε εκπλήσσουν ευχάριστα, ή να σου δίνουν μια δικαιολογία να αποτραβηχτείς και να ξαποστάσεις για λίγο παρατηρώντας τους ανθρώπους να περνούν δίπλα σου, εύθυμοι , ανέμελοι. Λίγο ακόμη και θα ξεχνούσαμε αυτές τις συνήθειες.
Ένα άτυπο ραντεβού με φίλους που η καθημερινότητα σου τους έχει στερήσει απο κοντά σου, μα τώρα είναι εδώ , μαζί σου να απολαύσουν ένα ακόμη φεστιβάλ.
Έχουμε τεράστια ανάγκη από τέτοιες εκδηλώσεις. Μια μέρα πλημμυρισμένη απο εκκωφαντική μουσική, να δρα σαν μανδύας και να σε προφυλάσσει απο το οτιδήποτε σε προβληματίζει. 15 ώρες μουσικής, 2 stages, 23 καλλιτέχνες, 30 ευρώ. Ποσό αστείο σε αυτά που αποκομίζεις.
Κόσμος όχι ιδιαίτερα πολύς. Σίγουρα τα ονόματα δεν ήταν ευρέως γνωστά, αλλά σε ένα μουσικό φεστιβάλ το κέφι είναι το μόνο σίγουρο. Πρέπει να τολμάμε στο άγνωστο, μικρό το ρίσκο στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Δύο σκηνές στο δεύτερο Plissken Festival, μια αχρείαστα μεγάλη, και μια αχρείαστα μικρή. Έκατσα όσο μπορούσα να αντέξω, φεύγοντας με βαριά καρδιά που δεν είδα τους Bong-Ra & Joker.
Στο main stage οι We were promised Jetpacks, έπειτα απο την εμφάνιση τους στο πιο "trend" φεστιβάλ του κόσμου Coachella, ήρθαν κ στην Ελλάδα. Oι φαν τους τους εκτίμησαν, οι μη φαν ας τους δώσουν άλλη μια ευκαιρία, την αξίζουν.
Ο King Khan & the Shrines, σαν άλλος Σαμάνος disco dancer τραγουδούσε σε funk ρυθμούς Gamisou Xrisi Avgi , Gamisou Mihaloliako.
Οι The Notwist, αφοσιωμένοι στο μουσικό τους έργο, ψυχροί σαν να εκτελούσαν τις τελευταίες καθοριστικές βολές, σκόραραν με άνεση.
Οι θεοί Ισλανδοί dead skeletons κατέβηκαν για λίγο στη Γη και μας απογείωσαν στα επουράνια.
Οι Triggerfinger, δεν ξέρω τι έκαναν , κόλλησα εκείνη την ώρα στην ηχώ των Drums of Death.
Η peaches περπάτησε για άλλη μια φορά πάνω απο το κοινό, απογείωσε το πλήθος, όχι όσο στο Synch του 2010 αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
O Andrew Weatherhall ανέβηκε με την κονσόλα του και κάπου εκεί παραδώσαμε.
Στην αντίπερα όχθη στα πεταχτά που πρόλαβα να δώ,
O Forest Swords έβαλε τις μηχανές να ζεσταίνονται, ίσως το πιο ενδιαφέρον dj set .
College ανέβασε τους ρυθμους στο μικροκαμωμένο μακρόστενο club stage, και ο κόσμος άρχισε να χορεύει
Ο Villa το έκανε Villa mercedes, όπως πολύ σωστά γράφτηκε στον live σχολιασμό του #plissken2012
O drums of death τα σάρωσε όλα, πάντα τέτοια.
Ο Liquid , liquid is liquid και κάπου εκεί χυθήκαμε στις μαξιλάρες του Plissken .
Αναμένοντας ευλαβικά το Plissken Festival 2013.
We act Alone , we act on impulse
Χρήσιμα Λινκς:
Φωτογραφίες της προκοπής http://www.onemanshowstudio.com/?p=1603 . Oι φωτός που ενσωματώνονται στο κείμενο είναι δικές μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου