Ριχάρδος Ο 'Γ ένα προσωπικό ταξίδι.

Μια παράσταση στην Επίδαυρο είναι μια ιεροτελεστία,  δεν ξεκινά όταν χαμηλώσουν τα φώτα της σκηνής και ξεπροβάλλει ο πρώτος ηθοποιός, η παράσταση έχει ξεκινήσει απο πολύ πιο πριν απο τη στιγμή που αφήνεις τον αυτοκινητόδρομο και στο αριστερό σου χέρι απλώνεται το μπλε της θάλασσας συνοδεία με το πράσινο των πεύκων. Και το τοπίο συνεχίζει το ίδιο απαράλλαχτο καθώς διασχίζεις το υπέροχο πευκοδάσος της Επιδαύρου, η θάλασσα μια ξεπροβάλλει τρανή μαγεύοντας σε, έως ότου χαθεί πάλι καθώς οι μυρωδιές του δάσους σε έχουν υπνωτίσει νιώθοντας ότι ήσουν σε αυτό το σημείο για αιώνες.

Φτάνοντας στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου το έργο συνεχίζεται, η δεύτερη πράξη του σε βρίσκει να αναμένεις να εισέλθεις στη θέση των θεατών, αυτή η προσμονή βοηθά να νοιώσεις πιο οικεία με το περιβάλλον να περπατήσεις στους ρυθμούς του, να αισθανθείς όλη την ιστορία που κουβαλά αυτό το μέρος.

Και η παράσταση ξεκινά, ο Kevin Spacey απευθύνεται στο κοινό αναλύοντας τις μοχθηρές σκέψεις του σαν Ριχάρδος 'Γ. Και σιγά σιγά η πλοκή ξετυλίγεται. Το κοινό προσηλωμένο, δίχως να βγάζει φωτογραφίες, δίχως να απαντά στα κινητά, μα να παρακολουθεί την εξέλιξη του έργου. Αυτή η προσήλωση με εξέπληξε, περίμενα χειροκροτήματα στα εγχώρια σελέμπριτις, κινητά με μπουζουκοτράγουδα να ηχούν, και τα φλας να μην σταματούν να αναβοσβήνουν, μα τίποτα απο όλα αυτά δεν έγινε. 

Η καλύτερη ανάλυση που μπορεί να κάνει ένας μη γνώστης των θεατρικών πραγμάτων σαν εμένα  είναι μια υποκειμενική γενικόλογη ματιά πάνω στο έργο. Και το έργο το αγάπησα, ίσως να μην ήταν τόσο δραματικό όσο θα ήθελα, αλλά αυτή ήταν η όψη που ήθελε να δώσει ο Sam Mendes και θαρρώ τα κατάφερε περίφημα. Ίσως τα σκηνικά να μην ταίριαζαν σε ένα ανοιχτού τύπου θέατρο, μα στο να μην δοθεί η παράσταση για αυτό το λόγο δεν νομίζω να έβρισκε κάποιον συμπαραστάτη.Ορισμένοι παραπονέθηκαν για τη διάρκεια του έργου και την ασταμάτητη πλοκή, ίσως και να έφταιγε το μη βολικό των κερκίδων, μα γνωρίζεις εξ´αρχής που βρίσκεσαι και έχεις τόσους άλλους υπέροχους λόγους να το αποδεχθείς.

Το κοστούμι του Kevin Spacey μου θύμισε την εικόνα του Ψαλιδοχέρη , το εύθραυστο του χαρακτηρα ρου, με έκανε να νοιώσω μια συμπόνοια για τον βασιλιά Ριχάρδο και να πλάσω στο μυαλό μου έναν διαφορετικό Ριχάρδο, μακρυά απο αυτόν που είχε ο Σαίξπηρ στο μυαλό του. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται κακός, η αλληλουχία των πραγμάτων τον ωθούν σε κακές πράξεις, μα πάντα μέσα του θα βρίσκεται η καλοσύνη και ας είναι σχεδόν ανέφικτο να εμφανιστεί ξανά. 

 

Αυτή η σύμπραξη της δυναμικής του έργου του Σαίξπηρ, του τεράστιου ταλέντου του Kevin Spacey και του μεγαλείου του αρχαίου θεάτρου έδωσαν σε όλους μια υπέροχη νύχτα που θα θυμούνται για καιρό. Τη στιγμή που χαμήλωναν τα φώτα για να περάσουμε στην επόμενη πράξη, ξεπρόβαλε ο έναστρος ουρανός αυτός ο μαγευτικός. Αυτή η εναλλαγή με μάγεψε κυριολεκτικά. Και ύστερα ο θίασος καταχειροκροτήθηκε, και τα φώτα έσβησαν και εμφανίστηκε ξανά αυτός ο μαγευτικός έναστρος ουρανός που στους αστερισμούς του κρύβει τις πιο όμορφες ιστορίες. Για αυτές θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή, τη στιγμή που θα βουτάμε παρέα τους στη σκοτεινή δίχως ηλιαχτίδες θάλασσα, γεμάτοι χαμόγελα. 

Μy kingdom for your smile.

Kαλό καλοκαίρι.