Άνοιξη 2010. Δυσάρεστα νέα μας βομβαρδίζουν νυχθημερόν. Νέα για θανάτους αθώων συμπολιτών, νέα για δυσοίωνες προβλέψεις. Γκρίζο παντού, μα όχι κάπου κάνουμε λάθος, κάπου πρέπει να κάνουμε λάθος.
Προτού γείρω κι εγώ για ύπνο να ξεφορτωθώ άλλη μια ανούσια ημέρα, ξαποσταίνω λίγο στο μπαλκόνι, δίπλα στον νέο μου συγκάτοικο, τον κύριο νυχτολούλουδο. Η σημερινή ημέρα ήταν πολύ σημαντική για αυτόν, πέταξε τα πρώτα άνθη του και η πανέμορφη μυρωδιά τους απλώθηκε σε ολόκληρη την γειτονιά!
Έκατσα δίπλα του να χαλαρώσω από όλα εκείνα τα άσχημα που σας προανέφερα και αυτό το γλυκύτατο άρωμα του με έκανε μεμιάς να τα ξεχάσω. Έκλεισα τα μάτια μου και ταξίδεψα εκεί που βρίσκεται η ευτυχία μου, σε σοκάκια μακρινά μα τόσο αγαπημένα. Όλα γύρω μου χαμήλωσαν τους ρυθμούς τους, η βουή των αυτοκινήτων εξαφανίστηκε, την κάλυψε το άρωμα του νυχτολούλουδου, τα αστέρια ξεπρόβαλαν στον ουρανό εκφράζοντας την χαρά τους με αστροφως λαμπερό, απόκοσμο.
Η ζωή είναι παραπάνω απο ένα δημοσιουπαλληλικό μισθό, παραπάνω απο μια σύνταξη. Η ζωή είναι και πρέπει να είναι ένα απέραντο χαμόγελο, μια αδιάκοπη ελευθερία όπου κανεις δεν θα μπορεί να μας τα στερήσει. Και όταν κάποια στιγμή το καράβι βουλιάξει, τουλάχιστον θα ξέρουμε ότι είχαμε ένα πανέμορφο ταξίδι...
Βλέποντας ταινιές τους Jean Luc Godard, διαπιστώνεις ότι το αίσθημα ελευθερίας είναι εκεί αρκετά ισχυρό. Οι πρωταγωνιστές του, άνθρωποι εκτός νόμου, μα ελεύθεροι ζουν και πράττουν με σύνεση όλα εκείνα που επιθυμούν. Δεν γίνεται να μην τους ζηλέψεις, τουλάχιστον τους ευγνομωνείς που σου θυμίζουν την ιεραρχεία των επιθυμιών σου. Στον Τρελό πιερό "Pierrot Le fou ειπώθηκε η παρακάτω απορία:
"Is it that i'm unfree because i am unhappy, or is it that i am unhappy it's because i am unfree?"
Και έκτοτε αυτή η σκέψη με στοιχειώνει...
YΓ. Το τραγούδει ανήκει στους The National, κάθε χρόνο τέτοια εποχή τους ακούω ασταμάτητα. Μπορείτε να το βρείτε στο τελευταίο τους αλμπουμ "High Violet"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου