Vozvraschenie - Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (2003)

Κυριακή μεσημέρι, ο καιρός ιδανικός για βόλτες στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τι πιο όμορφο από το να τριγυρνάς ανάμεσα από νεοκλασικά κτίρια πατώντας σε πλακόστρωτους δρόμους όπου οι εχθροί μου τα αμάξια δεινοπαθούν να διασχίσουν. Η βόλτα αυτή με έφερε μέχρι το Μοναστηράκι όπου η Κυριακή ανήκει στους παλαιοπώλες, την εναπομείνασα νότα απο το άρωμα της παλαιάς Αθήνας. Στάθηκα λίγο εκεί προτού προχωρήσω για το μουσείο Ηρακλειδών και την έκθεση για τον M.C. Escher. Στοίβες με ταινίες παλαιές τράβηξαν την προσοχή μου, δεν αντιστάθηκα και άρχισα να τις περιεργάζομαι. Αγαπημένη μου συνήθεια να πηγαίνω στα Video-club, να κάθομαι με τις ώρες και να ψάχνω για κάποια ταινία-διαμάντι που είχε ξεφύγει της προσοχής μου. Έψαχνα έψαχνα στις στοίβες, η τιμή πώλησης ήταν μικρή, στο ένα ευρώ, και αποφάσισα να πάρω μερικές. Αγόρασα το "Τελευταία έξοδος Ρίτα Χέηγουορθ" για αρχειακούς λόγους, το "Οι περιπέτειες του Πόρκο Ρόσσο"' του χαγιάο Μιγιαζάκι, διότι τον εμπιστεύομαι τυφλά, αγόρασα και
ακόμη μία, δεν την είχα ξανακούσει, μα οι κριτικές ήταν διθυραμβικές, ο τίτλος και το εξώφυλλο της ταινίας, αινιγματικό, με μια δόση μυστηρίου.. Αποφάσισα να την αγοράσω, το πολύ πολύ να χάσω 1 ευρώ και 2 ώρες απο την ζωή μου. Η ταινία λεγόταν "η Επιστροφή".
Απόβραδο πέμπτης, αναρωτιόμουν πως να γεμίσω τον ελεύθερο μου χρόνο, ευχάριστη απορία και πάντοτε ευπρόσδεκτη! Να αρχίσω να διαβάζω το βιβλίο μου? όχι όχι πολύ νωρίς. Να δω τηλεόραση? Φυσικά και όχι, ένα απλό ζαπινγκ μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι παραμένει σχεδόν άχρηστη και κατευθείαν κλείσιμο. Ας δω μια ταινία τότε, μα ποια? Να δω το Σαλο του Παζολίνι? όχι όχι, πολύ βαρύ, θέλω και να φάω παράλληλα, δεν βολεύει. Ας δω κάτι ελαφρύτερο τότε, εκείνη την Ρώσικη ταινία θα δω απο τον παλιατζή, να δεις πως την λένε... α ναι, "Η επιστροφή"
Βράδυ πέμπτης. Η ταινία τέλειωσε και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό, το μυαλό να έχει κολλήσει να προσπαθεί να περιεργαστεί όλα εκείνα που ήθελε να πει η ταινία. Το στόρυ απλό, δυο αδέλφια ζουν με την μητέρα και την γιαγιά τους, ο πατέρας λείπει ανεξήγητα εδώ και χρόνια. Ανεξήγητα επίσης επανεμφανίζεται, ανακτώντας ευθύς αμέσως την πατριαρχική θέση στο τραπέζι της οικογενείας. Αποφασίζουν να φύγουν οι υιοι με τον πατέρα για ένα μικρό ταξίδι, οι γιοι μπερδεμένοι για το αν είναι ο πατέρας τους, δέχονται με σκοπό να τον γνωρίσουν. Γνωρίζουν όμως έναν αλλόκοτο πατέρα, σε ένα περίεργο ταξίδι στην υπέροχη ρωσική φύση, βαθιά εσωτερικό, ένα ταξίδι προς την απότομη ενηλικίωση με απρόσμενα γεγονότα...

Πάντοτε μου κέντριζε το ενδιαφέρον η επανεμφάνιση ενός χαμένου οικογενειακού μέλους, τι επιπτώσεις θα είχε η διατάραξη μια διαταραγμένης οικογενειακής ισορροπίας. Ίσως αυτό οφείλεται ότι ο θείος μου ο Γιάννης, που ποτέ δεν γνώρισα, χάθηκε έτσι ξαφνικά σε ένα μπάρκο, και ποτέ δεν εμφανίστηκε ξανά. Ας επανέλθουμε στην ταινία όμως, όπου ο σκηνοθέτης Andrey Zvyagintsev δημιουργεί ένα κινηματογραφικό ποίημα, κεντάει πλάνα εικαστικού κάλλους, αναπτύσσει τους χαρακτήρες δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα ψυχολογικά φορτισμένο τοπίο.Μου θύμισε τον Ταρκόφσκυ αλλά στο πιο ουσιώδες και λακωνικό, με πλοκή που να μην κουράζει με φωτογραφία που να μην χορταίνεις να θαυμάζεις. Ήμουν τυχερός που το είδα σε DVD με καλή ανάλυση και όχι την ανάλυση των ταινιών που κατεβάζουμε μέσω internet. Ο πατέρας Konstantin Lavronenko και οι δύο υιοί Vladimir Garin ,Ivan Dobronravov δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό.Δυστυχώς ο Vladimir Garin ( ο πρωτότοκος υιος) θα βρεί έπειτα απο καιρό τον θάνατο στην λίμνη της ταινίας.. ειρωνία...

Σας κούρασα με την πολυλογία μου, πάω να περιεργαστώ τις εικόνες και τα αισθήματα που μου άφησε η ταινία. Δείτε την όσοι δεν την έχετε δει, δείτε και τους τίτλους τέλους, το φωτογραφικό υλικό απο αυτό το μοναδικό road trip, πραγματικά πανέμορφες φωτογραφίες!