shipwreck είναι η τελευταία αγγλική λέξη που έμαθα το καλοκαίρι προσπαθώντας να δείξω σε ένα Βρετανό φίλο μου το αρχαίο ναυάγιο ανοικτά από την νήσο Δοκό. Αυτή η λέξη ήρθε τώρα για να περιγράψει καλύτερα την κοινωνία μας.
Την στιγμή της γεννέσεως των γεγονότων βρισκόμουν σε μια σιεστα, καθως προετοιμαζόμουν να παω σε μια συναυλία. Μέσα σε λίγες ώρες άλλαξαν τα πάντα γύρω μου. Αποφάσισα να μην γραψω κάτι εν θερμώ, να περιμένω να κρίνω, να διαβασω και να ακούσω διάφορες απόψεις, να δω τα γεγονότα απο κοντά και όχι απο την πλανεύτρα τηλεόραση. Τελικά δεν τα κατάφερα να σταθώ όρθιος, να κρίνω αμερόληπτα, εγειρα απο την πλευρά της οργής και τώρα μαζεύω τα ψυχικά συντρίμια μου. Έγιναν τόσα πολλά απο τόσους πολλούς που δεν ξέρεις τι να πρωτοθίξεις.
Μια ανοησία ενός αστυνομικού ξεχείλισε τον κουβά της αγανάκτησης των πολιτών. Αυτός ο κουβάς έιχε τεράστιο πάτο, και όμως καταφέραμε να τον γεμίσουμε. Τα τελευταία έτη οι ζωές μα ς έχουν δυσκολέψει επικίνδυνα, και αντι να σου δώσουν μια χείρα βοηθείας, σε βυθίζουν ακόμα παρακάτω. Κρατουν για τους εαυτούς τους όλα τα καλά, σου τα κρύβουν, κανουν το παν για να κρύψουν το φαγοπότι και εσύ κοιτάς απαθής.
Φτάνει όμως η ημέρα που θα ξεχειλίσει αυτός ο κουβας, το ήθελε η μοίρα το αίμα ενός παιδιού να τον ξεχειλίσει. Κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους αγανακτισμένος ο καθένας απο τα προβλήματα του. Κυριακή μεσημέρι λίγες ώρες μετά την δολοφονία, 10.000 κόσμος μαζεμένος οργισμένος. απίστευτο! αφησαμε ολοι τους καναπέδες, την απάθεια μας και κατεβήκαμε να διαμαρτυρηθούμε για την συνεχιζόμενη κοροϊδία. Και όμως μέσα σε λίγα λεπτά ο ενθουσιασμός μετατρέπεται σε μια απέραντη απογοήτευση καθώς τα φώτα της δημοσιότητας έχουν πέσει αποκλειστικά στους βανδαλισμούς.
Η κοινή γνώμη τρομοκρατείται, με τις τυμπανοκρουσίες των καναλιών φοβάται για την ίδια της την ζωή, αντί να κατέβει στους δρόμους να απαιτήσει αυτά που τις αξίζουν κλειδαμπαρώνεται στα σπίτια της. Η κυβέρνηση για ακόμη μια φορά σηκώνει τα χερια ψηλά μη μπορώντας ή μη θέλοντας να αντιδράσει. καίγεται ολη η αθήνα, όλη η Ελλάδα. Τις φωνες των πολιτών τις έπνιξε ο καπνός των καταστροφών, και η κυβέρνηση σταθερά πουθενά. Πολίτες εναντίον πολιτών, να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, τα κόμματα να προσπαθούν να κερδίσουν καποιο μικροπολιτικό όφελος κάνοντας δηλώσεις εντυπωσιασμού και λάσπης. καταστάσεις κωμικοτραγικές για Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Τα κανάλια στα χαρακώματα του πολέμου της τηλεθέασης, να προσπαθούν να ηγηθούν στην κούρσα τρομοκρατίας του λαού αλλάζοντας ηχητικά βίντεο (Mega channel), να παίζουν ξανά και ξανά τις λεηλασίες, αδιαφορώντας παντελώς για την λαϊκή οργή και για τα πραγματικά αίτια που μας έφεραν εδω, να τις εμπλουτίζουν με μουσικές απο το ost της ταινίας "Τα σαγόνια του καρχαρία". Και για τα πραγματικά κίνητρα?ΤΙΠΟΤΑ. Μόνο τα ξένα ΜΜΕ (Liberation, guardian, le monde κ.α.) έκαναν λόγο για την συνεχιζόμενη σαπίλα της ελληνικής κοινωνίας.
Και η κυβέρνηση ακόμη απούσα, αλυσοδεμένη στο άρμα της εξουσίας της να μην θέλει να το αφήσει παρά των καταιγισμό των σκανδάλων, τα κατάφερε πάλι με την τύχη γκαστόνε που την διακρίνει. Μοιράζει τώρα προεκλογικά βοηθήματα επούλωσης των πληγών που η ίδια άφησε να ανοιξουν, σαν τα περσινά 3χίλιαρα στους πληγέντες των πυρκαγιών.
Στο ιδιο έργο θεατές... για αλλή μια φορά. Καλά έκανε ο φίλος μου ο Γ που τα παράτησε όλα και έφυγε για Λονδίνο. Όπως είχε πει κ ο Παπανδρέου ο συγγραφεύς, "Η Ελλάδα είναι μόνο για τα Σαββατοκύριακα".
Για εμάς που κάτσαμε εδώ, στο μερος που αγαπάμε, το μόνο που μας μένει είναι αρχικά να κινηθούμε ατομικά, να ξυπνήσουμε τους εαυτούς μας απο τον λήθαργο, να απεγκλωβιστούμε απο τα δεσμά των υποχρεώσεων και των τρελών ρυθμών που έχουμε οι ίδιοι τυλίξει τους εαυτούς μας. Αυτά για αρχή, δεν είναι και λίγα... Εις το επανειδείν...
ΥΓ ..and if you tolerate this, your children will be next
Την στιγμή της γεννέσεως των γεγονότων βρισκόμουν σε μια σιεστα, καθως προετοιμαζόμουν να παω σε μια συναυλία. Μέσα σε λίγες ώρες άλλαξαν τα πάντα γύρω μου. Αποφάσισα να μην γραψω κάτι εν θερμώ, να περιμένω να κρίνω, να διαβασω και να ακούσω διάφορες απόψεις, να δω τα γεγονότα απο κοντά και όχι απο την πλανεύτρα τηλεόραση. Τελικά δεν τα κατάφερα να σταθώ όρθιος, να κρίνω αμερόληπτα, εγειρα απο την πλευρά της οργής και τώρα μαζεύω τα ψυχικά συντρίμια μου. Έγιναν τόσα πολλά απο τόσους πολλούς που δεν ξέρεις τι να πρωτοθίξεις.
Μια ανοησία ενός αστυνομικού ξεχείλισε τον κουβά της αγανάκτησης των πολιτών. Αυτός ο κουβάς έιχε τεράστιο πάτο, και όμως καταφέραμε να τον γεμίσουμε. Τα τελευταία έτη οι ζωές μα ς έχουν δυσκολέψει επικίνδυνα, και αντι να σου δώσουν μια χείρα βοηθείας, σε βυθίζουν ακόμα παρακάτω. Κρατουν για τους εαυτούς τους όλα τα καλά, σου τα κρύβουν, κανουν το παν για να κρύψουν το φαγοπότι και εσύ κοιτάς απαθής.
Φτάνει όμως η ημέρα που θα ξεχειλίσει αυτός ο κουβας, το ήθελε η μοίρα το αίμα ενός παιδιού να τον ξεχειλίσει. Κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους αγανακτισμένος ο καθένας απο τα προβλήματα του. Κυριακή μεσημέρι λίγες ώρες μετά την δολοφονία, 10.000 κόσμος μαζεμένος οργισμένος. απίστευτο! αφησαμε ολοι τους καναπέδες, την απάθεια μας και κατεβήκαμε να διαμαρτυρηθούμε για την συνεχιζόμενη κοροϊδία. Και όμως μέσα σε λίγα λεπτά ο ενθουσιασμός μετατρέπεται σε μια απέραντη απογοήτευση καθώς τα φώτα της δημοσιότητας έχουν πέσει αποκλειστικά στους βανδαλισμούς.
Η κοινή γνώμη τρομοκρατείται, με τις τυμπανοκρουσίες των καναλιών φοβάται για την ίδια της την ζωή, αντί να κατέβει στους δρόμους να απαιτήσει αυτά που τις αξίζουν κλειδαμπαρώνεται στα σπίτια της. Η κυβέρνηση για ακόμη μια φορά σηκώνει τα χερια ψηλά μη μπορώντας ή μη θέλοντας να αντιδράσει. καίγεται ολη η αθήνα, όλη η Ελλάδα. Τις φωνες των πολιτών τις έπνιξε ο καπνός των καταστροφών, και η κυβέρνηση σταθερά πουθενά. Πολίτες εναντίον πολιτών, να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, τα κόμματα να προσπαθούν να κερδίσουν καποιο μικροπολιτικό όφελος κάνοντας δηλώσεις εντυπωσιασμού και λάσπης. καταστάσεις κωμικοτραγικές για Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Τα κανάλια στα χαρακώματα του πολέμου της τηλεθέασης, να προσπαθούν να ηγηθούν στην κούρσα τρομοκρατίας του λαού αλλάζοντας ηχητικά βίντεο (Mega channel), να παίζουν ξανά και ξανά τις λεηλασίες, αδιαφορώντας παντελώς για την λαϊκή οργή και για τα πραγματικά αίτια που μας έφεραν εδω, να τις εμπλουτίζουν με μουσικές απο το ost της ταινίας "Τα σαγόνια του καρχαρία". Και για τα πραγματικά κίνητρα?ΤΙΠΟΤΑ. Μόνο τα ξένα ΜΜΕ (Liberation, guardian, le monde κ.α.) έκαναν λόγο για την συνεχιζόμενη σαπίλα της ελληνικής κοινωνίας.
Και η κυβέρνηση ακόμη απούσα, αλυσοδεμένη στο άρμα της εξουσίας της να μην θέλει να το αφήσει παρά των καταιγισμό των σκανδάλων, τα κατάφερε πάλι με την τύχη γκαστόνε που την διακρίνει. Μοιράζει τώρα προεκλογικά βοηθήματα επούλωσης των πληγών που η ίδια άφησε να ανοιξουν, σαν τα περσινά 3χίλιαρα στους πληγέντες των πυρκαγιών.
Στο ιδιο έργο θεατές... για αλλή μια φορά. Καλά έκανε ο φίλος μου ο Γ που τα παράτησε όλα και έφυγε για Λονδίνο. Όπως είχε πει κ ο Παπανδρέου ο συγγραφεύς, "Η Ελλάδα είναι μόνο για τα Σαββατοκύριακα".
Για εμάς που κάτσαμε εδώ, στο μερος που αγαπάμε, το μόνο που μας μένει είναι αρχικά να κινηθούμε ατομικά, να ξυπνήσουμε τους εαυτούς μας απο τον λήθαργο, να απεγκλωβιστούμε απο τα δεσμά των υποχρεώσεων και των τρελών ρυθμών που έχουμε οι ίδιοι τυλίξει τους εαυτούς μας. Αυτά για αρχή, δεν είναι και λίγα... Εις το επανειδείν...
ΥΓ ..and if you tolerate this, your children will be next
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου