Portishead - Third

Τους περιμέναμε. Σιωπηλά καθόμασταν δίπλα απο το τζάκι ακούγοντας τα παλιά τους άλμπουμ και διαβάζοντας κάποιο βιβλίο (προτείνω ντοστογιέφσκυ, εκρηκτικός συνδυασμός). Οι εποχές περνάγανε μαζοι και τα έτη.
Ώσπου επιστρέψανε, με ήχους όχι τόσο γνώριμους, αλλά προσεγμένους, βγάζοντας αυτό που αισθάνονται και όχι κάτι πρόχειρο επειδή είναι στην ρήτρα του συμβολαίου με την δισκογραφική τους εταιρεία. Ήχοι σκληροί, κοφτοί μα η φωνή της μπεθ σταθερά εκεί. Τα σκρατσαρίσματα στερέψανε και πήρανε την θέση τους τα ντραμς. Σε πολλούς ξένισε ο δισκος τους αλλά θα διαφωνήσω, μου αρέσει που υπάρχει ακόμη συναίσθημα στα τραγούδια τους, αυτό κυρίως αγαπήσαμε τόσο καιρό. Αγαπημένα μου κομμάτια: Hunter, The rip,We carry On
(Εναλλακτικός τίτλος: "Φέρτε τα πριόνια! τι να μας κάνουν πλέον τα ξυραφάκια)

The Rip
As she walks in the room, Scented and tall,
Hesitating once more.
And as I take on myself, And the bitterness I felt,
Realise that love lost,
while White horses, They will take me away,
And the tenderness I feel, Will send the dark underneath,
Will I follow? Through the glory of life,
I'm scattered on the floor, Disappointed and sore.
And in my thoughts I have bled,
For the riddles I've been fed, Another lie moves over,
while White horses, They will take me away,
And the tenderness I feel,
Will send the dark underneath, Will I follow?
While, white horses, They will take me away,
And the tenderness I feel,
Will send the dark underneath, Will I follow?