Η ενασχόληση μου με το blogging ξεκίνησε γύρω στο 2007, τότε που ακόμη το facebook δεν είχε αποκτήσει τη δυναμική των μετέπειτα χρόνων, τότε που μεσουρανούσε το Myspace, τότε που ξημεροβραδιαζόμασταν γράφοντας στο forum του best radio. Best best..
Μια μόδα τότε , όλοι έγραφαν, ας γράψω κι εγώ. Και βγήκε σε καλό. Βγήκαν σκέψεις μου και ταξινομήθηκαν πάνω σε γραπτό. Είναι σημαντικό να μπορείς να ταξινομείς τη σκέψη σου, βοηθάει τη λογική. Ένα δημιουργικό βάρος έφευγε γράφοντας κάθε post, στύβοντας το κεφάλι για μια καλύτερη ιδέα, μια καλύτερη περιγραφή. Είναι πανέμορφη η αίσθηση του αποτελέσματος, ότι αυτό εδώ το κείμενο είναι δημιούργημα σου, κομμάτι του εαυτού σου. Η αποδοχή απο τους τρίτους είναι κάτι ξεχωριστό, η αποδοχή απο τον εαυτό σου είναι το σημαντικό. Κακά τα ψέματα ιερά τέρατα της βιβλιογραφίας δεν θα γίνουμε ποτέ, ας γίνουμε τουλάχιστον πιο ισορροπημένοι.
Και τα χρόνια κυλούσαν μέχρι που ήρθε το Twitter. Αρχικά ήρθε διστακτικά. Ήταν τότε το 2010 που το facebook ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος καθώς έπαιζε χωρίς τους σημερινούς του αντιπάλους tumblr, instagram, pinterest. Η ερώτηση τι να το κάνω το twitter αφού υπάρχει το facebook με τις ίδιες δυνατότητες ήταν εκεί.
Μια μικρή ενασχόληση με το twitter και κατάλαβα αμέσως ότι αυτό εδώ το μέσο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Ένα παράθυρο που βλέπει Βοριά στον κόσμο της επικοινωνίας και πληροφορίας όπου οι αγέρηδες φυσούσαν μανιασμένα και όλα κινούνταν με απίστευτη ταχύτητα. Ένα μικρούλι blog τελικά είναι το twitter, αεικίνητο, ασταμάτητο, σε παίρνει κ εσένα μαζί του, σε απογειώνει, σε πετάει κάτω.
Το μόνο κακό είναι η αίσθηση ότι το twitter κανιβαλίζει το Blogging. Κλέβει ιδέες και γίνονται μικρά τιτιβίσματα αντί να αναπτυχθούν και να γίνουν μεγαλεπήβολα ποσταρίσματα. Είναι η ευκολία της στιγμής. Γιατί να φάω μια ώρα γράφοντας ένα μακρόσυρτο post αμφιβόλου αξίας αντί να γράψω 5-6 επιτυχημένα τσιτάτα σε 2 λεπτά? Και το blogging ξεμένει απο ιδέες και παύει να ανανεώνεται τόσο συχνά και σιγά σιγά πέφτει στην αφάνεια. Απο την άλλη βέβαια είναι καλό ορισμένες ιδέες να απλώνονται αρχικά σε 140 χαρακτήρες κ έπειτα να αφήνονται στο μυαλό των παραληπτών ώστε να τις ξεδιπλώσει. Και οι κατάλληλοι παραλήπτες θα αποδελτιώσουν το μήνυμα απείρως καλύτερα απο το να είχες κάνει εσύ τη δουλειά για αυτούς.
Ένα πείραμα μάλλον πρέπει να γίνει, να αφήσω για ένα διάστημα το twitter, να δω εάν θα επιστρέψει ο οίστρος του μπλογκαρίσματος στα παλιά επιθυμητά επίπεδα, με τις κάθε λογής ιδέες να απλώνονται στο post να καλμάρουν κ να μεταμορφώνονται σε μια πολύχρωμη αξιαγάπητη πεταλούδα.
6 σχόλια:
Δύσκολα φίλε μου, η έλλειψη ενδιαφέροντος από τους αναγνώστες και τους παλιούς bloggers είναι τόσο μεγάλη που κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι πλέον γράφεις σε ένα προσωπικό ημερολόγιο (πράγμα όχι κακό αλλά με την κλασική έννοια του blogging που το κείμενο ξεκινά την ζωή του μόλις πατήσεις το post και αρχίζουν τα feedback και τα σχόλια, μιλάμε για άλλο πράγμα)
Ό,τι και να λέτε εγώ το μπλόγκινγκ το έχω πολύ σε εκτίμηση. Είναι ένα σοβαρό εργαλείο, μέσο έκφρασης. Όλα τα υπόλοιπα είναι παιχνίδια, απλώς για να περνάς την ώρα.
Έχει μειωθεί όντως κ το ακροατήριο κ το ενδιαφέρον απο τους άλλους χρήστες. Πιο πολύ με απασχολεί το προσωπικό μου ενδιαφέρον για το blogging κ η μειωμένη δίψα για γράψιμο λόγω του twitter. θα δείξει !
Δεν θεωρώ τα υπόλοιπα ότι είναι παιχνίδια (ίσως το fb) αλλά ως εργαλεία επικοινωνίας αλλά κ έκφρασης.
Καλημέρα σε όλους :)
Με χαλάει όμως που το 80% των twitter users απλά σχολιάζουν την τηλεόραση που είναι ανοιχτή δίπλα τους.
Συμφωνώ με τη librarian. Το blogging δεν είναι καθόλου ντεμοντέ, η δυναμική υπάρχει ακόμη, τα υπόλοιπα είναι δικτύωση της στιγμής, αν ψάξεις τι έγραψες πριν ένα μήνα, δε μπορείς να το εντοπίσεις, λείπει η μαγεία της αλληλεπίδρασης και του συναισθήματος.
@indictos: Με μια καλή επιλογή και με την αποφυγή ανοιγματος του twitter κυριακή βράδυ, το πρόβλημα ψιλοδιορθώνεται ;)
@roadartist: Πλέον υπάρχουν πολλά μέσα που να ταιριάζουν σε αυτά που θέλουμε να επικοινωνήσουμε. Φυσικά κ έχει πολλά θετικά το blogging, κ για αυτό είμαστε εδώ :)
Δημοσίευση σχολίου