Είναι ορισμένα βιβλία που σε στιγματίζουν για πάντα. Σου αλλάζουν τον τρόπο σκέψης ή ενδυναμώνουν ορισμένες απόψεις που αμφισβητούσες παλαιότερα. Όσα χρόνια και να περάσουν, όσα βιβλία και να έχεις διαβάσει σε αυτό το διάστημα, ένα πισωγύρισμα στον χρόνο , τα φέρνει ξανά στην πρώτη γραμμή.
Σε αυτή την κατηγορία θα έβαζα το Πως έγινα βλάκας, του Γάλλου Μαρτεν Παζ. Κυκλοφόρησε το 2004, έπεσε στα χέρια μου το καλοκαίρι του 2006. Μια επίσκεψη στο όμορφο Αρχοντικό της δημοτικής βιβλιοθήκης Κρανιδίου ώστε να εφοδιαστώ βιβλία για τις παραλίες του Πορτο Χελίου. Ο τίλος του βιβλίου δεν σου άφηνε περιθώρια να μην το δανειστείς. Ούτε βέβαια και η πλοκή του.
Ένας ιδιαίτερα ευφυής νεαρός σε έναν κόσμο ηλιθίων, δεν μπορεί να ενταχθεί κοινωνικά, μοιάζει περίεργος, μυστήριος, αποκομμένος απο τους άλλους. Αποφασίζει να γίνει μέρος τους, παίζει με τους κανόνες τους. Δουλεύει σε μια τυπική επιχείρηση, ντύνεται με τα ίδια ρούχα, τρώει τα ίδια φαγητά. Τα καταφέρνει να αναρριχηθεί σε αυτή την κοινωνία. Είναι πλέον σπουδαίος και αποδεκτός. Μα μέσα του , η εσωτερική μάχη με τη συνείδηση καλά κρατεί και στο τέλος αποφασίζει να είναι αυτό που πραγματικά πιστεύει. Απλά ο εαυτός του. Με τις παραξενιές, τις ιδιοτροπίες τους.
Σκέψεις του συγγραφέα που διαρκώς ταλαιπωρούν κ τις δικές μου σκέψεις. Μέχρι ποιο όριο πρέπει να συμβιβάζεσαι με την κοινή ροή των πραγμάτων μέσα σε μια κοινωνία. Είναι σωστό να αποκοπείς απολύτως εφόσον οι διαφορές στην κοσμοθεωρία σου είναι χαοτικές με αυτές της κοινωνίας σου? Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, με μια κλίση προς το μέρος μας. Να είσαι ο εαυτός σου , να μην συμβιβάζεσαι με το παραμικρό.
Να θυμάσαι όμως ότι η μοναξιά είναι σκληρή.
6 σχόλια:
Θα συμφωνήσω απόλυτα!
Θέλει δύναμη να είσαι ο εαυτός σου, όταν δε μοιάζεις με τους πολλούς.
Εχει μοναξιά.
Κάποιες στιγμές αναρωτιέσαι μήπως είσαι λάθος και οι πολλοί σωστοί......
Την τελευταία ερώτηση, πρέπει να την κάνουμε διαρκώς στον εαυτό μας, κ αν βρίσκουμε λάθος να αναθεωρούμε :)
Βεβαίως!!
Πρέπει να πάψουμε να συμφωνούμε τόσο:P
Σε τέτοια θέματα καλό είναι να μην συμφωνείς μαζί μου :P
Ευτυχώς η απολυτότητα (και η γενίκευση) στις πράξεις και τις σκέψεις εδώ και καιρό είναι κάτι το οποίο μπορώ να κατακρίνω! Δεν μπορείς να λειτουργείς ως μονάδα γιατί ακόμη και με το περιβάλλον σου να μην συμφωνείς θα υπάρχουν άλλοι τόσοι που θα βρίσκονται στην ίδια θέση με εσένα και θα διαφωνούν με το δικό τους περιβάλλον άρα υπάρχει κάτι κοινό με εσένα και αυτούς! Ποτέ δεν είναι μαύρο ή λευκό , πάντα μπορείς να βολεύεσαι (με την καλύτερη έννοια που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί) κάπου στη μέση!
Δύσκολο να μην γενικεύσεις σε τέτοια θέματα.
Επιθυμητό ειναι οι επιλογές σου να γίνονται δίχως "σπρώξιμο" ,ότι δλδ πρέπει να γίνει με το ζόρι.
Κάποιος είχε πει κάποτε "Ενηλικίωση είναι το να συμβιβάζεσαι" .
Τιμή μας που περάσατε απο εδώ :)
Δημοσίευση σχολίου