Είναι ορισμένα βιβλία που σε στιγματίζουν για πάντα. Σου αλλάζουν τον τρόπο σκέψης ή ενδυναμώνουν ορισμένες απόψεις που αμφισβητούσες παλαιότερα. Όσα χρόνια και να περάσουν, όσα βιβλία και να έχεις διαβάσει σε αυτό το διάστημα, ένα πισωγύρισμα στον χρόνο , τα φέρνει ξανά στην πρώτη γραμμή.
Σε αυτή την κατηγορία θα έβαζα το Πως έγινα βλάκας, του Γάλλου Μαρτεν Παζ. Κυκλοφόρησε το 2004, έπεσε στα χέρια μου το καλοκαίρι του 2006. Μια επίσκεψη στο όμορφο Αρχοντικό της δημοτικής βιβλιοθήκης Κρανιδίου ώστε να εφοδιαστώ βιβλία για τις παραλίες του Πορτο Χελίου. Ο τίλος του βιβλίου δεν σου άφηνε περιθώρια να μην το δανειστείς. Ούτε βέβαια και η πλοκή του.
Ένας ιδιαίτερα ευφυής νεαρός σε έναν κόσμο ηλιθίων, δεν μπορεί να ενταχθεί κοινωνικά, μοιάζει περίεργος, μυστήριος, αποκομμένος απο τους άλλους. Αποφασίζει να γίνει μέρος τους, παίζει με τους κανόνες τους. Δουλεύει σε μια τυπική επιχείρηση, ντύνεται με τα ίδια ρούχα, τρώει τα ίδια φαγητά. Τα καταφέρνει να αναρριχηθεί σε αυτή την κοινωνία. Είναι πλέον σπουδαίος και αποδεκτός. Μα μέσα του , η εσωτερική μάχη με τη συνείδηση καλά κρατεί και στο τέλος αποφασίζει να είναι αυτό που πραγματικά πιστεύει. Απλά ο εαυτός του. Με τις παραξενιές, τις ιδιοτροπίες τους.
Σκέψεις του συγγραφέα που διαρκώς ταλαιπωρούν κ τις δικές μου σκέψεις. Μέχρι ποιο όριο πρέπει να συμβιβάζεσαι με την κοινή ροή των πραγμάτων μέσα σε μια κοινωνία. Είναι σωστό να αποκοπείς απολύτως εφόσον οι διαφορές στην κοσμοθεωρία σου είναι χαοτικές με αυτές της κοινωνίας σου? Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, με μια κλίση προς το μέρος μας. Να είσαι ο εαυτός σου , να μην συμβιβάζεσαι με το παραμικρό.
Να θυμάσαι όμως ότι η μοναξιά είναι σκληρή.
