Και εγένετο το weekend, behold.

Στην μικρή περίπτωση που ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο, με το περιβόητο επταήμερο χρονοδιάγραμμα του, δύο περιπτώσεις θα υπήρχαν για το πως λειτούργησε. 

Σαν πρώτη περίπτωση θαρρώ ότι ξεκίνησε από το Σάββατο. Με την χαρά του μικρού παιδιού, θεώρησε ότι όλες οι ημέρες πρέπει να είναι χαρούμενες γεμάτες παιχνίδι, διασκέδαση, ένα ατελείωτο πάρτι. Με αυτό το σκεπτικό συνέχισε και την δεύτερη μέρα την Κυριακή. Το παιχνίδι συνεχιζόταν αδιάκοπο, χαμόγελα παντού. Δημιουργικότητα, ζωντάνια, ανεμελιά τα βασικά του χαρακτηριστικά. Μα τότε συνειδητοποίησε ότι ο κόσμος που δημιουργεί δεν θα είναι για δική του χρήση. Εκείνος θα εξακολουθεί να κάθεται στο σαλόνι του loft του, φορώντας τις παντόφλες, να συνεχίζει το αέναο zapping στις μεξικάνικες σαπουνόπερες και το MTV. Ο κόσμος που δημιουργει θα απευθύνεται σε θνητούς όπου για να μπορέσουν να επιβιώσουν θα πρέπει να παράγουν για την επιβίωση και τεχνητή ευδαιμονία τους. Και για αυτό δημιούργησε άλλες εξτρα πέντε μέρες εργασίας, ικανές να γεμίσουν με χαρά τις δύο πρώτες. 

Η δεύτερη περίπτωση αποπεράτωσης του project με κωδική ονομασία "κοσμογονία 2.1 beta" ξεκίνησε διαφορετικά. Επηρεασμένος ο Θεός από το συνέδριο για ένα σωστό working plan απο τους τεχνοκράτες διδάσκαλους του, έφτιαξε αρχικά πέντε πανομοιότυπες ημέρες, γεμάτες σκληρή δουλειά, όπου απο την εργασία θα μπορούσαν οι θνητοί, να εξελιχθούν, να γεμίσουν ικανοποίηση εκπληρώνοντας  τα όνειρα τους για κοινωνική καταξίωση, για υλικούς πλουτισμούς, που μόνο τον απώτερο σκοπό τους δεν εκπληρώνουν. Καθώς δημιουργούσε ο θεός  τις ημέρες, γινόταν σοφότερος και έβλεπε ότι το δημιούργημα του, με βάση την αδιάκοπη εργασία, δίχως καμία πνευματική απόλαυση, έχασκε, μα το κουμπί undo, είχε αφαιρεθεί απο δικό του πείσμα καθώς στους κύκλους του δήλωνε πασιχαρής ότι ήταν αλάνθαστος. Καταλάβαινε ότι μια τέτοια ζωή δεν έχει νόημα, εκεί θα κρύβεται μια απέραντη δυστυχία, κουκουλωμένη με ένα ψεύτικο κάλυμα της υλικής και κοινωνικής ικανοποίησης. Και σαν καλόκαρδο ον, διαπίστωσε ότι έσφαλε  και χωρίς δισταγμό έτρεξε να διορθώσει το λάθος του, και εγένετο το weekend, behold.

Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση πιστεύω κι εγώ, κάποιο λάθος έγινε και δημιουργήθηκαν πέντε εργάσιμες ημέρες, πέντε ημέρες ανούσιες, δίχως καμία χαρά, και κάποια χαρά να υπάρχει, δεν υπάρχει το ψυχικό σθένος να την αφουγκραστεί και να την απολαύσει. Μα τότε εμφανίζονται τα weekends, εκεί το μυαλό και το σώμα ελεύθερο από  οποιαδήποτε δεσμά , μπορεί να ταξιδέψει προς οποιαδήποτε απόλαυση επιθυμεί. Η λαχτάρα μας για δημιουργικότητα έχει γιγαντωθεί καθώς περνούν οι ημέρες της εβδομάδας, και αυτή η λαχτάρα απελευθερώνεται, ο νους μας οργιάζει, αποζητά, μουσικές νέες να το συντροφεύσουν, περιμένει πως και πως να διαβάσει το οτιδήποτε, να ταξιδέψει για να δει μέρη νέα, αισθήματα να νιώσει. 

Έτσι νιώθω κι εγώ κάθε weekend, οι ορέξεις μου ανοίγουν, για το καθετί, νιώθω ότι ο χρόνος είναι περιορισμένος και πρέπει να δράσω γρήγορα, δεν φταίω εγώ, είναι τόσα πολλά όλα τα ωραία που μπορούμε να κάνουμε, να αλλάξουμε το τοπίο το οποίο γίνεται γκρίζο απο την καθημερινή χρήση του. Κάθομαι και γράφω μονάχα τα σαββατοκύριακα, τα βιβλία μου τα διαβάζω σοβαρα και δεν τα ξεφυλλίζω απλώς μονάχα εκείνο το διάστημα. Αναζητώ τους φίλους μου που έχω χάσει , αναζητώ εκθέσεις να διευρύνουν τις αισθήσεις μου, περιπατώ προς αυτές, κινούμαι αντίθετα από τις άλλες ημέρες. Διαβάζοντας το άρθρο του Μάκη Μηλάτου στην Athens Voice ,  καταπιάνεται απο ένα σχόλιο του Νίκου Παναγιωτόπουλου "Έχω ανάγκη να θαυμάζω" και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, και θέλω χρόνο για αυτή μου την ανάγκη.

Μα έρχεται ξανά η Δευτέρα and here comes the fall...

ΥΓ Το τραγούδι που ακούμε, είναι μια σύμπραξη του Max richter και της Dinah washington απο το ost του shutter island. Τους αγαπώ και τους δύο, την ταινία δεν την έχω δει.