Social Network Problem / system error

Τι θα μείνει απο την δεκαετία που σαν αστραπή και αυτή μας πέρασε? 

Μα φυσικά η εμφάνιση του web 2.0 και των social networks (myspace, hi5, facebook, twitter, youtube  κτλ). Ήλθαν ξαφνικά στην ζωή μας και κατευθείαν την κυρίευσαν. Έγιναν το κυριότερο θέμα συζήτησης σε παρέες, άπειρες ώρες σπαταλήθηκαν για αυτά, με ή χωρίς την παρουσία ενός υπολογιστή, έγιναν τρόπος ζωής, κομμάτι της αληθινής μας ζωής, και σε πολλές περιπτώσεις πολύ πιο σημαντικό. 

Οι περισσότεροι τα υποδέχθηκαν με χαρά, ορισμένοι τα απέριψαν κατευθείαν και συνέχισαν την ζωή τους ως είχε, αρκετοί τα χρησιμοποίησαν έχοντας διαρκώς επιφυλάξεις για την χρησιμότητα τους. Στην τελευταία κατηγορία θα εντάξω τον εαυτό μου. 

Η ζωή αλλάζει διαρκώς, ανέκαθεν ο κυριότερος μοχλός ανάπτυξης μιας κοινωνίας ήταν η ανταλλαγή προϊόντων και ιδεών. Οι ρυθμοί ανταλλαγής αυτών ξεκίνησαν απο ρυθμούς χελώνας και σήμερα έχουν καταλήξει να κινούνται απίστευτα γρήγορα. Ειδικά η ανταλλαγή ιδεών και πληροφοριών που είναι και το ζητούμενο μας, κινείται σε εξωπραγματικούς ρυθμούς.Η ιδιωτικότητα παύει να υφίσταται. Παλαιότερα εαν δημοσιοποιούσες κάτι απο την προσωπική σου ζωή, θα γινόταν γνωστό στο  στενό σου περιβάλλον, σιγά σιγά θα επεκτεινόταν σε ξένα άτομα και θα χανόταν στον χρόνο. Πλέον αυτό δεν υφίσταται, μια πληροφορία οταν δημοσιοποιείται στον αγωγό ενος social network εξαπλώνεται παντού ταχύτατα, αυτό έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του. Αρχικά πρέπει να αναλογιστούμε αν και κατά πόσο θέλουμε να δημοσιοποιηθεί αυτή η πληροφορία. Αυτό είναι το ζητούμενο ολης της κουβέντας που γίνεται. Εαν δεν θέλουμε να δημοσιοποιηθεί απλώς δεν το αναφέρουμε (πχ χθες είχα παει στο τσοντοσινεμά της Ομόνοιας και δεν πρέπει να το μάθει κανείς διότι είναι επαίσχυντο οποτε δεν το αναφέρω, μα μόλις το ανέφερα και τώρα όλοι θα ξέρουν τα πάθη και τα λάθη μου!) 

Το παν είναι να ξέρουμε πάντοτε τι θέλουμε να δημοσιοποιηθεί και τι όχι. Αλλά εδώ υπάρχουν δύο παράγοντες όπου περιπλέκουν την κατάσταση. Ο πρώτος παράγοντας είναι η ανάγκη του ανθρώπου για αποδοχή και επιβεβαίωση, και μεσα απο την δημοσιοποίηση των προσωπικών του δεδομένων προσπαθεί να πετυχει αυτό. Δημοσιοποιώ που πήγα, τι έκανα, τι έφαγα για να δείξω ότι είμαι ένας ενδιαφέρον άνθρωπος άξιος προσοχής. Φτάνω σε σημείο να κάνω πράγματα μόνο και μόνο για να έχω την δυνατότητα να τα δημοσιοποιήσω. Πολλοί (βάζω και τον εαυτό μου μέσα)  τραβούν φωτογραφίες μόνο και μόνο για να μπορούν να τις ανεβάσουν σε κάποιο social network. Σήμερα έγραψα στο προφίλ μου "Day is too short, to many things to tweet, post, google, expose..." αυτή η σκέψη ακριβώς με προβληματίζει. Κάνουμε πλέον πράγματα για τον εαυτό μας, ή κάνουμε πράγματα με σκοπό να δημιουργήσουμε ένα ιδανικό ιδεατό προφίλ? Κατά πόσο θα θέλουμε να ξερει ο οποιοσδήποτε στοιχεία της ζωής μας? Την απάντηση την δίνει ο καθένας για τον εαυτό του, και το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι να μην ξεπερνά κανείς τα προσωπικά του όρια που θα τον δυσαρεστήσουν και καταπιέσουν τελικά. 

Ο άλλος παράγοντας είναι η ίδια η φύση της κοινωνίας. Αιώνες τώρα ζούμε στο ψέμα και την παραπλάνηση, στην προσωπική μας ζωή κάνουμε τερατώδη πράγματα, αλλά εφόσον δεν έχουν δημοσιοποιηθεί δεν έχουμε πρόβλημα, είμαστε ηθικά σωστοί. Μα αυτό αλλάζει σιγά σιγά, τα διάφορα επίπεδα της πολύπλευρης ζωής μας ενώνονται, τα προσωπικά, τα εργασιακά, τα κοινωνικά γίνονται όλα ένα, τίποτα δεν κρύβεται το ένα με το άλλο. Αλλά δεν πρέπει να συγκρούονται αυτά μεταξύ τους, σε ένα βαθμό βέβαια, το να είσαι σωστός στην δουλειά σου, και στην προσωπική σου ζωή να είσαι ένας αλκοολικός ή ένα απλό ρεμάλι προσωπικά σαν εργοδότη με αφήνει αδιάφορο, οι ρόλοι είναι συγκεκριμένοι, εφόσον για αυτό που σε εχω προσλάβει ανταποκρίνεσαι και με το παραπάνω, μου κάνεις. Η Γ καθώς ζήταγα την γνώμη της για αυτό το θεμα μου έστειλε ένα αρθρο επι του θέματος όπου ανέφερε για εναν πολιτικό σύμβουλο που έχασε την δουλειά του επειδή δημοδιοποιήθηκαν φωτος του οπου φόραγε ένα αμπαζούρ. Το βρίσκω γελοίο να απολύεις κάποιον έστω να του κάνεις κάποια παρατήρηση για αυτό το θέμα, την στιγμή που κυβενητικά στελέχη είναι τα χειροτερα καθίκια της Ελλάδος αλλά εφόσον δεν έχει αποκαλυφθεί κάτι για αυτούς δεν υπάρχει πρόβλημα. 

Δεν υπάρχει απάντηση αν είναι καλά ή κακά τα social networks. Η κοινωνία καλώς ή κακώς αλλάζει και εμείς θα πρέπει να την ακολουθήσουμε κρατώντας πάντοτε τις επιφυλάξεις μας. Για να συνοψίσω σε αυτό το χαοτικό θέμα, άποψη μου είναι να έχουμε πάντα γνώση των πραγμάτων, γιατί κάνουμε αυτή την ενέργεια, να γνωρίζουμε τα όρια μας και να μην ταράσουμε την σταθερότητα της ψυχοσύνθεσης μας. Όλοι θέλουμε αποδοχή απο τους γύρω μας, μα αυτό είναι ένα παιχνίδι τακτικής όπου ο πρώτος που θα πρέπει να μας αποδεχθεί είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Κατά πόσο βέβαια είναι δυνατό απο όλους μας να τιθασεύσουμε την ανθρώπινη δίψα για επιβεβαίωση είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό και εκεί πατάνε όλοι οι κερδοσκόποι των ζωών μας.......

ΥΓ To τραγούδι που συντροφεύει το κείμενο είναι το abel korzeniowski - swimming απο το εξαιρετικό soundtrack μιας  εξαιρετικής ταινίας a single man (συνήθως αυτά τα δύο ενώνονται) . Επιλέχθηκε διότι ταιριάζει με το περασμένο της ώρας, επειδή μου θυμίζει τα βραδινά μπάνια κάτω απο την πανσέληνο σαν την σημερινή, και επειδή αγαπώ αυτο το OST.