Ημερολόγιο Καταστρώματος : Έαρ.

Άνοιξη. Δεν υπάρχει πιο όμορφη αίσθηση από τον ερχομό της άνοιξης. Πάσχα ίσον Άνοιξη. Όσο και να προσπάθησε ο χριστιανισμός να μας επιβάλλει την εορτή για την ανάσταση του Θεανθρώπου , βαθιά μέσα όλοι μας γιορτάζουμε τον ερχομό της άνοιξης, την αναγέννηση της φύσης, εκείνη δηλαδή την εορτή που οι άνθρωποι  δόξαζαν την φύση σαν την μοναδική θεότητα, την άνοδο της Περσεφόνης από τον Άδη. Στην ουσία συναντούμε την ίδια ακριβώς ιστορία απλώς διαφορετικά ειπωμένη και με διαφορετικούς χαρακτήρες, μα το αποτέλεσμα το ίδιο απαράλλαχτο. Αυτή την θεωρία αναφέρει συχνά πυκνά στα έργα του ο Τομ Ρόμπινς και για αυτό τον αγαπώ τόσο.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου Χριστιανό. Δεν ξέρω, δεν με απασχολεί το θέμα των θεοτήτων, δεν υπάρχει το θείο στην καθημερινότητα μου, το μοναδικό που το πλησιάζει είναι η ίδια η φύση, αλλά ζώντας μέσα σε μια πόλη δυσκολεύεσαι να το εντοπίσεις και σιγά σιγά το παραμελείς. Πέρασαν οι εποχές όπου εξηγούσες διάφορες καταστάσεις της ζωής με την παρέμβαση του Θείου. Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή του Υδροχόου όπου επικρατεί η λογική θεώρηση των πραγμάτων, αν και διάφορες μελέτες δείχνουν ότι η πίστη στο ανεξήγητο καλά κρατεί ακόμη.. Δεν με απασχολεί τι θα συμβεί μετά θάνατον, δεν πρόκειται να το μάθω ποτέ και καμία λογική εξήγηση δεν θα μου δοθεί για να βγάλω κάποιο συμπέρασμα πίστης ή απιστίας.

Και φέτος το Πάσχα δεν πήγα στην εκκλησία, το θεωρώ άκρως υποκριτικό να παρευρεθώ εκεί για να δώσω απλώς το παρών, να βρεθώ εκεί για χιλιάδες άλλους λόγους εκτός από τον πιο ουσιώδη, την επαφή με το θείο. Αν θελήσω κάποια στιγμή αυτή την επαφή θα πάω ένα ήσυχο πρωινό. Για να είμαι ειλικρινής πήγα στην εκκλησία το Σάββατο της Αναστάσεως, απλώς βρέθηκα σε ένα νησί εκείνο το βράδυ και πήγα για καθαρά τουριστικούς λόγους ότι δηλαδή έκαναν και οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι εκείνο το βράδυ, μπορεί και να κάνω λάθος, συγχωρέστε με απλώς αυτή την εντύπωση αποκομίζω. 

Προτίμησα να κάτσω σπίτι τις υπόλοιπες ημέρες, να διαβάσω τον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη εκεί μέσα βρίσκεται περισσότερο Θείο από ότι σε όλες τις Θείες λειτουργίες. Διαβάζω για την ανθρώπινη υπόσταση του Ιησού, για την απόφαση να πάει ενάντια στην μοίρα του. Η μάχη με τα εσώτερα  μας είναι ένα τεράστιο θέμα που τόσο όμορφα το αναλύει ο Καζαντζάκης και αυτό σε κάνει σίγουρα καλύτερο άνθρωπο, αυτό δηλαδή που θέλει να πετύχει η θρησκεία μας. Δύσκολη η γραφή του Καζαντζάκη, τυχερούς θα πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας που έχουμε την χαρά να διαβάζουμε τα πρωτότυπα κείμενα και όχι κάποια μετάφραση. Πάντοτε τρέμω στην σκέψη πως θα μπορούσε να αποδοθεί σωστά σε μια ξένη γλώσσα η ζωντάνια της γραφής του Καζαντζάκη.

Η γλύκα των ανοιξιάτικων βραδιών είναι πραγματικά υπέροχη, η αίσθηση του να κάθεσαι στο μπαλκόνι σου, να μυρίζεις όλες τις υπέροχες μυρωδιές των άνθεων και τα αστέρια από πάνω σου να συνεχίζουν τον περίπατο τους, μοναδική. Τα ανοιξιάτικα βράδια όμως είναι ύπουλα, εκκρίνουν μια αίσθηση μοναξιάς μιας γλυκιάς μοναξιάς που ορισμένες φορές σε κατατρώει, κάνοντας σε κομματάκια μικρά, σε κάνει να θυμάσαι όλα εκείνα που σου λείπουν και δεν μπορείς να τα έχεις. Αν έπρεπε να περιγράψω αυτά τα γλυκόπικρα ανοιξιάτικα βράδια με ένα τραγούδι σίγουρα θα διάλεγα το Tear απο τους Electric Litany. Το συγκεκριμένο τραγούδι μπορώ να το ακούω ασταμάτητα, να μου αφήνει μια αίσθηση γλυκιά με μια μελαγχολία παράλληλα να με περιμένει, σαν εκείνα τα ανοιξιάτικα βράδυα που σας έλεγα... Και οι στίχοι απο την Σερενάτα του Σεληνόφωτος του Ρίτσου να μας καθηλώνουν.