Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Ερωτική Επιστολή προς την Θάλασσα

Θάλασσα, αγαπημένη μου θάλασσα συγνώμη που σου φέρθηκα τόσο σκληρά, που σε άφησα μονάχη τόσο καιρό. Νόμισα πως δεν είχες πλέον σημασία για εμένα, ότι περνώ το ίδιο καλά και ας είμαι μακρυά σου. Μα έσφαλα. Όσο περνούσε ο καιρός, διαπίστωνα την έλλειψη σου στην ζωή μου. Την γαλήνια μελωδία των κυμάτων σου, εκείνη που αν κάτσεις για λίγη ώρα δίπλα της θα σε υπνωτίσει και θα σε κλέψει απο τον κόσμο τούτο και θα σε μεταφέρει βαθύτερα μέσα σου, εκεί που κρύβονται όλες οι χαρές. Το μεθυστικό σου άρωμα, που καθώς το αισθάνεσαι απο μίλια μακρυά, σταματά κάθε σκέψη σου και προσηλώνεσαι μονάχα στην επιθυμία να την συναντήσεις. Το γαλάζιο χρώμα των ματιών σου που δεν χορταίνω ποτέ να απολαμβάνω.


Έτρεξα κοντά σου να σε δώ, έπειτα απο τόσο καιρό, να σου ζητήσω συγνώμη για το ανόητο της σκέψης μου, μα σε είδα θυμωμένη, πολύ θυμωμένη. Τα κύματα σου χτυπούσαν με δύναμη την στεριά. Δεν άφηνες πλέον κανέναν να ταξιδέψει στα άλλοτε ήρεμα νερά σου. Είχες κλειστεί στα εσώτερα σου, δεν ήθελες κανέναν και προπάντων δεν ήθελες εμένα. Περπάτησα για λίγο κατά μήκος της παραλίας, μήπως μπορέσω να σε κάνω να με συγχωρέσεις, μάταια όμως.

Ο δυνατός αέρας έστειλε μερικές σταγόνες σου στα χείλη μου, η γλυκιά τους αλμύρα συνεπήρε τις αισθήσεις μου και η μεταμέλεια μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Ένα γλαροπούλι μου  ότι είσαι καιρό έτσι και ότι λυπάται πολύ που σε βλέπει σε αυτή την κατάσταση. Αναπολεί τις στιγμές που παίζατε αμέριμνα, το ίδιο κι εγώ. Του εξήγησα τους αγαθούς σκοπούς μου, την ειλικλρινή μεταμέλεια μου, κατάλαβε θαρρώ και μου υποσχέθηκε ότι θα σου μιλούσε.

Δεν άντεξα άλλο να σε βλέπω θλιμμένη και γεμάτη οργή. Απομακρύνθηκα με την θλίψη και εμένα να με περιβάλλει. Σε κοίταξα κρυφά μέσα απο τον καθρέφτη και υποσχέθηκα άλλη φορά να μην σε αφήσω μοναχή.  Θα έρχομαι να σου διαβάζω το the book of love που είναι γεμάτο τραγουδια φοβερά, θα σου δείχνω την αγάπη μου όλη. Ελπίζω να με συγχωρέσεις.
Ωρίων 'Δ


ΥΓ: Οι φωτογραφίες προέρχονται απο την τελευταία επίσκεψη μου στην παραλία, εκεί που διαπίστωσα πόσο μου είχε λείψει η συντροφιά της θάλασσας, και πόσο όμορφη είναι εκείνη τον χειμώνα. 
Το τραγούδι είναι το The magnetic fields - book of love και βρίσκεται στο τριπλό δίσκο 69 love songs, υπέροχος ολόκληρος ο δίσκος, πρόσφατη ανακάλυψη και ας έχει κυκλοφορήσει εδώ και 10 χρόνια!

6 σχόλια:

ANAZHTHΣH είπε...

"Την γαλήνια μελωδία των κυμάτων σου, εκείνη που αν κάτσεις για λίγη ώρα δίπλα της θα σε υπνωτίσει και θα σε κλέψει απο τον κόσμο τούτο και θα σε μεταφέρει βαθύτερα μέσα σου, εκεί που κρύβονται όλες οι χαρές. "
Καλησπέρα.

Sinnerman είπε...

καλησπέρα και καλή εβδομάδα,
με πολλές αναζητήσεις και ακόμα περισσότερες ευχάριστες απαντήσεις :)

Margo είπε...

Αυτός ο έρωτας είναι παντοτινός!
Υπέροχα λόγια και φωτογραφίες.. είναι πολύ όμορφη το Χειμώνα!!!
Καλή βδομάδα!

Sinnerman είπε...

Βλέποντας την δική σου αγάπη Margo για την θάλασσα, αναπόλησα κι εγώ την δική μου, πήγα να την συναντήσω και ιδού το αποτέλεσμα :)

smalltowngirl είπε...

to agapimeno mou poiima mou thimises:

Οδυσσέας Ελύτης, Η Μαρίνα των βράχων



Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χί-
μαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο-
σμαρίνια


- Μα που γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σού 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό τις φωτεινές του
μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.


Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα που γύριζες


Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα
βότσαλα
Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.


Άκουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.


Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο
καλοκαίρι
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο


Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

Sinnerman είπε...

Η θάλασσα, πηγή αιώνιας εμπνευσης.. για άλλους λιγότερο δημιουργικά για άλλους περισσότερο δημιουργικά όπως διαπιστώνουμε!
Μα την αγάπη μου για την θάλασσα κανείς δεν μπορεί να μου κλέψει!