Πρόχειρες σημειώσεις ύστερα απο μια περιήγηση στο Λονδίνο

Ταξίδια. Ταξίδια του μυαλού, ταξίδια του πραγματικού, αυτή είναι τελικά η αγαπημένη μου ενασχόληση. Να  περιπλανιέμαι σε μέρη στολισμένα και διακοσμημένα από την φαντασία μου ή  σε μέρη πραγματικά, να παρατηρώ τους ανθρώπους,  την φύση τα ζώα.

Βρέθηκα πρόσφατα για μια εβδομάδα στο Λονδίνο, λαχτάρησα να γευτώ όλη την μαγεία της πόλης αυτής. Να νιώσω την ενέργεια της, να παρατηρήσω τους κατοίκους της, να εξερευνήσω κάθε γωνιά της, να γίνω μέρος της για το χρονικό διάστημα που θα βρισκόμουν σε αυτή την πόλη. Τριγύρισα αρκετά, δεν σταμάτησα να περιπλανιέμαι έως ότου οι δυνάμεις μου με εγκαταλείψουν, γυρνούσα σπίτι εξουθενωμένος, μα αυτή ήταν μια ευχάριστη κούραση και για αυτό το χαμόγελο μου ποτέ δεν με εγκατέλειπε.

Για το Λονδίνο λίγο πολύ όλοι έχουμε ακούσει περιγραφές και οι περισσότεροι μας το έχουν επισκεφθεί ή σκοπεύουν να το επισκεφθούν σύντομα. Πόλη πλούσια σε μουσεία, καταστήματα, θεατρικές σκηνές, live events, ιδανική να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του κάθε επισκέπτη. Εντύπωση μου έκανε η ενιαία αρχιτεκτονική τους σε ολόκληρη την πόλη, τα πανέμορφα κτίρια του κέντρου,οι πολύβουες αγορές, η ανεκτικότητα στο διαφορετικό,  η βιαστική ζωή των κατοίκων, η νοοτροπία τους να ταξιδέψουν να ζήσουν στο διαφορετικό.

Μα πιο πολύ από όλα με εντυπωσίασε η εικόνα του Λονδίνου την στιγμή που

το σκέπαζε η νύχτα. Το Λονδίνο μεταμορφωνόταν σε κάτι πιο σκοτεινό, οι άνθρωποι με γοργά βήματα, σαν κάτι παράξενο να τους κυνηγούσε,  επέστρεφαν στα σπιτικά τους. Ιστορίες του Λάβκραφτ τριγύρναγαν στο μυαλό μου. Τα φωτισμένα κτίρια  επιβλητικά στέκονταν εκεί, περιμένοντας να τα ζυγώσεις και να τα θαυμάσεις  καθώς τα περιέκλειε ένας μυστηριώδης ερυθρός φωτισμός που πήγαζε απο τα φώτα της πόλης που αντανακλούσαν στο σκούρο μπλε των συννέφων. Και οι καμινάδες με τον λευκό τους καπνό έρχονταν να συμπεριληφθούν σε  αυτή την μυσταγωγία.

Κάθε βράδυ προτού κοιμηθώ χάζευα απο το παράθυρο του υπνοδωματίου τις απέναντι καμινάδες που ξεφυσούσαν τον καπνό και αυτός τριγυρνούσε στην πόλη προτού χαθεί τριγυρνούσε στα πανομοιότυπα παράθυρα των σπιτιών υποδυόμενος τον Πίτερ Παν, προσπαθούσε να βρει το παράθυρο της αγαπημένης του Γουέντυ, να της κάνει νόημα να ετοιμαστεί και να χαθούν μαζί πέρα απο τα σύννεφα, για πάντα.

Η επιστροφή στην Αθήνα δεν σου άφηνε περιθώριο παρά να αρχίσεις τις συγκρίσεις μεταξύ των δύο πόλεων. Καθώς ζεις σε ένα μέρος για αρκετό χρονικό διάστημα, συνηθίζεις με αυτό και οι όποιες κακοτοπιές δεν σου κάνουν εντύπωση. Μα μόλις βρεθείς εκτός της σφαίρας επιρροής του, θα διαπιστώσεις αρκετά ενοχλητικά σημεία. Ακόμη μου κακοφαίνεται η συνήθεια των οδηγών, να παρκάρουν οπουδήποτε θέλουν, πάνω σε πεζοδρόμια, ιστορικούς πεζόδρομους,  στον Εθνικό κήπο! , κλείνοντας την ορατότητα των άλλων οδηγών, κλείνοντας την μισή κυκλοφορία, εμποδίζοντας τις διαβάσεις για τους πεζούς και των ΑΜΕΑ. Και για όλα αυτά οι εποπτεύοντες να αδιαφορούν, θεωρώντας τα κάτι φυσιολογικό. Από την άλλη σαν οδηγός, καθώς έχεις χάσει ένα μεγάλο μέρος απο τον πολύτιμο χρόνο σου προσπαθώντας να σταθμεύσεις, εξαγριώνεσαι το αφήνεις οπουδήποτε βρεις και φεύγεις. Δεν είναι όμως λύση αυτή, δεν είναι εικόνα αυτή για μια σύγχρονη Ολυμπιακή πόλη. Μια χιουμοριστική παρατήρηση είναι τα αυτοκολητάκια με τον γάιδαρο, ένα σε κάθε αμάξι που συμπεριφέρεται ανορθόδοξα, περισσότερες πληροφορίες στο site τους.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα  να κατοικήσω μόνιμα στο Λονδίνο, δεν αντέχω την ατελείωτη συννεφιά, τρέφομαι από τον μεσογειακό ήλιο, μου δίνει δύναμη και ενέργεια θετική για να πορευτώ. Σαφέστατα και θα ήθελα να εξερευνήσω όλη την underground σκηνή του Λονδίνου, μα να εγκαταλείψω τον ήλιο, τις εαρινές βόλτες για να ζήσω σε μια πόλη με πενιχρά χρήματα θα το σκεφτόμουν αρκετά. Προτιμώ να μείνω εδώ να κρατήσω τα καινοτόμα και τα αυτονόητα που συναντάμε στα ταξίδια μας και να τα εφαρμόσω  στην πόλη που κατά βάθος αγαπώ..

Υστερόγραφο: Το τραγούδι ανήκει στους The piano magic, απο τον δίσκο Ovations (2009),  στα φωνητικά ο Brendan Perry των dead Can dance, με μάγεψε απο την πρώτη στιγμή που το άκουσα.