Last night a polar bear made me cry

Ανοίγοντας την τηλεόραση γνωρίζεις εξ'αρχής ότι πιθανόταντα να μην υπάρχει κάτι να παρακολουθήσεις. Πετυχαίνεις όμως ένα ντοκυμανταιρ για την άγρια φύση στον βόρειο πόλο και αποφασίζεις να το παρακολουθήσεις. Βλέπεις μια αρκούδα με τα δύο της παιδάκια να προσπαθεί να κρατήσει την ίδια και τα μικρά της στην ζωή τώρα που το λιώσιμο των πάγων έχει κάνει την επιβίωση τους ακόμη πιο δύσκολη. Εκείνα παίζουν αμέριμνα και ταυτόχρονα μαθαίνουν απο την μητέρα τους πως να κυνηγούν και να αντιμετωπίζουν τους οποιουςδήποτε κινδύνους.

Το τηλεοπτικό συνεργείο κινηματογραφεί κάθε τους κίνηση έτσι ώστε οι τηλεθεατές να μπορούν να τις παρακολουθήσουν απο τα ζεστά σπιτικά τους. Η μητέρα πασχίζει για λίγη τροφή, ο χειμώνας ήλθε, πρέπει να αναπαυθούν αφ'οτου βρουν τροφή όμως. Και τροφή δεν υπάρχει. Αρχίζουν όλοι τους να εξαντλούνται, το αρσενικό αρκουδάκι πιο αδύνατο απο το άλλο δεν αντέχει και αφήνει την ψυχή του στους πάγους, με την μητέρα και την αδελφούλα του  γεμάτες θλίψη να προσπαθούν να το φροντίσουν μάταια όμως.

Έκλεισα αμέσως την τηλεόραση, δάκρυα γέμισαν το πρόσωπο μου, για μια ζωή ενός αξιολάτρευτου ζώου που χάθηκε έτσι απλά, με τους κινηματογραφιστές να μην επαιμβένουν (πιθανότατα να είχαν τον κατάλληλο εξοπλισμό για την διάσωση του και την δική τους διάσωση απο την οργισμένη μητέρα). Το τηλεοπτικό υλικό σαφώς και πιο σημαντικό απο μια ζωή, για τον κόσμο του θεάματος η άποψη αυτή όχι για εμένα. Και εγώ ανήμπορος στον καναπέ μου να σκέφτομαι ότι εαν είχα στερηθεί μια παραπανίσια μπλούζα απο εκείνες που αγοράζουμε και ποτέ δεν φοράμε, ίσως αυτό το γλυκύτατο ζωάκι να είχε σωθεί. Σκέψεις απλοϊκές  και τύψεις πολλές για την αδίστακτη ζωή μας.

Και εμείς σαν μέρος της φύσης ακολουθούμε τον κανόνα του να νικά ο πιο δυνατός. Τι πιο άδικο κανόνα θα μπορούσε να εφεύρει η φύση, ο δυνατός να χαίρεται τα τρόπαια του και ο αδύνατος να εκλιπαρεί για την επιβίωση του. Χαοτικές συνθήκες όμως που επικρατούν στην φύση φέρνοντας της την πολυπόθητη σταθερότητα. Επικεντρώνοντας όμως τα βλέμματα σου σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο δεν αντέχεις αυτή την αδικία. Βλέποντας όμως και συνολικά διαπιστώνεις ότι ο δυνατός γίνεται ακόμα πιο δυνατός, ακόμα πιο άπληστος και αυτή η χαοτική σταθερότητα παύει να υφίσταται.

Πέρασε μια μέρα, ακόμα η εικόνα απο το νεκρό αρκουδάκι και τα θλιμμένα μάτια της οικογένειας του με κυνηγούν. Εύχομαι να μην ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα.