Απογευματινή Ραστώνη

Ήρθε το απόγευμα επιτέλους. Η ημέρα στην δουλειά δύσκολη, πύρρειος νίκη με αντίπαλο το ιδιότυπο της Ελληνικής οικονομίας. Οι επιχειρήσεις καρδιοχτυπούν μαζί τους και όσοι ασχολούνται με τα οικονομικά τους ζητήματα. Το γραφείο άδειασε επιτέλους, θα απολαύσω την ηρεμία του,εκείνη που λαχταρώ ολόκληρη την ημέρα. Το πρόγραμμα σήμερα είναι απολύτως κενό, οπότε ο δρόμος για το σπίτι κοντοζυγώνει. Μα το σπίτι έχει κυριευτεί απο φαντάσματα, εκεί είμαι μονάχα ένας παρείσακτος, δεν θέλω να πάω εκεί, θα κάτσω στο γραφείο λίγο παραπάνω, θα ακούσω bowie & archive (τα κολλήματα της εβδομάδας) και θα απολάυσω τις μικρες στιγμές εργασιακής γαλήνης.

Η ώρα πέρασε, ας τιθασεύσω τις αντιδράσεις μου, να οδεύσω προς το σπιτικό και ας είναι εκεί τα ενοχλητικά φαντάσματα, εκεί όπου η αλήθεια βρίσκεται ενδιάμεσα στην δική μου παραξενιά και στην αρνητικότητα των εξόκοσμων όντων. Ευτυχώς εκείνα λείπουν, ευκαιρία να απολαύσω λιγες στιγμές απόλυτης μοναξιάς και χαλάρωσης. Εδώ όμως έρχεται η απορία:

" Πως απολαμβάνει κάποιος την σπιτική θαλπωρή έπειτα απο μια στρεσαρισμένη ημέρα?" ,

   -Με ένα ποτήρι κρασί?

Όχι. Δεν μου αρέσει να πίνω μοναχός.

   -Να συνεχίσω την ανάγνωση του Λύκου της Στεπας?

Όχι. Ο εγκέφαλος δεν αντέχει για σήμερα άλλες πολύπλοκες δραστηριότητες.

    -Να ανοίξω τον υπολογιστή?

Όχι. Βρισκόσουν στον υπολογιστή πάνω απο 9 ώρες.

   -Να δω τηλεόραση?

Όχι Όχι Όχι. Μονάχα ενα ζαπινγκ χωρίς ανάσα και κλείσιμο κατευθείαν.

   - Να πάω στο DVD Club να νοικιάσω μια αξιόλογη ταινία σε σωστή ανάλυση και όχι σαν αυτή των ταινιών torrent?

Ναι. Αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι το DVD Club της γειτονιάς έκλεισε μην αντέχοντας τον ανταγωνισμό των torrent και των κυριακάτικων DVD.

   - Να επιλέξω μια ταινία απο την συλλογή μου?

Ναι.

Και τώρα υπάρχει ο διχασμός για την ταινία που θα παρακολουθήσω. Να δω την Δασκάλα του Πιάνου του Χανεκε ή Το Η Συνοικία το Όνειρο του Αλέκου Αλεξανδράκη? Θα επιλέξω το Βήτα, η εβδομάδα άλλωστε είναι αφιερωμένη στον Ελληνικό κινηματογράφο ( Κυνόδοντας, Μικρό έγκλημα, Έτσι κι έτσι, ανάλαφρο με λίγη παραπάνω προσπάθεια θα ήταν εξαιρετικό αντίστοιχα)

Μέρος Β'
ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Η συνοικία το όνειρο σκηνοθετήθηκε το 1961 απο τον Αλ. Αλεξανδράκη σε σενάριο Τάσου Λειβαδίτη & Κώσστα Κοτζιά, μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στο τραγούδι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, Μανος Κατράκης, Αλίκη Γεωργούλη, Σαπφώ Νοταρά. Η ταινία αποθεώθηκε απο τους κριτικούς της εποχής, παραξένεψε τους τότε κινηματογραφόφιλους με αποτέλεσμα να την σνομπάρουν και νευρίασε τους υπεύθυνους της χώρας για την αποφυγή του κομμουνιστικού κινδύνου και την απαγόρεψαν για ένα διάστημα.

Υπόθεση: Ο Ρίκος αποφυλακίζεται και επιστρέφει σπίτι του, σε μια από τις φτωχότερες συνοικίες της Αθήνας. Η παλιά του αγάπη, η Στεφανία, δεν θέλει να συνεχίσουν τις σχέση μαζί του, τώρα που έχει άλλους πλούσιους φίλους. Μαζί με τον Νεκροφόρα και τον Ασημάκη, αρχίζουν εμπόριο παράνομων προϊόντων, αλλά πέφτουν έξω. Ο Ρίκος προτείνει να επιχειρήσουν ένα μεγαλύτερο κόλπο, όμως δεν θα προλάβουν να το ξεκινήσουν γιατί έχει ήδη σπαταλήσει τα λεφτά που του έδωσε ο Ασημάκης για κεφάλαιο..

  Η ταινία αποτελεί ορόσημο για τον ελληνικό κινηματογράφο, την στιγμή που την εποχή εκείνη γυριζόντουσαν ταινίες ανάλαφρες για τον νέο αστικό τρόπο ζωής, ο Αλεξανδράκης ρίσκαρε να αποτυπώσει μέσω του νεορεαλισού την εξαθλίωση των αστών και την ανάγκης τους να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο. Αυτό που κέρδισε αρχικά ήταν να απαγορευτεί η ταινία του, μα μελλοντικά ανταμείφθηκε πολλάκις. Αγαπάω καθετί που δεν προσφέρεται έτοιμο στο πιάτο, με φανταχτερές κορδέλες και χαμόγελα αστραφτερά μεν, ψεύτικα δε.

Η συνοικία το όνειρο μας δείχνει την πραγματική ζωή στις αρχές του '60, μια φτωχογειτονιά δίπλα απο τον Φιλλοπάππου, γεμάτες παράγκες, διαπιστώνεις πως ήταν η ζωή τότε. Σπίτια απο παλιόξυλα, φαγητό ελάχιστο, μια δεύτερη αλαξιά ούτε καν για συζήτηση. Έχει όμως αγάπη για τον συνάνθρωπο πολύ, εκείνο που μας λείπει σήμερα όσο τίποτα. Μαζί στα δύσκολα, ας ονειρευτούμε και αγγίξουμε το ακατατόρθωτο. Με συγκλόνισε η σκηνή όπου όλοι οι εξαθλιωμένοι κάτοικοι, έδιναν κάτι απο τα ελάχιστα υπάρχοντα τους για να βοηθήσουν την εγκυμονούσα χήρα. Ποιος θα το έκανε αυτό στις μέρες μας? Πιθανότατα ούτε και οι ίδιοι θα το έκαναν, εφόσον είχαν το βιοποριστικό επίπεδο της σημερινής κοινωνίας, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, πιστεύω ότι όταν έχεις νιώσει την άσχημη πλευρά της ζωής, δεν ξεχνάς εύκολα.

Δύσκολη ταινία, σε κλείνει στα εσώψυχα σου, να αναρωτιέσαι διάφορα, αλλά αυτό κάνει μια ταινία να διαφέρει απο ένα απλό θέαμα. Να την δείτε. Σας αφήνω τώρα πάω μια βόλτα μέχρι την συνοικία το όνειρο παρέα με τον παλιόφιλο λύκο της Στέπας, να συναντησουμε τον Αλέκο και την παρέα του, να ακούσουμε Μπιθικώτση και να το ξημερώσουμε. Ελάτε και εσείς μια περατζάδα, η συνοικία το όνειρο έχεις να σας φιλέψει πολλές χαρές.