Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης (1927)
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης (1927)
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη, Σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία. Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή. Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία. Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, Ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια, Χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, Άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια. Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά, Η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη. Αλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά Όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει. Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα, Ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός Πόνος μας, να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...
Με το συγκεκριμένο τραγούδι από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε, δεθήκαμε, έφηβος εγώ τότε στην καρδιά και στην ηλικία. Μα σήμερα που διαπίστωσα ότι οι στίχοι του προέρχονται απο την μαγική γραφή του Καρυωτάκη, συγκλονίστηκα. Αγαπώ την ζωή για αυτό ακριβώς τον λόγο, ότι κάθε μέρα θα ανακαλύψω κάτι που θα με ταρακουνήσει απο την θέση την μικρή που κατέχω σε τούτο τον γαλαξία και το μεγαλείο αυτής της ανακάλυψης θα μου δώσει δύναμη για να πορευτώ.
Στίχοι δύσκολοι, πεσιμιστικοί, που στοχεύουν τα πιο ευαίσθητα σημεία μας. Ίσως για αυτό και αποφεύγω την Ελληνική μουσική, προσπαθώ να δραπετεύσω απο τις σκέψεις τις σκοτεινές και τα συναισθήματα τα μελαγχολικά που με ταλανίζουν καθώς οι στίχοι εισέρχονται στο βαθύτερο μου είναι. Μα τα λόγια αυτά των ποιητών πρέπει να τα διυλίζουμε στην καρδιά μας, να κρατάμε την θετική τους υφή, ότι τα πράγματα πολλές φορές μπορεί να μην είναι εύκολα αλλά καθώς πετάξουμε με το αερόστατο που κατοικοεδρεύουν αυτά τα μεγάλα λόγια των ποιητών όλα σιγά σιγά θα μας φανούν μικρά και καθώς θα διασχίσουμε τα σύννεφα, οι πρώτες ηλιαχτίδες αισιοδοξίας θα διώξουν απο πάνω μας την γλυκιά μελαγχολία.
ΥΓ: Νοιώθω τόσο μικρός μπροστά στο έργο των απανταχού καλλιτεχνών, είτε αυτοί λέγονται Ζωγράφοι, ποιητές, είτε μουσικοί και συγγραφείς. Νοιώθω όμως και τόσο τυχερος που μπορώ να με συντροφεύουν ανά πάσα στιγμή.
Καλή Εβδομάδα.
ΥΓ: Νοιώθω τόσο μικρός μπροστά στο έργο των απανταχού καλλιτεχνών, είτε αυτοί λέγονται Ζωγράφοι, ποιητές, είτε μουσικοί και συγγραφείς. Νοιώθω όμως και τόσο τυχερος που μπορώ να με συντροφεύουν ανά πάσα στιγμή.
Καλή Εβδομάδα.
3 σχόλια:
Πολύ ωραία ανάρτηση!
"Αλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά Όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει."
Τι στίχος; Συμπτωματικά διάβαζα και εγώ τα άπαντα του Καρυωτάκη την προηγούμενη εβδομάδα! Προσωπικά δε πιστεύω πως πρέπει να δειλιάζουμε μπρος στην αισθαντικότητα των "μεγάλων"(αν υπάρχει αυτό το επίθετο) καλλιτεχνών. Δεν πρέπει να αρνούμαστε στην οδυνηρή κατάδυση στις κατασκότεινες αβύσσους. Εκεί η πραγματικότητα, εκεί και το φως. Μιας ύπαρξης που κατρακύλησε και φτερούγισε έξω απ' τη ζελατίνη του συμβατικού κόσμου που κατασκευάσαμε για να περνάμε τις μέρες των μέτριων πόνων, των μετριασμένων ηδονών μιας μέτριας ζωής!
Καλή εβδομάδα!
οδυνηρά υπέροχη η ανάρτησή σου...
οι μεγάλοι που περιγράφεις στοχεύουν κατευθείαν στο μέσα μας, το βρίσκουν και θέλουν να το κάνουν πραγματικά δικό μας. εννοώ, θέλουν να ρίξουμε τη διεισδυτική τους ματιά μέσα μας.
Με τα δικά τους βιώματα βρίσκουν θέση στα δικά μας τόσο πετυχημένα.
Είσαι πολύ τυχερός που βλέπεις τη ζωή έτσι. Κράτα το. Όσο κ αν είναι τόσο δύσκολο πολλές φορές. Τελικά, μόνο κερδισμένος βγαίνεις με τέτοια αγάπη γι' αυτήν.
Καλημέρα
Καλή εβδομάδα
@Kioy: όντως, τι στίχος αυτος..! Δύσκολη η ποίηση, θέλει χρόνο αρκετο η μελέτη της, με κίνδυνο να εθιστείς στην "αρρώστεια" του καλλιτέχνη, αλλά εκεί βρίσκεται όλο το φως, ένα φτερούγισμα και το φτάσαμε !)
@mermyblue: οδυνηρά υπέροχοι οι στίχοι... σκεφτόμουν αν είναι σωστο να σέρνεις προς τα έγκατα και άλλους αγαπημένους συνανθρώπους σου, αλλά με την δύναμη που οδεύεις προς τα κάτω, θα αποκτήσεις σθένος πολλαπλάσιο για ταξίδια αμέτρητων χαμόγελων :)
Δημοσίευση σχολίου