ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ...

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω απο την Ελληνική επικράτεια...
, προσπαθεί να στοιχειώσει τους ανθρώπους, να τους τρομοκρατήσει, να το δεχτούν σαν κάτι το αληθινό και να συνεχίσουν να διολισθαίνουν ποιοτικά την ζωή τους. Φάντασμα λέγεται εκείνος που δεν αποχωρίζεται το περιβάλλον στο οποίο ζούσε και ευημερούσε, μα το περιβάλλον τον εξέπεμψε μακρυά απο αυτό, μα εκείνος να αρνείται να το εγκαταλείψει με αποτέλεσμα να το επισκέπτεται πλέον σαν ένα φάντασμα.
Η όλη κατάσταση δημιουργήθηκε διότι οι πολίτες δεν πιστεύουν πια σε αυτόν, το ν θεωρούν σαν ένα πλάσμα ενός άλλου κόσμου. Εκείνος όμως πάσχει να αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Για να πετύχει τον σκοπό του, μας ακολουθεί σε κάθε βήμα μας, άθελα του όμως τον κάνει ακόμα πιο ανεπιθύμητο.
Τον συναντάμε παντού να μας κοιτά με ένα βλέμμα, γεμάτο απαξία για την καθημερινότητα, δείχνοντας ότι εκείνο που τον νοιάζει είναι το υπερπέραν. Είναι όμως δίπλα μας :

• Περιμένοντας στην στάση του λεωφορείου.

• Βγαίνοντας απο την πολυκατοικία μας

• Αναμένοντας τον φωτεινό σηματοδότη να μας δώσει το σήμα εκκίνησης και να τρέξουμε μακρυά απο αυτόν

(Όποιος περνάει κάθε μέρα απο την περιφερειακή Υμηττού θα με καταλάβει)

• Στην κερντρική πλατεία του χωριού

• Στα λιθόστρωτα σοκάκια άπλωσε το κατάλοιμα με τα κατοικίδια του... και ανέμενε ακούγοντας μουσική (r&b μεσημέρι, βαρύ λαϊκό για βράδυ, αληθινό γεγονός)
  

• Στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.

• Παρέα με φίλους του, δείχνοντας μας ότι πάντοτε υπάρχουν και χειρότερα

• Πηγαίνοντας στο περίπτερο για να αγοράσουμε μια σοκολάτα να χαμογελάσει το χειλάκι μας.
  

(δεν αξίζει η προβολή της, παραείναι σσσόκιν)

Συγχαρητήρια στον πολίτικο του αντίπαλο, που αποφάσισε να μην μας βομβαρδίσει με τόνους από κακόγουστες αφίσες, να μην υποβαθμίσει ακόμη περισσότερο την δύσμοιρη αισθητική μας . Να κρύψει και τις δικές του ατέλειες... ,να μην καταντήσει και αυτός φάντασμα προτού καλά καλά ανδρωθεί στην παράνοια που ζούμε.
Συγχαρητήρια επίσης στον κύριο Λούβρο, ιδιοκτήτη του αγαπημένου μπαρ Booze, όπου ίδρυσε το κόμμα Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. και θα κατέβει στην Ά Αθηνών έχοντας στο ψηφοδέλτιο του, μονάχα καλλιτέχνες με σκοπό την καλλιτεχνική μας ανασύσταση. Για περισσότερες πληροφορίες εδώ

Την νύχτα που ο Ωρίων 'Δ συνάντησε τον Φερνάντο Πεσσόα και τον Κων/νο Καβάφη

Θα ήταν Μάιος όταν πρωτοε μφανίστηκε στις κινημα τογραφικές αίθουσες η ταινία "Την νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη" . Τα καλά λόγια απο την προβολή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και η αγάπη για τον Πεσσόα, με ώθησαν να πάω να την δω. Παρέα όμως δεν υπήρχε (λες και χρειάζεται σε μια κινηματογραφική αίθουσα) και η παρακολούθηση της αναβλήθηκε για πάντα μιας και το θεωρούσα απίθανο να κυκλοφορήσει σε DVD.
Για καλή μου τύχη (αυτό εξετάζεται), η ταινία ξαναπροβλήθηκε στο πανέμορφο Αττικόν, παρέα βρέθηκε και το ραντεβού ορίστηκε για την προβολή της ταινίας! Ένα κρύο απόβραδο της προηγούμενης εβδομάδας κατηφόρισα προς το Αττικόν, κόσμος ελάχιστος, μιας και το θέμα της ταινία είναι αρκετά ιδιαίτερο. Το σινεμά αδειανό, μιας αίσθηση μοναξιάς στην αίθουσα, θαρρείς και ήταν τα μοναχικά διαμερίσματα των δύο αυτών εξαίσιων ποιητών. Για τον Καβάφη δεν ξέρω πολλά, ξέρω μονάχα πως έχω δώσει ένα αόριστο μελλοντικό ραντεβού για να βυθιστώ στον κόσμο των ποιημάτων του.

Τον Φερνάντο Πεσσόα τον γνώρισα αρχικά απο το έργο του "Ο αναρχικός τραπεζίτης" μια αναρχική ματιά για το ποιος θεωρείται αναρχικός, απολαυστικότατο, και τόσο βαθύ σε νοήματα παρά το μικρό του μέγεθος. Το έργο όμως που πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν το βιβλίο της Ανησυχίας. Ο Πεσσόα συνήθιζε να γράφει μέσω των ετερώνυμων του, ένα είδος φανταστικού φίλου, τους είχε αναπτύξει σε σημείο να έχει ο καθένας δικό του στυλ γραφής, δικό τους αστρολογικό χάρτη, είχε φτάσει ακόμα να πεθάνει το ένα ετερώνυμο και με κάποιο άλλο να γράψει και να δημοσιεύσει μια νεκρολογία για τον φανταστικό συγγραφέα!
Η ταινία άρχισε, το βλέμμα μου πλανιόταν στα άδεια καθίσματα και στον υπέροχο θόλο του κινηματογράφου Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας Μόλις άρχισε η ταινία συνειδητοποίησα ότι δεν ήρθα να παρακολουθήσω μια ταινία αλλά να ταξιδέψω παρέα με τους δύο ποιητές, στον κόσμο τους, στα συναισθήματα τους, στην εποχή τους, ανάμεσα από δύο μεγάλους πολέμους. Οι αναφορές στα ποιήματα τους όλο και σε βύθιζαν στα εσώτερα σου, να πετάς από πάνω σου τις καθημερινές έγνοιες και να ασχολείσαι με τα ουσιώδη, τα αρχέγονα.

"Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας"

"Γράφω λυπημένος στο ήσυχο δωμάτιο μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω πάντα"
Μπερνάντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)

Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.
Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη,
για να εργασθεί εκεί, και πια δεν ιδωθήκαμε.

Θ’ ασχήμισαν — αν ζει — τα γκρίζα μάτια·
θα χάλασε τ’ ωραίο πρόσωπο.

Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.
Και, μνήμη, ό,τι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν,
ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι. (Κ. Καβάφης, Γκρίζα)

Η ταινία τελείωσε, μα το μυαλό μου ήταν ακόμη εκεί, σιωπή παντού, δεν με ενδιέφερε να εκφραστώ, μονάχα να συνεχίσω τον στοχασμό για όλα αυτά που ανέφεραν, για όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν αιώνια. Το παγερό αεράκι έξω, η σχετική ησυχία των δρόμων, παρέτειναν την διαδικασία της σκέψης. Και η κατάληξη ήταν η εξής. Να θεωρώ την ποίηση των δύο προαναφερθέντων (κυρίως του Πεσσόα που έχω και καλύτερη γνώση) ως μια βαθιά ομοιοπαθητική θεραπεία. Η έκθεση στον πεσιμισμό της γραφής του να λειτουργεί απωθητικά ως προς τον δικό μου πεσιμισμό και να θεωρώ ότι αποκλείεται να είναι όλα τόσο μα τόσο δυσάρεστα, κάπου θα υπάρχει πίσω από όλα αυτά τα σύννεφα μια μικρή ηλιαχτίδα, όπου με το που θα αγγίξει το κορμί μας, θα νας δώσει την δύναμη να συνεχίσουμε να κοιτάμε ψηλά και με ένα κρυφό χαμόγελο να ξεπροβάλλει σαν το ουράνιο τόξο έπειτα απο μια ξαφνική νεροποντή.

Ελπίζω να μην σας κούρασα, υπάρχει μια γενική αταξία στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, ίσως να χρειάζεται και αυτό να απεγκλωβιστεί απο τα σύννεφα. Πάω να συνεχίσω τον περίπατο μου