"Τι είναι αυτό που αποφεύγεις περισσότερο" ρώτησε ο Κ σε έναν απογευματινό μας περίπατο.
"Τους κλειστούς χώρους που υπερ μεγενθύνουν την μοναξιά μας" απάντησα μονομιάς.
Δεν έχω καλή σχέση με τους κλειστούς χώρους. Μου αρκεί η παρέα τους κατά την διάρκεια της εργασίας. Σε κάθε τους μορφή με πνίγουν, με καταθλίβουν, είτε στην μορφή του σπιτιού είτε στην μορφή μιας κλειστής καφετέριας ενός μπαρ ή σινεμά.
Ευγνωμονώ την μητέρα Μεσόγειο που με το θερμό της κλίμα μπορούμε να κυκλοφορούμε στους εξωτερικούς χώρους, ώρες πάμπολες. Δεν είναι τυχαίο που το μπαλκόνι μου έχει γίνει πλέον ο βασικότερος χώρος ξεκούρασης, κατά την διάρκεια δε των διακοπών στο πατρικό μου σπίτι, μεταμορφώνεται σε υπνοδωμάτιο, έτοιμο για ταξίδια νοερά παρέα με τα αστέρια!
Θερινά σινεμά, μπαρ σε διακοσμημένες ταράτσες, κήποι, πάρκα, ανοικτοί συναυλιακοί χώροι. Εκεί θα ψάξετε για να με βρείτε, πουθενά αλλού. Ο Ιούνιος μας έκρυβε αρκετές μουσικές εκπλήξεις και πάμπολους λόγους να οδεύσουμε προς αυτούς. Άνθρωποι πολλοί, έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα αυτό, αρκετοί με τα ποδήλατα τους παράτησαν την θαλπωρή και την "ασφάλεια" του δικού τους χώρου, για να βρεθούν σε χώρους ανοικτούς όπου η θετική ενέργεια του τοπίου και των απελευθερωμένων ψυχών πλημμύριζε τα μέρη Έτσι θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητα μας, γεμάτη από λόγους και αφορμές να παρατήσουμε την απομόνωση του σύγχρονου αστικού τοπίου και να οδεύσουμε προς τα εκεί που ποθεί η ψυχή μας. Εκείνη μονάχα ξέρει τι είναι καλύτερο για εμάς.
Προτιμώ να κυκλοφορώ έξω ελεύθερος να περιπλανιέμαι με τα πόδια ή με το ποδήλατο στις όμορφες γωνιές αυτής της πόλης, να φωτογραφίζω καθετί περίεργο, να ξαποσταίνω για να διαβάσω κάποιο βιβλίο, να ονειροπολήσω στιγμιαία και να συνεχίσω τον περίπατο μου παρέα με το δροσερό αεράκι και τα χρώματα της πόλης που παλεύουν με το γκρίζο της ισοπέδωσης. Είχα καιρό να ξεμυτίσω, μου είχε λείψει, με έτρωγε σιγά σιγά, δεν το είχα καταλάβει έως σήμερα, όπου χάθηκα για λίγο στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου και η ηρεμία μου επανήλθε.
Βλέπω φίλους μου πολλούς που προτιμούν την θαλπωρή του σπιτιού, κάθονται παρακολουθώντας τηλεόραση, ή σερφάροντας στο διαδίκτυο (κοντεύει να γίνει ο ίδιος εφιάλτης με την τηλεόραση) παρέα με το air condition για να τους γεμίζει δροσιά. Σέβομαι τον τρόπο ζωής τους, μα δεν μπορώ να τον ενστερνιστώ, μου φαίνεται μακρυνός, δίχως αισθήματα αληθινά, επίπλαστες φαντασιώσεις υλικής χαράς. Προτιμώ εδώ έξω έστω και μοναχός, τουλάχιστον η ψυχή μου μπορεί να χαμογελάσει δυνατά.
Το κείμενο γράφτηκε και αυτό σε χώρο εξωτερικό, εκεί που πηγάζει ολόκληρη η έμπνευση μου. Ελπίζω και η δική σου συνταξιδιώτη.
ΥΓ. Η φώτο ανήκει στο πατακάτω site http://www.davidgoering.com, βρεθηκε τυχαία, το οποίο περιέχει φανταστικές φωτογραφίες, αξίζει ένα πέρασμα απο εκεί.
"Τους κλειστούς χώρους που υπερ μεγενθύνουν την μοναξιά μας" απάντησα μονομιάς.
Δεν έχω καλή σχέση με τους κλειστούς χώρους. Μου αρκεί η παρέα τους κατά την διάρκεια της εργασίας. Σε κάθε τους μορφή με πνίγουν, με καταθλίβουν, είτε στην μορφή του σπιτιού είτε στην μορφή μιας κλειστής καφετέριας ενός μπαρ ή σινεμά.
Ευγνωμονώ την μητέρα Μεσόγειο που με το θερμό της κλίμα μπορούμε να κυκλοφορούμε στους εξωτερικούς χώρους, ώρες πάμπολες. Δεν είναι τυχαίο που το μπαλκόνι μου έχει γίνει πλέον ο βασικότερος χώρος ξεκούρασης, κατά την διάρκεια δε των διακοπών στο πατρικό μου σπίτι, μεταμορφώνεται σε υπνοδωμάτιο, έτοιμο για ταξίδια νοερά παρέα με τα αστέρια!
Θερινά σινεμά, μπαρ σε διακοσμημένες ταράτσες, κήποι, πάρκα, ανοικτοί συναυλιακοί χώροι. Εκεί θα ψάξετε για να με βρείτε, πουθενά αλλού. Ο Ιούνιος μας έκρυβε αρκετές μουσικές εκπλήξεις και πάμπολους λόγους να οδεύσουμε προς αυτούς. Άνθρωποι πολλοί, έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα αυτό, αρκετοί με τα ποδήλατα τους παράτησαν την θαλπωρή και την "ασφάλεια" του δικού τους χώρου, για να βρεθούν σε χώρους ανοικτούς όπου η θετική ενέργεια του τοπίου και των απελευθερωμένων ψυχών πλημμύριζε τα μέρη Έτσι θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητα μας, γεμάτη από λόγους και αφορμές να παρατήσουμε την απομόνωση του σύγχρονου αστικού τοπίου και να οδεύσουμε προς τα εκεί που ποθεί η ψυχή μας. Εκείνη μονάχα ξέρει τι είναι καλύτερο για εμάς.
Προτιμώ να κυκλοφορώ έξω ελεύθερος να περιπλανιέμαι με τα πόδια ή με το ποδήλατο στις όμορφες γωνιές αυτής της πόλης, να φωτογραφίζω καθετί περίεργο, να ξαποσταίνω για να διαβάσω κάποιο βιβλίο, να ονειροπολήσω στιγμιαία και να συνεχίσω τον περίπατο μου παρέα με το δροσερό αεράκι και τα χρώματα της πόλης που παλεύουν με το γκρίζο της ισοπέδωσης. Είχα καιρό να ξεμυτίσω, μου είχε λείψει, με έτρωγε σιγά σιγά, δεν το είχα καταλάβει έως σήμερα, όπου χάθηκα για λίγο στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου και η ηρεμία μου επανήλθε.
Βλέπω φίλους μου πολλούς που προτιμούν την θαλπωρή του σπιτιού, κάθονται παρακολουθώντας τηλεόραση, ή σερφάροντας στο διαδίκτυο (κοντεύει να γίνει ο ίδιος εφιάλτης με την τηλεόραση) παρέα με το air condition για να τους γεμίζει δροσιά. Σέβομαι τον τρόπο ζωής τους, μα δεν μπορώ να τον ενστερνιστώ, μου φαίνεται μακρυνός, δίχως αισθήματα αληθινά, επίπλαστες φαντασιώσεις υλικής χαράς. Προτιμώ εδώ έξω έστω και μοναχός, τουλάχιστον η ψυχή μου μπορεί να χαμογελάσει δυνατά.
Το κείμενο γράφτηκε και αυτό σε χώρο εξωτερικό, εκεί που πηγάζει ολόκληρη η έμπνευση μου. Ελπίζω και η δική σου συνταξιδιώτη.
ΥΓ. Η φώτο ανήκει στο πατακάτω site http://www.davidgoering.com, βρεθηκε τυχαία, το οποίο περιέχει φανταστικές φωτογραφίες, αξίζει ένα πέρασμα απο εκεί.
2 σχόλια:
Δεν μπορώ να πω ότι σας νιώθω διότι προτιμώ την ποικιλία, λίγο μέσα λίγο έξω, κάπως έτσι πορεύομαι... Για την μοναξιά όμως συμφωνώ, γίνεται εφιάλτης μέσα στους τέσσερις τοίχους.
όντως καλύτερο είναι να υπάρχει ποικιλία. Όντα που προσαρμόζονται παντού οι άνθρωποι.
Είναι ένα θέμα η εσώκλειστη μοναξιά, αλλά πολλές φορές προτιμητέα απο ανούσιες παρέες, βρίσκεις απλετο χρόνο να γράφεις ευφάνταστα κείμενα :)
Δημοσίευση σχολίου