ΤοιχοΔιώκτες των Ονείρων

Ένα τοίχος απλωθηκε ξαφνικά μου. Όχι ήταν εκει, ηταν είναι και θα είναι για πολυ καιρό. Το μυαλό μου ταξίδευε απλως, στις παραλίες τις προσφατης λήθης, παρέα με το αυγουστιατικο φεγγαρι και τον γαληνιο ήχο του κύματος. Ξεχάστηκε με αυτες τις σκεψεις, χαμογέλασε απο ικανοποίηση, αλλα σκονταψε πανω στον ανυπερβλήτο τοιχο της ασχημιας και της απομονωσης. Η ανάγκη για βελτίωση της καθημερινής μας ζωης είναι κατι παραπανω απο επιτακτικη. Ενας ένας θα συντριβεται στους υψωμένους τοιχους και η οσμη των σκουπιδιων θα τον βυθιζει περισσοτερο στον εφιάλτη του. Το αντίδοτο, μια εικόνα πρασίνου, ένα χαμόγελο, μια ελπίδα βρισκονται μακρυά, αλλά προσμονουν την ζεστασιά μας να τα φέρουμε κοντά μας.
Ωραίες οι διακοπές δεν λέω, αλλά να περιμένεις έναν ολόκληρο χρονο μιζέριας για λίγες μέρες ξεκούρασης μου την δίνει στα νέυρα. Πάω να συνεχίσω να κοιτάω επιμονα τον απέναντι τοιχο μπας και ντραπει και αποχωρήσει ευγενικά.