Άκουγα κάποτε έναν βοσκό να εξιστορεί μια ιστορία στο εγγονάκι του(το μαλακισμένο που μου ειχε κλέψει το πρόγευμα στην ΄β δημοτικού f@#^# ). Έλεγε πως κάποτε υπήρχαν πολλοί άγιοι που μοίραζαν δώρα με τα έλκηθρα τους. Είχαν ιδρύσει δικό τους συνεταιρισμό και ξεχωριστό ταμείο από τους άλλους εργαζόμενους αγίους. Οι άνθρωποι τους αγαπούσαν πολύ, και τους φιλοδωρούσαν γερά με αποτέλεσμα και αυτοί να είναι πλούσιοι και το ταμείο τους εύρωστο.
Το εύρωστο ταμείο και η καλοζωία τους "πείραξε" τους άλλους αγίους που είχαν χάσει τα φώτα δημοσιότητας. Συνεδρίασαν μαζικά και σκέφτηκαν πονηρά πως θα επωφεληθούν και αυτοί από τις μπιγκ μπίζνες. Τους έταξαν τότε με αγγελικά διατάγματα ότι εάν τους έδιναν μερίδιο απο το ταμείο τους, θα επωφελούνταν στο μέλλον αδρά, θα καθόντουσαν και δεν θα έκαναν τίποτα.
Έτσι κι έγινε, οι αθώοι ελκηθροδηγοι πίστεψαν τις υποσχέσεις και τις φοβέρες αλλά δεν είδαν τα ψιλά γράμματα, αυτά με την μεγαλύτερη σημασία..
Το κατάλαβαν εκ των υστέρων και αποφάσισαν οτι θα χορέψουν και αυτοί τον ίδιο σκοπό, θα προασπισθούν ασθένειες και παραλύσεις να βγουν στην πολυπόθητη σύνταξη και άσε τα παιδάκια να περιμένουν τα δώρα τους!
Όλοι έτσι έκαναν, όλοι εκτός απο έναν, Βασίλη τον έλεγαν, αγαπούσε αυτό που έκανε, αγαπούσε τα παιδάκια κ ας τον κοροϊδεύουν οι λοιποί συνάδελφοι του, εκείνος συνεχίζει αυτό που έκανε και θα κάνει και θα κανε ι...
τουλάχιστον θα ξέρει πλέον να εκτιμά τις καταστάσεις από τα λεγόμενα και τα γραφόμενα και όχι από τις λεκτικές χειρονομίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου