Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007
Poor santa καλά να πάθεις
Το εύρωστο ταμείο και η καλοζωία τους "πείραξε" τους άλλους αγίους που είχαν χάσει τα φώτα δημοσιότητας. Συνεδρίασαν μαζικά και σκέφτηκαν πονηρά πως θα επωφεληθούν και αυτοί από τις μπιγκ μπίζνες. Τους έταξαν τότε με αγγελικά διατάγματα ότι εάν τους έδιναν μερίδιο απο το ταμείο τους, θα επωφελούνταν στο μέλλον αδρά, θα καθόντουσαν και δεν θα έκαναν τίποτα.
Έτσι κι έγινε, οι αθώοι ελκηθροδηγοι πίστεψαν τις υποσχέσεις και τις φοβέρες αλλά δεν είδαν τα ψιλά γράμματα, αυτά με την μεγαλύτερη σημασία..
Το κατάλαβαν εκ των υστέρων και αποφάσισαν οτι θα χορέψουν και αυτοί τον ίδιο σκοπό, θα προασπισθούν ασθένειες και παραλύσεις να βγουν στην πολυπόθητη σύνταξη και άσε τα παιδάκια να περιμένουν τα δώρα τους!
Όλοι έτσι έκαναν, όλοι εκτός απο έναν, Βασίλη τον έλεγαν, αγαπούσε αυτό που έκανε, αγαπούσε τα παιδάκια κ ας τον κοροϊδεύουν οι λοιποί συνάδελφοι του, εκείνος συνεχίζει αυτό που έκανε και θα κάνει και θα κανε ι...
τουλάχιστον θα ξέρει πλέον να εκτιμά τις καταστάσεις από τα λεγόμενα και τα γραφόμενα και όχι από τις λεκτικές χειρονομίες...
Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007
Η Μεγάλη Φυγή
Ο άνθρωπος είναι νομάς, θέλει να διασχίζει βουνά και πεδιάδες, λιμάνια και πορθμούς, δεν μπορεί να μαντρώνεται στα τείχη μιας πόλης. Αυτό διαπιστώνω κάθε φορά που απομακρύνομαι από την Μεγαλούπολη. Βέβαια με την πάροδο των χιλιετηρίδων έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής, δεν χρειάζεται να ψάχνεις για τα είδη πρώτης ανάγκης, ξέρουν αυτά πολύ καλά που μένεις, γνωρίζουν το e-mail σου και σου χτυπούν μόνα τους την πόρτα μαζί με τα ξαδελφάκια τους laptop, hdvd, blue-ray, pda, vga, τρέχα γύρευε. Αυτό το γεγονός δεν κάνει τον άνθρωπο να αδρανήσει, μέσα του τον κατατρώει η ιδέα της αλλαγής. Το ταξίδι, το κάθε ταξίδι προς έναν άλλο προορισμό διαφορετικό από αυτόν που βιώνει κάθε μέρα.
Δεν αντέχω άλλο γκρίζο άλλο τσιμέντο, αρκετές φορές ξύπνησα και η πρώτη εικόνα ήταν η μπουγάδα με τα εσώρουχα της απέναντι γειτόνισσας! Ευτυχώς ήρθαν τα Χριστούγεννα και μου δόθηκε η ευκαιρία να ξε-φύγω για αρκετές μέρες από την πνιγηρή μου καθημερινότητα. Τώρα μπορώ να ανοίξω το παράθυρο μου και αντί για την μπουγάδα να δω ένα υπέροχο δάσος, να αφεθώ στην εικόνα της εισόδου ενός καραβιού στο μικρο λιμένα, το βλέμμα μου να χαθεί στο βάθος του ορίζοντα,στο απέραντο γαλάζιο χωρίς να φοβάται ότι θα χτυπήσει σε ένα τσιμεντένιο μπλόκ. Οι ήχοι από τις μηχανές έχουν σιγήσει, πήρε την θέση τους η σιωπή, που κάποιο ψαροπούλι θα την διακόψει ευγενικά και θα την αφήσει να συνεχίσει την υπέροχη μελωδία της. Τα βράδυα με περιμένει ο μέγας Ωρίωνας μαζί με τον πιστό του σκύλο να περιηγηθούμε στην γειτονιά του. Και είναι πολύ όμορφη η γειτονιά του.
Όλα αυτά βέβαια μέχρι να γίνουν μέρος της καθημερινότητας μας, και να νοσταλγήσουμε τους ήχους από τις μηχανές το βουητό των ανθρώπων, τα γέλια τους, τα φώτα και τις συναθροίσεις. Αλλά όπως είπαμε ο άνθρωπος είναι ένας νομάς…
Μέχρι τότε, εις το επ’ανειδείν.
Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007
Η αρχή είναι το τέλος
Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007
123 testing 123...
Οι τελευταίες διεργασίες τελειώνουν όπου να'ναι... χιλιάδες εργατοώρες χρειαστήκαν για να δημιουργηθεί αυτό το μπολγκ.. Το χρονοδιάγραμμα δεν τηρήθηκε αλλά who cares, στην Ελλάδα είμαστε.
'Άλλο ένα άχρηστο μπλογκ προστέθηκε στην λίστα σας, να σας τρώει τον πολύτιμο χρόνο. Ελπίζω κάποια στιγμή να βάλουμε όλοι μαζί μυαλό.. Μέχρι τότε, καλή συνέχεια!