Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Deja vu


Νοιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου στην Πάτρα. Το έτος ακόμη 2002, υποτίθεται ότι διαβάζω για την σχολή ακούγοντας thievery corporation. Η μικρή αφίσα της charlize μου κλείνει πονηρά το μάτι. Η Α δεν με επισκέπτεται πλέον, μα δεν με πειράζει. Συνήθως. Η νύχτα είναι υπέροχα γλυκιά, νιώθεις ότι έρχεται η Άνοιξη κ φεύγει ο σκοτεινός χειμώνας. Το παράθυρο είναι πάντα ανοικτό, περιμένει να καλοδεχθεί το ντροπαλό φως των αστεριών. Σε λίγο θα βγω έξω, θα περπατήσω στο κέντρο, θα βρω τον Γιάννη και τον Κώστα, λογικά κάπου εκεί έξω θα είναι κ ο Λευτέρης με την Ειρήνη. Εάν ο Χρήστος είναι σπίτι θα περάσω να τον πάρω, θα ακούσουμε πρώτα λίγο Underworld ή Στέρεο Νοβα, θα χτυπήσουμε 2 σφηνάκια τεκίλα και θα κατευθυνθούμε προς το αγαπημένο Naja. Χαζεύω την αφίσα με τις προβολές της κινηματογραφικής λέσχης, εκείνης που ποτέ δεν πήγα τελικά, περιμένω όμως τις ανοιξιάτικες προβολές στα σκαλάκια της Νικολάου, παίζοντας μπουνουέλ και προσφέροντας δωρεάν ούζο. Νέοι περπατούν στον δρόμο, αμέριμνοι, χαμογελαστοί. αισθάνονται κ αυτή τον έρχομό της άνοιξης και έχουν άπλετο χρόνο για να την απολαύσουν.

Εάν έκλεινα τα μάτια μου κ σταματούσα να αισθάνομαι, θα ήμουν σίγουρος ότι αυτή την στιγμή βρίσκομαι στην Πάτρα. Ξέρω όμως ότι είναι 2009, αύριο θα πρεπει να πάω για δουλειά, να κοιμηθώ νωρίς, να προλάβω να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου προτού έρθει η ώρα της ξεκούρασης. Ο χειμώνας κάνει ένα μικρό διάλειμμα, χαρίζοντας μας μια πανέμορφη νύχτα, για αυτό κι εγώ θα κλείσω τα μάτια μου και θα κάτσω να χαζέψω από το παράθυρο του Φοιτητητικού μου σπιτιού τα αστέρια..


Thievery Corporation - 2001 Spliff Odyssey

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Της Φυλακής τα σίδερα... δεν ειναι για κανεναν



Έτυχε σήμερα να κατακλυστώ απο πληροφορίες για την ζωή στην φυλακή. Είδα δύο ταινίες (Boy A - Άγγελος) , ένα ντοκιμαντέρ (για την ζωή του "Άγγελου") κ ένα άρθρο για την ζωή στην φυλακή για το κελί Δ80 του κορυδαλλού, όπου άμεσα ή έμμεσα αναφερόντουσαν στο θέμα των φυλακών.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απο το να σου στερούν την ελευθερία, το δικαίωμα να ονειρέυεσαι. Να παύεις να είσαι άνθρωπος, να περνάς τις πύλες των φυλακών και να γίνεσαι αυτόματα ένας ακόμη αριθμός. Πιθανότατα, ως ένας μέσος τυπικός πολίητς, δεν θα βρεθώ στην φυλακή. Δεν ξέρω αν θα άντεχα κλεισμένος κάπου, γενικά απεχθάνομαι τους τοίχους, ειτε έιναι στο σπίτι στην δουλειά σε ένα μπαρ. Θέλω να βλέπω τον ορίζοντα, τα αστέρια, το κύμα, να ελπίζω... Θυμάμαι τα Χριστούγεννα που συζητούσα με την Α. οτι ειχε παει με τον ερασιτεχνικο θίασο που ανήκει , να δώσουν μια παράσταση σε ένα παράρτημα των φυλακών του κορυδαλλού, εμπειρία αξέχαστη, με τους κρατούμενους να κλαίνε επι ωρα, μιας κ αυτή η παράσταση ήταν μια μικρή δραπετευση απο την τιμωρία τους.
Άτομα παραστρατημένα, η ζωή δεν ήταν καλή μαζί τους, απο την αρχή της ζωής τους, όλα έτειναν στο κακό.. με αποτελέσμα να χάσουν την ελευθερία τους, τα όνειρα τους, την αγάπη για την ζωή. Είναι πολλοί εκείνοι που προτιμούν να βάλουν ένα τέλος στην ζωή παρά να ζουν εκει, με τις συνθήκες ντροπής. Συχνά πυκνά γίνονται εξεγέρσεις, απεργείες πεινας, απαιτώντας καλύτερη μεταχείρηση. Φυλάκές βέβαια δεν είναι μονάχα οι τυπικές. Μπορεί να είναι μια πόλη η οποία σε έχει υπνωτίσει και αιχμαλωτίσει με τα τσιμεντένια δεσμα της. Μπορεί να είναι μια ολόκληρη χώρα η οποία να μην σου επιτρέπει διάφορα, ή να είσαι λάθος πολίτης σε μια λάθος χώρα σε μια λάθος στιγμή.. (βλέπε Γάζα)...
Ας ευχηθούμε όλοι στην υγειά των ονείρων μας.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

The return, the begining


Απόγευμα πρωτοχρονιάς, ένα νέο έτος είχε μόλις αρχίσει, γεμάτο υποσχέσεις, για να διαψευσθούν κ αυτές στην πορεία. Οι δρόμοι άδειοι, οι άνθρωποι είχαν κλειστεί στα σπίτια τους να γιορτάσουν με τους δικούς τους, να απολαύσουν αυτες τις όμορφες στιγμές ξενοιασιάς.
Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού ,κρύο σκοτεινό. Βρισκόταν μονάχα εκεί το χριστουγεννιάτικο δέντρο και το ενυδρείο με τα ψάρια-survivor. Ερχόμενος απο μια περίοδο διακοπών, όπου η ζεστασιά των δικών μου ανθρώπων ήταν σε κάθε της στιγμή παρούσα, μου έκανε τρομερή εντύπωση η συναισθηματικά νεκρική σιγή που επικρατούσε γύρω μου.
Σκέφτηκα "τι κάνω εγώ εδώ?" , τα παράτησα όλα, έφυγα, πήγα να περπατήσω, να παρατείνω λίγο την αποφυγή της συνάντησης μου με τους παγωμένους τοίχους του διαμερίσματος. Περπάτησα στο κέντρο, έβαλα μουσική, Depeche Mode - I feel you, τι καλύτερο για ένα μυστήριο απόβραδο σαν ετούτο. Ο κόσμος παρέμενε κλεισμένος στα σπίτια του, αμάξια λιγοστά, λιγοστή κ η ηχορύπανση τους, με αποτέλεσμα να ομοιάζει το αστικό τοπίο ασύγκριτα ομορφότερο απο μια τυπική του ημέρα.
Οι μόνοι θαμώνες της κοντινής πλατείας ήταν κάποιοι σκύλοι, έκατσα μαζί τους, μιλήσαμε την γλώσσα των σκύλων, οπώς θα έλεγε και η Λένα Πλάτωνος. Είδα αμυδρά τον αστερισμό Ηριδανό, να ξετυλίγεται στον χειμερινό αστρικό θόλο, είδα και την νέα πανέμορφη κοίτη του Ηριδανού, μια υπερπολύτιμη σταγόνα ζωής ενάντια στο μπετόν.
Κράτησα την γλυκιά αθωότητα των σκύλων και την γαλήνη της νύχτας κ κατευθύνθηκα προς το σπίτι γεμάτος λαχτάρα για μια όμορφη χρονιά και με σθένος να μην την διαψεύσω ο ίδιος.

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Εάν θα έπρεπε να δημιουργήσουμε μια λίστα top5 διαφόρων θεμάτων, με σκοπό να την χρησιμοποιήσουμε σε μια επερχόμενη συνέχεια του high fidelity, τότε θα προσπαθούσα να δημιουργήσω μια μουσική σαλάτα, ένα πάντρεμα λογοτεχνικών βιβλίων και μουσικών δίσκων, ένα τέλειο συνοικέσιο.
Αγαπημένη μου ασχολία στο ελεύθερο μου χρόνο είναι η ανάγωση εφημεριδών, περιοδικών, βιβλίων, να τα συνδυάζω με ταιριαστές μελωδίες και να δημιουργώ για αυτά ένα μουσικό περιτίλυγμα. Η συνήθεια αυτή απαντάται ιδίως στα μυθιστορήματα, τα οποία έχουν από μόνα τους μια ατμόσφαιρα, μια ψυχολογική ένταση συν τον χρωματισμό των τοπίων και των καταστάσεων που δημιοργεί η νοσηρή φαντασία του καθενός μας. Σου δίνεται έτσι η ευκαιρία να τα συνοδεύσεις με μια οικεία για αυτά μελωδία.
Ιδού μερικά παραδείγματα:

Τζων Φόουλς ¨Ο Μάγος¨ - Μ. Χατζηδάκις ¨Τζοκόντα¨
Το μυθιστόρημα ο μάγος διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό νησί της δεκαετίας του ’50. Παρθένο ακόμη,προτού το κατασπαράξει η τουριστική ανάπτυξη, γεμάτο με τον αρχέγονο μυστικισμό της ελληνικής φύσης, με το συναίσθημα της γλυκιάς μελαγχολίας κ της ψυχικής υπέρβασης από οτιδήποτε άυλο να σε κατατρώει. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την Τζοκόντα του Χατζηδάκι. Μελωδίες που νιώθεις ότι παίζουν με το υποσυνείδητο σου,με το σημειο όπου βρίσκονται οι πιο γλυκιές αναμνήσεις από τις παλαιότερες ζωές σου. Μια γλυκιά αλμύρα συνοδεύει την κάθε νότα και μια αίσθηση απόδρασης προς το αρχιπέλαγος σε κυριεύει.

Α. Καμύ ¨Ο Ξένος¨ - Radiohead “OK computer”
Η απάθεια προς οποιοδήποτε συναίσθημα σε όλο το μεγαλείο. Η παράνοια είναι η δεύτερη φύση του συγκεκριμένου βιβλίου, σε ήρεμη μορφή όμως, έρχεται σιγα σιγά και ολοκληρωτικά τελειώνει τον σκοπό της. Κάπως έτσι ξετυλίγεται και το ok computer, σκληρό απαισιόδοξο, ακόμη και κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού και της παραλίας, ψυχραίνει τα πάντα γύρω του.

L. Blisset ¨Ο Εκκλησιαστής¨ - The Prodigy ¨Music for the jilted generation ¨
Ο Εκκλησιαστής, απέναντι στον σκοταδισμό, αντιμέτωπος με σκοτεινές δυνάμεις, δίνει μάχη σε τοπία μουντά γεμάτα λάσπη και πόνο, καλείται να αναζωογονήσει την ανθρωπότητα από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει και με τρόπο επιμονο και μαχητικό το καταφέρνει. Η μαχητικότητα και η ένταση δεν λείπει φυσικά από τον συγκεκριμένο δίσκο των Prodigy, η πρωτοτυπία απέναντι στα μουσικά πρότυπα είναι εμφανέστατη. Σαν τυφώνας σηκώνει την μουσική σκηνή των 90’s και σκέπτονται τι είναι αυτό που τους χτύπησε.

Φ. Νιοστογιέφσκυ ¨Έγκλημα & Τιμωρία¨ - Joy Division ¨Unknown Pleasures¨
Ψυχολογική φόρτιση στο έπακρο, η ηθική συγκρούεται με την ατομική επιβίωση. Καταστάσεις οι οποίες σε ωθούν απέναντι από την σκληρή πραγματικότητα, την οποία την κρατάμε καλά κρυμένη μέσα μας, όμως κατορθώνει να εμφανιστεί δεξιοτεχνικά, κάθε γραμμή ανάγνωσης και η μάχη με τα έσω μας μεγαλώνει. Η μουσική των Joy Division λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Οι μελωδίες, η χροια της φωνης του Ian Curtis δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια, ένα τεστ με τις αδυναμίες, τις φοβίες σου σε κάθε νότα…

Τομ Ρόμπινς ¨Το άρωμα του ονείρου¨ - Sigur ros ¨Takk¨
Καταστάσεις αρχέγονες, καμία σχέση με τον δυτικό υλισμό, βαθιά πνευματικές, παγανιστικές. Ακόμα και οταν η σκηνή διαδραματίζεται σε αστικό τοπίο, δεν παίζει κανένα ρόλο αυτό, παρά μόνο τα αρχέγονα αισθήματα. Αυτό είναι το άρωμα του ονείρου. Αυτή είναι επίσης η μουσική των sigur ros, ταξιδεύεις με αυτήν σε μέρη μαγικά όπου η ανθρώπινη παρουσία είναι αμελητέα. Πώς να μην είναι έτσι οι μουσικές τους όταν προέρχονται από τα πιο παγανιστικά σημεία του πλανήτη, την Ισλανδία.