Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Έστρωσα για το μεσημεριανό μου, το μενού περιελάμβανε έναν γευστικό αυτοσχεδιασμό με βάση ότι
υλικά είχε το ψυγείο αποθηκευμένο. Μη προλαβαίνοντας να δοκιμάσω το πειραματικό μου δείπνο,
ακούστηκε η φωνή ένός παπαγάλου των ακτών του Αμαζονίου, αυτός ήταν ο ήχος του κουδουνιού  μου. Δεν περίμενα κανέναν, όλοι οι φίλοι μου είχαν φύγει για χριστούγεννα με τους δικούς τους. Δεν έκανα τον κόπο να ανοίξω, ο παπαγάλος όμως έσκουξε ακόμη πιο δυνατά. Ας δω λοιπόν ποιος με γυρευει μεσημεριάτικα.

Στην εξώπορτα με περίμενε ο άη Βασίλης, φίλος απο εποχές μακρυνές όπου και ο χρόνος ακόμη έχει λησμονήσει.
- Καλησπέρα παλιέ μου φίλε! Ήθελα να δω τι κάνεις, παραξενεύτηκα που δεν μου ζήτησες κάτι φέτος.
- Άγιε μου αυτό που θέλω φέτος δεν μπορείς να μου το φέρεις και για αυτό δεν έκανα τον κόπο να στο ζητήσω. Η επιθυμία μου είναι μεγάλη και δεν βασίζεται στην λογική. Θά'θελα ο χρόνος μου να περνά αφηρημένα, να μπορώ να παλιμπαιδίζω με τον χωροχρόνο. Να περνάω τον καιρό μου σε μέρη αγαπημένα.

    Τα ηλιόλουστα πρωινά να πίνω καφέ με ανθρώπους λόγιους, να συζητούμε για τα μεγάλα τα άυλα, να βρισκόμαστε σε λιμάνια μακρυνά και στην παρέα μας να βρίσκονται καραβοκύρηδες που έχουν γυρίσει και τις επτά θάλασσες να συζητούμε για τα ταξίδια τους και να οργανώνουμε ακόμα μεγαλύτερα!
    Έπειτα θα ήθελα να τριγυρνώ σε όλες τις πινακοθήκες του κόσμου, να μαγεύομαι απο τους πίνακες
ζωγραφικής και στην δίνη τους να με ρουφούν να με κάνουν τμήμα δικό τους, να ζω μέσα τους την στιγμή της γέννησης τους, να συναντήσω το κορίτσι με το σκουλαρίκι του βιερμέερ,να της δώσω ένα γλυκό φιλί και να εξαφανιστώ.
    Τα μεσημέρια μου θα τα ήθελα να τα περνώ σε παραλίες απομονωμένες, τεράστια δάση να τις κρύβουν απο τον υπόλοιπο κόσμο, να βουτάω στο κρυστάλλινο νερό, να χαιρετώ τους υδάτινους φίλους μου και να ξαποσταίνω στην παραλία μου με τα πρόσωπα μου τα αγαπημένα.
    Τα απογεύματα θέλω να τα περνώ στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, να διαβάζω τα βιβλία μου, να χαζεύω το υπέροχο ηλιοβασίλεμα και κατά καιρούς να προσπαθώ να αποτυπώσω την χάρη του είτε γραπτώς είτε βουτώντας τις εικόνες στα χρώματα της υδατογραφίας.
    Τα βράδια μου θα'θελα να τα περνάω περπατώντας μοναχός σε παγωμένους δρόμους παλαιών πόλεων που ο χρόνος δεν έχει αγγίξει την ατμόσφαιρα των αρχιτεκτονικών τους μεγαλουργημάτων. Θα'θελα και καποιες φορές να περπατούσα σε μικρά νησάκια, κάτω απο τα καλντερίμια τους να ξαποσταίνα εκει που  μυρίζει όλο το μέρος το άρωμα των νυχτολούλουδων  γεμίζοντας σε ευτυχία και συναισθήματα ιερά.
    Τέλος έπειτα απο μια κοπιαστική μέρα θα ήθελα να χαθώ στην αγκαλιά εκείνης, να χαζεύουμε τον έναστρο ουρανό και το σεληνόφως που κάνει τα κύμματα της θάλασσας να λαμπυρίζουν απο ευτυχία, και να καθόμαστε έτσι έως το πρωί.
    Αυτή θα ήταν η ευχή μου άγιε, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

- Το ξέρεις παλιέ μου φίλε ότι δεν είναι τίποτα για μένα να πραγματοποιήσω την επιθυμία σου αν είναι
αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένο, μα βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι δεν τα επιθυμείς όλα αυτά συγκεντρωμένα σε μια ημέρα, κάθε μέρα για πάντα. Θα τα απαξίωνε στα μάτια σου η καθημερινή τους συναναστροφή με την αφεντιά σου, θα τα έκανε ευτελή σαν εκείνα τα άλλα τα μικρά που μας ταλανίζουν και στο τέλος θα τους γυρνόυσες την πλάτη. Όλα αυτά που αγαπάς με την ψυχή σου θα χαθούν και μαζί με αυτά θα χαθείς και εσύ.
- Έχεις δίκιο φίλε μου, ας πιούμε τουλάχιστόν στην υγεία όλων εκείνων που μας κάνουν να ζούμε γεμάτοι προσμονή και με την συνάντηση τους  να ακούμε την ψυχή μας να χαμογελά δυνατά. Στην υγειά τους λοιπόν και στην παντοτινή ευτυχία τους, αυτή είναι η ευχή μου για φέτος :)

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Μελλοντικές αναμνήσεις απο μια Σοφίτα

Θέλω να μείνω σε μια σοφίτα ξύλινη, ένα παλιό διώροφο σπίτι να είναι απο κάτω μου, όπου τα σκαλιά θα τρίζουν από της ζωής τους τις εμπειρίες καθώς οι φίλοι μου θα οδεύουν προς την σοφίτα για να με συναντήσουν.
Μια σόμπα θα ζεσταίνει το παγερό το μέρος, γύρω γύρω της θα είναι στοίβες βιβλία απο συγγραφείς αγαπημένους και πολυδιαβασμένους Ντοστογιεφσκυ, Καζαντζάκη, Πεσσόα, Καμύ, Μπουκόφσκυ. Όλα αυτά γεμάτα σημειώσεις, απορίες - σημάδια στην ψυχή μου. Χαρτιά με σκίτσα πεταμένα και αυτά χάμω, θα δημιουργούν ένα ζωντανό κολάζ στο φθαρμένο ξύλινο μου πάτωμα. Πίνακες στους τοίχους θα ζεσταίνουν και αυτοί το δωμάτιο με τα χρώματα τους, πίνακες φτιαγμένοι απο τους καλύτερους ιμπρεσιονιστες και σουρεαλιστές. Δίσκοι στις ραφιέρες διαλεχτοί απο τα καλύτερα παζάρια θα με συντροφεύουν σε στιγμές ξεχωριστές μαζί με ένα καλό κρασί και μια όμορφη παρέα,
Τον κεντρικό ρόλο στον χώρο  όμως θα τον έχει ένα ολοστρόγγυλο φινιστρινι
βγαλμένο απο την πλώρη μιας  γολέτας, τοποθετημένο προσεκτικά στην δική μου την σοφίτα. Μεγάλο όπως θα'ναι θα γνέφει στις αχτίδες του ήλιου να μπουν στο δωμάτιο να το διασχίσουν και να μας γεμίσουν με θέρμη και χαρά. Το φινιστρίνι της στεριάς μου θα ανοίγει προσεκτικά, θα κανεί χώρο να μπορώ να κάθομαι στο πρεβάζι, να ποτίζω τους βασιλικούς μου και να χαζεύω την θέα προς το πάρκο,την ζωή την καθημερινή των άλλων των ανθρώπων, θα έρχονται και τα περιστέρια να κουρνιάζουν να τσιμπολογούν απο το ψωμί που θα τους πετώ καθώς θα ακούν μουσικές όμορφες. Θα είναι και εκεί ο σκύλος μου ο Koy να με τραβά να βγούμε έξω να περπατήσουμε στο πάρκο, να βρεί την φίλη του την Μίνα να σαλιαρίσει.
Και όταν τα βαρεθώ όλα αυτά θα του δώσω μια απο το παράθυρο μα την γη δεν θα την ακουμπήσω, θα αρχίσω να πετώ να συναντήσω τα πουλιά τα ταξιδιωτικά με προορισμό την θάλασσα προς τα κύμματα τα μεγάλα και ο Koy απο κάτω θα τρέχει χαρούμενος να μας προφτάσει.



Editorial: Χαίρομαι πολύ που απο το δωμάτιο του σπιτιού μου μπορώ να ταξιδέψω σε μέρη φανταστικά, μου δίνει χαρά μεγάλη, ανάλογη με ένα ταξίδι κανονικό. Καλά ταξίδια και σε εσάς!

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Αναζητώντας τις 20 καλύτερες ταινίες της Δεκαετίας

Μια πρόσκληση απο το πολύ ενδιαφέρον blog Seagazing έβαλε και εμένα στην διαδικασία να σκεφτώ ποιές είναι οι καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που σε λίγες ημέρες θα μας χαιρετήσει οδεύοντας να συναντήσει όλες εκείνες που είχαν προηγηθεί απο εκείνη. Αγαπημένη διαδικασία η δημιουργία λίστας που να έχει σαν θεματολογία έργα τέχνης. Δύσκολη όμως διαδικασία, πως να χωρέσεις σε έναν εικοσιθέσιο κατάλογο μια ολόκληρη κινηματογραφική δεκαετία. Με μια μικρή μελέτη μαζεύτηκαν πάνω απο 30 ταινίες όλες τους εξαιρετικές, μαζεύτηκαν ξανά και όλα τα συναισθήματα που μου είχαν δημιουργήσει η παρακολούθηση της κάθε ταινίας. Για νά αρχίσουμε λοιπόν.. :

Στον τίτλο των ταινιών υπάρχουν λινκς για περισσότερες πληροφορίες απο το εμπεριστατωμένο www.cine.gr. H χωροθέτηση έχει αντιγραφεί απο την αγαπητή mermyblue.

1. 2046  (2004)


Η αισθητική του Kar wai είναι πέρα για πέρα εξωπραγματική,
μπορώ να την βλέπω μαζί με τις δύο προηγούμενες της τριλογίας κάθε μέρα.







2. Le Fabuleux Destin d`Amelie Poulain (2002)
 
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελο της amelie και την σουρεαλιστική ματιά της στον κόσμο. Έτσι πρέπει να βλέπουμε την ζωή μας αισιόδοξα και σουρεαλιστικά!




3. Cidade de deus - H πόλη του Θεού (2002)
Ο Fernando Meirelles βάζει τα γιαλιά σε όλους τους σύγχρονους σκηνοθέτες κινηματογραφώντας, γρήγορα κοφτά, με εξαιρετική φωτογραφία τις απάνθρωπες συνθήκες των παραγκουπόλεων της βραζιλίας.
Ξόρκια, μάγισσες, δράκοι, φανταστικοί κόσμοι, ο κόσμος του κυρίου μιγιαζάκι είναι όντως φανταστικός και μας το έχει αποδείξει σε κάθε έργο του.
O πατέρας που επιστρέφει έπειτα απο χρόνια, γεμάτος μυστήρια. Εξαιρετική η φωτογραφία, απο τις καλύτερες που έχω δει σε ταινία. Μια παλαιότερη ανάρτηση μου για την ταινια εδώ.








6. Donnie Darko (2001)


Μελαγχολία. Στην κινηματογράφηση στο soundtrack. Ένα μυστήριο γύρω απο την ταινία που δικαιώνει πέρα για πέρα τις αμέτρητες συζητήσεις που έχουν γίνει για αυτή.









Ο Λατινοαμερικάνικος κινηματογράφος δείχνει οτι δεν χρειαζονται χρήματα για να δημιουργήσεις μια μεγαλιωδη ταινία, αισθήματα μονάχα, και εκεί κάτω απο τα χαλάσματα των φτωχογειτονιων κρύβονται πολλά.








8.Ανοιξη, Καλοκαιρι, Φθινοπωρο, Χειμωνας... και Ανοιξη (2004)
H κινηματογραφική απεικόνιση του Ζεν. Ο κύκλος της ζωής (εξ' ου και ο τίτλος) σε ένα ονειρικό τοπίο, η  ανύψωση του πνεύματος καθώς τα πάθη καραδοκούν. Εξαιρετικό.









9. Into the wild (2007)
O Σον πεν σαν σκηνοθετης τα καταφέρνει περίφημα. Ένα υπαρξιακό οδοιπορικό προς την αυτοκαταστροφή. Η μουσική του Eddie Veder (Pearl Jam) το απογειώνει. Γιατί όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν supertramp...








10. Requiem for a dream (2000)
Ότι και να σκηνοθετήσει ο κύριος Αρονοφσκι είναι καταδικασμένο να συμπεριληφθει στα αριστουργήματα. Παρέα με τον Clint Mansell στην μουσική επένδυση δημιουργούν ένα σκληρό έργο, μια κατάσταση στην κοινωνία που προσπαθούμε να την αποφύγουμε, μα είναι και αυτή εκεί και είναι προτιμότερο να την κατανοήσουμε παρά να της κλείσουμε την πόρτα.





11. Αιώνια Λιακάδα ενός καθαρού μυαλού (2004)
Ένα φανταστικό σενάριο, ένας σουρεαλιστικός σκηνοθέτης και ένα αξιόλογο καστ δημιουργούν μια εξαιρετικη ταινία.

12. High Fidelity (2000)
Μια ανδρική ταινία για άνδρες που παλεύουν να μην απωλέσουν την παιδικότητα τους. Από τις ταινίες που με στενοχωρούσε που έφτανε σιγά σιγά στο τέλος της, σαν ένα υπέροχο παγωτό που αδυνατείς να πιστέψεις ότι δεν έχει και άλλο.

 13. Control (2007)
Joy Division, Ian Curtis, Εξαιρετική ασπρό μαυρη φωτογράφηση. Δεν θέλεις τίποτε άλλο φτάνουν και περισσεύουν.
14. Waking Life (2001)
Ταινία γυρισμένη κανονικά με ηθοποιούς (Εthan Hawk) με την λεπτομέρεια ότι τα καρέ έχουν ζωγραφιστεί δίνονντας μια αφαιρετική εικόνα! Αυτό μόνο και μόνο θα έκανε την ταινία να ξεχωρίζει, εκείνο όμως που ξεχωρίζει στην ταινία είναι τα υπαρξιακά προβλήματα του πρωταγωνιστή καθώς τριγυρνάει στα όνειρα του και συζητά για αυτά με διάφορους συνοδοιπόρους του. Για όποιον δεν την έχει δει (και του αρέσει αυτό το είδος ταινιών) την συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Κοινωνικοπολιτικη ταινία επίκαιρη λόγω της επετείου της πτώσης του τοίχους του Βερολίνου. Γεμάτη ταινία σε αισθήματα, καταστάσεις μας δείχνει ότι ο γερμανικός κινηματογράφος διανύει μια εξαιρετική δεκαετία!
Οι τελευταίες ώρες του Γ' Ράιχ, με τον Bruno Ganz, να υποδύεται τον αδόλφο Χίτλερ σε μια ερμηνεία που αξίζει δεκάδες βραβεία και δικαίως συγκαταλέγεται στους καλύτερους εν ζωή ηθοποιούς.
Εάν διέθετα μια χρονομηχανή το πρώτο πρώτο ταξίδι μου θα ήταν  σίγουρα στο Βικτωριανό Λονδίνο έτσι όπως σκιαγραφείται στην ταινία. Σε μια ταινία τρόμου δίχως να δείξει μια σκηνή βίας, επίτευγμα άξιου λόγου κατά την προσωπική μου άποψη. Η σκηνή με την άμαξα που διασχίζει την γέφυρα έχει χαραχτεί στην κινηματογραφική μου μνήμη.
H πιο καλοστημένη απάτη έπειτα απο το Κεντρι (1973) και τους συνήθεις ύποπτους έρχεται απο την Αργεντινή. Και οι ταινίες με καλοστημένες απάτες και σεναριακές ανατροπές είναι αγαπημένο μας θέμα!
Απο τα καλύτερα έργα των αδελφών Κοέν. Η ασπρόμαυρη κινηματογράφηση βοηθά στην φωτογραφία, όπως βεβαίως και η φιγούρα του billie bob thorton. Λατρεύουμε το σινεμά των Κοέν διότι καθώς εξελίσεται η πλοκή τίποτα δεν μένει όρθιο, ούτε καν εμείς.
Το σινεμά του Wes Anderson δεν περνά απαρατήρητο, ή θα το μισήσεις ή θα το αγαπήσεις. Προσωπικά το υπεραγαπώ και ειδικά την συγκεκριμένη ταινία. Δημιουργεί cool χαρακτήρες με πιο cool απο όλους τον steve zissou ( Bill Murray).  Ένα εξαιρετικό cast (Houston, Daffoe, Blanchett, Murray) και φανταστική μουσική επένδυση (David Bowie στα πορτογαλλικά) και ένα τρελό σενάριο κάνουν αυτή την ταινία μοναδική. Άξιζε πολλές θέσεις παραπάνω αλλά την άφησα τελευταία σαν την πιο εκκεντρική!

Αυτές τις 20 ταινίες θα διαλέξω για τις καλύτερες της δεκαετίας. Και πόσες άλλες άφησα πίσω μου.
To πείραμα, 
In the mood of love (μένει εκτός επειδή υπάρχει το 2046)
25th hour
Ο επίμονος κηπουρός, 
Walk the line
The reader
Klopka - Η παγίδα (εξαιρετική απο την Σερβία με αγάπη)
Mullholland drive,
sin city, 
This is England (αναζητήστε την) 
lost in translation, 
Ο δεκαπενταύγουστος,
Άσε το κακό να μπει,
  Bloody sunday,
Το σύνδρομο Μπααντερ Μαηνχοφ (ναι αγαπώ τον Γερμανικό κινηματογράφο) 
το κοριτσι με το τατουαζ,
Καφές και τσιγάρα
άλλες που αυτή την στιγμή αδυνατώ να θυμηθώ, άλλες που δεν έχω δει ακόμη και έχω την υποψία αριστουργήματος Grand Torino, Moon, Η λευκή κορδέλα.
Όλες οι ταινίες γεμάτες απο συναισθήματα, χαμόγελα, δάκρυα, θλίψη, ενθουσιασμός, προσμονή. Για όλους αυτούς τους λόγους αγαπούμε το ποιοτικό σινεμά και όχι το σινεμά των ειδικών εφέ το οποίο σαν πυροτέχνημα θα λάμψει μπροστά μας και μετά θα εξαφανιστεί δια παντός. 





Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Απογευματινή Ραστώνη

Ήρθε το απόγευμα επιτέλους. Η ημέρα στην δουλειά δύσκολη, πύρρειος νίκη με αντίπαλο το ιδιότυπο της Ελληνικής οικονομίας. Οι επιχειρήσεις καρδιοχτυπούν μαζί τους και όσοι ασχολούνται με τα οικονομικά τους ζητήματα. Το γραφείο άδειασε επιτέλους, θα απολαύσω την ηρεμία του,εκείνη που λαχταρώ ολόκληρη την ημέρα. Το πρόγραμμα σήμερα είναι απολύτως κενό, οπότε ο δρόμος για το σπίτι κοντοζυγώνει. Μα το σπίτι έχει κυριευτεί απο φαντάσματα, εκεί είμαι μονάχα ένας παρείσακτος, δεν θέλω να πάω εκεί, θα κάτσω στο γραφείο λίγο παραπάνω, θα ακούσω bowie & archive (τα κολλήματα της εβδομάδας) και θα απολάυσω τις μικρες στιγμές εργασιακής γαλήνης.
Η ώρα πέρασε, ας τιθασεύσω τις αντιδράσεις μου, να οδεύσω προς το σπιτικό και ας είναι εκεί τα ενοχλητικά φαντάσματα, εκεί όπου η αλήθεια βρίσκεται ενδιάμεσα στην δική μου παραξενιά και στην αρνητικότητα των εξόκοσμων όντων. Ευτυχώς εκείνα λείπουν, ευκαιρία να απολαύσω λιγες στιγμές απόλυτης μοναξιάς και χαλάρωσης. Εδώ όμως έρχεται η απορία:
" Πως απολαμβάνει κάποιος την σπιτική θαλπωρή έπειτα απο μια στρεσαρισμένη ημέρα?" ,


   -Με ένα ποτήρι κρασί?
Όχι. Δεν μου αρέσει να πίνω μοναχός.
   -Να συνεχίσω την ανάγνωση του Λύκου της Στεπας?
Όχι. Ο εγκέφαλος δεν αντέχει για σήμερα άλλες πολύπλοκες δραστηριότητες.
    -Να ανοίξω τον υπολογιστή?
Όχι. Βρισκόσουν στον υπολογιστή πάνω απο 9 ώρες.
   -Να δω τηλεόραση?
Όχι Όχι Όχι. Μονάχα ενα ζαπινγκ χωρίς ανάσα και κλείσιμο κατευθείαν.
   - Να πάω στο DVD Club να νοικιάσω μια αξιόλογη ταινία σε σωστή ανάλυση και όχι σαν αυτή των ταινιών torrent?
Ναι. Αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι το DVD Club της γειτονιάς έκλεισε μην αντέχοντας τον ανταγωνισμό των torrent και των κυριακάτικων DVD.
   - Να επιλέξω μια ταινία απο την συλλογή μου?
Ναι.



Και τώρα υπάρχει ο διχασμός για την ταινία που θα παρακολουθήσω. Να δω την Δασκάλα του Πιάνου του Χανεκε ή Το Η Συνοικία το Όνειρο του Αλέκου Αλεξανδράκη? Θα επιλέξω το Βήτα, η εβδομάδα άλλωστε είναι αφιερωμένη στον Ελληνικό κινηματογράφο ( Κυνόδοντας, Μικρό έγκλημα, Έτσι κι έτσι, ανάλαφρο με λίγη παραπάνω προσπάθεια θα ήταν εξαιρετικό αντίστοιχα)


Μέρος Β'
ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ


Η συνοικία το όνειρο σκηνοθετήθηκε το 1961 απο τον Αλ. Αλεξανδράκη σε σενάριο Τάσου Λειβαδίτη & Κώσστα Κοτζιά, μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στο τραγούδι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, Μανος Κατράκης, Αλίκη Γεωργούλη, Σαπφώ Νοταρά. Η ταινία αποθεώθηκε απο τους κριτικούς της εποχής, παραξένεψε τους τότε κινηματογραφόφιλους με αποτέλεσμα να την σνομπάρουν και νευρίασε τους υπεύθυνους της χώρας για την αποφυγή του κομμουνιστικού κινδύνου και την απαγόρεψαν για ένα διάστημα.

Υπόθεση: Ο Ρίκος αποφυλακίζεται και επιστρέφει σπίτι του, σε μια από τις φτωχότερες συνοικίες της Αθήνας. Η παλιά του αγάπη, η Στεφανία, δεν θέλει να συνεχίσουν τις σχέση μαζί του, τώρα που έχει άλλους πλούσιους φίλους. Μαζί με τον Νεκροφόρα και τον Ασημάκη, αρχίζουν εμπόριο παράνομων προϊόντων, αλλά πέφτουν έξω. Ο Ρίκος προτείνει να επιχειρήσουν ένα μεγαλύτερο κόλπο, όμως δεν θα προλάβουν να το ξεκινήσουν γιατί έχει ήδη σπαταλήσει τα λεφτά που του έδωσε ο Ασημάκης για κεφάλαιο..

  Η ταινία αποτελεί ορόσημο για τον ελληνικό κινηματογράφο, την στιγμή που την εποχή εκείνη γυριζόντουσαν ταινίες ανάλαφρες για τον νέο αστικό τρόπο ζωής, ο Αλεξανδράκης ρίσκαρε να αποτυπώσει μέσω του νεορεαλισού την εξαθλίωση των αστών και την ανάγκης τους να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο. Αυτό που κέρδισε αρχικά ήταν να απαγορευτεί η ταινία του, μα μελλοντικά ανταμείφθηκε πολλάκις. Αγαπάω καθετί που δεν προσφέρεται έτοιμο στο πιάτο, με φανταχτερές κορδέλες και χαμόγελα αστραφτερά μεν, ψεύτικα δε.


Η συνοικία το όνειρο μας δείχνει την πραγματική ζωή στις αρχές του '60, μια φτωχογειτονιά δίπλα απο τον Φιλλοπάππου, γεμάτες παράγκες, διαπιστώνεις πως ήταν η ζωή τότε. Σπίτια απο παλιόξυλα, φαγητό ελάχιστο, μια δεύτερη αλαξιά ούτε καν για συζήτηση. Έχει όμως αγάπη για τον συνάνθρωπο πολύ, εκείνο που μας λείπει σήμερα όσο τίποτα. Μαζί στα δύσκολα, ας ονειρευτούμε και αγγίξουμε το ακατατόρθωτο. Με συγκλόνισε η σκηνή όπου όλοι οι εξαθλιωμένοι κάτοικοι, έδιναν κάτι απο τα ελάχιστα υπάρχοντα τους για να βοηθήσουν την εγκυμονούσα χήρα. Ποιος θα το έκανε αυτό στις μέρες μας? Πιθανότατα ούτε και οι ίδιοι θα το έκαναν, εφόσον είχαν το βιοποριστικό επίπεδο της σημερινής κοινωνίας, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, πιστεύω ότι όταν έχεις νιώσει την άσχημη πλευρά της ζωής, δεν ξεχνάς εύκολα.

Δύσκολη ταινία, σε κλείνει στα εσώψυχα σου, να αναρωτιέσαι διάφορα, αλλά αυτό κάνει μια ταινία να διαφέρει απο ένα απλό θέαμα. Να την δείτε. Σας αφήνω τώρα πάω μια βόλτα μέχρι την συνοικία το όνειρο παρέα με τον παλιόφιλο λύκο της Στέπας, να συναντησουμε τον Αλέκο και την παρέα του, να ακούσουμε Μπιθικώτση και να το ξημερώσουμε. Ελάτε και εσείς μια περατζάδα, η συνοικία το όνειρο έχεις να σας φιλέψει πολλές χαρές.




Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Not Just an Another Sunday Morning



01. I got you on tape - Somersault
02. Travis - Re - offender
03. Noir Desir - Le vent nous portera
04. Morrissey - Interlude
05. Garry Jules - Mad world
06. Eddie veder - Rise
07. Joy Division - Decades
08. Madrugada - Vocal
09. Arcade Fire - Intervention
10. Nick cave - The weeping song
11. James - pleased to meet you
12. Poni Hoax - images of sigrid
13. David Bowie - Port of Amsterdam
14. Trypes - Giorti
15. Jaxques Brel - Le port d'Amsterdam
16. Sigur ros - saeglopur

(Αποθήκευση)


Ένα κυριακάτικο πρωινό του Φθινοπώρου είναι ιδιαίτερο και χρειάζεται την ξεχωριστή μουσική επένδυση. Λατρεύω να ξυπνάω κάθε Κυριακή νωρίς το πρωί, να απολαμβάνω την ημέρα, δίχως σκοτούρες, δίχως εργασιακά τρεχάματα, να μπορώ ελεύθερος να απολαύσω οτιδήποτε μου δίνει ευχαρίστηση. Και οι ξεχωριστές μουσικές μου δίνουν ευχαρίστηση πολύ.
Το μενού είναι λιτό:
  • Μια κούπα καφέ Ελληνικό ( και μια τζούρα απο οσμή φρεσκοαλεσμένου καφέ να μοσχοβολήσει το σπίτι)
  • Πότισμα των φυτών και μια μικρή συνομιλία μαζί τους
  • Μια Εφημερίδα (Καθημερινή ή Ελευθεροτυπία, οι υπόλοιπες έχουν απολέσει την ποιότητα τους εδώ και καιρό)
  • Μια γρήγορη ματιά στα ειδησεογραφικά sites ( την εφημερίδα μπορούμε και να την παρακάμψουμε)
  • Ένα λογοτεχνικό βιβλίο ή ξεφύλλισμα ενός taschen
  • Και φυσικά μπόλικη μουσική!!!

Το τραγούδι που ακούμε είναι το she's in Parties των Bauhaus, ξέχασα να το βάλω στην συλλογή και για αυτό θα παίξει το ρόλο του οικοδεσπότη σε αυτή την ανάρτηση.
H Φωτό είναι τραβηγμένη απο εμένα, το μέρος είναι μια μεγάλη λίμνη στο Ρότερνταμ, όπου μπορεις να κάνεις ποδήλατο σε ένα υπέροχο φυσικό τοπίο για ώρα πολλή, μη θέλοντας να φύγεις απο εκεί παρά το τσουχτερό κρύο. Κάντε και εσείς μια βόλτα γύρω απο την λίμνη με το e-ποδηλατο του google map

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Κώστας Καρυωτάκης - Ανδρείκελα



Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης (1927)

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη, Σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία. Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή. Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία. Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, Ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια, Χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, Άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια. Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά, Η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη. Αλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά Όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει. Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα, Ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός Πόνος μας, να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

Με το συγκεκριμένο τραγούδι από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε, δεθήκαμε, έφηβος εγώ τότε στην καρδιά και στην ηλικία. Μα σήμερα που διαπίστωσα ότι οι στίχοι του προέρχονται απο την μαγική γραφή του Καρυωτάκη, συγκλονίστηκα. Αγαπώ την ζωή για αυτό ακριβώς τον λόγο, ότι κάθε μέρα θα ανακαλύψω κάτι που θα με ταρακουνήσει απο την θέση την μικρή που κατέχω σε τούτο τον γαλαξία και το μεγαλείο αυτής της ανακάλυψης θα μου δώσει δύναμη για να πορευτώ.



Στίχοι δύσκολοι, πεσιμιστικοί, που στοχεύουν τα πιο ευαίσθητα σημεία μας. Ίσως για αυτό και αποφεύγω την Ελληνική μουσική, προσπαθώ να δραπετεύσω απο τις σκέψεις τις σκοτεινές και τα συναισθήματα τα μελαγχολικά που με ταλανίζουν καθώς οι στίχοι εισέρχονται στο βαθύτερο μου είναι. Μα τα λόγια αυτά των ποιητών πρέπει να τα διυλίζουμε στην καρδιά μας, να κρατάμε την θετική τους υφή, ότι τα πράγματα πολλές φορές μπορεί να μην είναι εύκολα αλλά καθώς πετάξουμε με το αερόστατο που κατοικοεδρεύουν αυτά τα μεγάλα λόγια των ποιητών όλα σιγά σιγά θα μας φανούν μικρά και καθώς θα διασχίσουμε τα σύννεφα, οι πρώτες ηλιαχτίδες αισιοδοξίας θα διώξουν απο πάνω μας την γλυκιά μελαγχολία.

ΥΓ: Νοιώθω τόσο μικρός μπροστά στο έργο των απανταχού καλλιτεχνών, είτε αυτοί λέγονται Ζωγράφοι, ποιητές, είτε μουσικοί και συγγραφείς. Νοιώθω όμως και τόσο τυχερος που μπορώ να με συντροφεύουν ανά πάσα στιγμή.

Καλή Εβδομάδα.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Το Πράσινο Πλύσιμο του εγκεφάλου μας


Τον τελευταίο καιρό οι όροι "Πράσινη Ανάπτυξη" "Πράσινα Έργα" "Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας" "Οικοτουρισμός" και διάφοροι άλλοι παρεμφερείς, φτάνουν συνεχώς στα αυτιά μας σαν το μάννα εξ ουρανού. Αυτά είναι τα κλειδιά της σωτηρίας μας, χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις θεωρούν ότι αυτή είναι η λύση για όλα μας τα προβλήματα. Ωραιοποιημένες εκφράσεις και οι τρεις με το περιβάλλον σαν δεσπόζουσα κούκλα στην βιτρίνα της μπουτίκ της οικονομίας να σε καλωσορίζει.
Κάπου όμως πρέπει να υπάρχει κάτι σάπιο, δεν μπορεί να είναι όλα τόσο καλά, να ξύπνησαν μια μέρα οι απανταχού γιάπις της υφηλίου και να είπαν "We have to save this planet". Ο όρος Πράσινη ανάπτυξη δεν μου κάθεται καθόλου καλά. Πως γίνεται μια ανθρώπινη ανάπτυξη να θεωρείται πράσινη / οικολογική? Πως μπορεί το ανθρώπινο είδος να αναπτυχθεί χωρίς να δημιουργήσει πρόβλημα στο γύρω οικοσύστημα? Θα μου πεις οτι ναι μεν ανάπτυξη αλλά με φιλικότερους όρους για το περιβάλλον. Θεωρητικά θα προσπαθήσουμε να αναπτυχθούμε σαν κοινωνία με το λιγότερο δυνατόν κόστος για το περιβάλλον. Πρακτικά απο εκεί που μπαζώναμε πέντε παραπόταμους, τώρα θα μπαζώσουμε 3 και τους άλλους δύο θα τους κάνουμε θεματικά πάρκα με καφετέριες για να έρχεται ο γονιός και να καταναλώνει κοντά στην φύση.
Δυστυχώς δεν εμπιστεύομαι κανέναν άνθρωπο που έχει σαν σημαία του την λέξη ανάπτυξη, διότι ανάπτυξη σημαίνει προώθηση των επιθυμιών σου εις βάρους των άλλων. Γιατί να έχουμε σαν σημαία μας την ανάπτυξη? Γιατί να μην μπορούμε να ξαποστάσουμε μια στιγμή και να σκεφτούμε, τι είναι αυτό που μας λείπει, η ποσότητα ή η ποιότητα? Τι είναι αυτό που θα σε κάνει πραγματικά πιο χαρούμενο, η αγορά ενός νέου μοντέλου αυτοκινήτου ή η καθημερινή άμεση επαφή με την φύση?
Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι η σημαία της πράσινης ανάπτυξης. Όλα καλά μέχρι εδώ, Στην πράξη όμως η δημιουργία ενός αιολικού πάρκου σε κάθε βουνοκορφή θα ήταν καταστροφική και για το οικοσύστημα, με την εκεί ανθρώπινη παρουσία ακόμη και στα πιο δύσβατα μέρη, αλλά και αισθητική καταστροφή βλέποντας σε ένα φυσικό τοπίο να έχουν φυτευτεί δεκάδες μεταλλικοί γίγαντες.
Ο Αγροτουρισμός ακούγεται εδώ και χρόνια σαν η σωτηρία της Ελληνικής υπαίθρου. Στην πράξη όμως τι θα ισχύσει? Θα αναπτυχθούν προσεχτικά ορισμένες ξενοδοχειακές μονάδες, σεβόμενες το ιδιαίτερο του συγκεκριμένου τόπου ή θα γίνει μια άναρχη ανάπτυξη, όπου οι αγρότες θα μεταλλαχθούν σε καιροσκόπους επιχειρηματίες, the Greek way δηλαδή, συνταγή Σαντορίνη.
Η νέα κυβέρνηση, η οποία πιστεύει πολύ στην πράσινη ανάπτυξη, και εύχομαι να πετύχει τους αγνούς σκοπούς της (όχι όμως και τους μουλωχτούς). Πρόσφατα διεμήνυσε ότι η Ηλεία θα αναπτυχθεί με το πράσινο μοντέλο. Τι πάει να πει αυτό? Ότι ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος? Ο Καϊάφας θα αναγεννηθεί? ή μήπως θα δημιουργήσουμε ορισμένους πράσινους τουριστικούς προορισμούς με πρωτο και καλύτερο την αρχάια Ολυμπία και θα θησαυρίσουμε?
Στη Στοκχόμλη διάβαζα επειδή έχουν τεράστιο πρόβλημα υπερπλυθησμού κουνελιών τα οποία καταστρέφουν τα πάρκα, αποφάσισαν να προσλάβουν ειδικούς κυνηγούς όπου θα σκοτώνουν τα άμοιρα ζωάκια και θα τα στέλνουν στον κλίβανο για βιο-ντίζελ! Εδώ έχουμε να κάνουμε με πράσινο παραλογισμό καταγγέλουν οι οικολόγοι και εγώ μαζί τους. Κατανοωντας το πρόβλημα για ένα αστικό τοπίο όπου το κυριαρχο είδος είναι ο άνθρωπος, με κάποιο τρόπο πρέπει να συρρικνωθεί ο πληθυσμός των συμπαθέστατων τετράποδων, αλλά υπάρχει ο φόβος, το "κοινωνικό" έργο να μεταλλαχθεί σε κερδοφόρα μπίζνα, συρρικνώνοντας τον αριθμό των ζώων! Σαν Σουηδός πολίτης θα φοβόμουν ειλικρινά την τύχη του κατοικιδιού μου μήπως το απαγάγουν!
Για όλα αυτά τα μέτρα δεν διαφωνώ, με βρίσκουν σύμφωνο, (εξαιρώντας αυτό με τα κουνέλια) σαφέστατα προτιμητέα απο τα εργοστάσια λιγνίτη & λιθάνθρακα, τα ξενοδοχεία - γήπεδα γκολφ και τα πάρκα που έγιναν πάρκινγκ. Απλώς εύχομαι στο νου όλων μας όταν μιλάμε για πράσινη ανάπτυξη να τονίζουμε την λέξη πράσινη και όχι την λέξη Ανάπτυξη, να μην μπερδεύουμε δηλαδή την έννοια της οικολογίας με αυτήν της οικονομίας.

To τραγούδι που ακολουθά την συγκεκριμένη ανάρτηση είναι το All I Want, του κυρίου Younger Brother. Οι πρώτοι στίχοι "Would you define the world paranoiac?, Would you define it in more detail?" ταιριάζουν σε αυτά που ακούμε και συναντάμε σε καθημερινή βάση...!

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ...

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω απο την Ελληνική επικράτεια...
, προσπαθεί να στοιχειώσει τους ανθρώπους, να τους τρομοκρατήσει, να το δεχτούν σαν κάτι το αληθινό και να συνεχίσουν να διολισθαίνουν ποιοτικά την ζωή τους. Φάντασμα λέγεται εκείνος που δεν αποχωρίζεται το περιβάλλον στο οποίο ζούσε και ευημερούσε, μα το περιβάλλον τον εξέπεμψε μακρυά απο αυτό, μα εκείνος να αρνείται να το εγκαταλείψει με αποτέλεσμα να το επισκέπτεται πλέον σαν ένα φάντασμα.
Η όλη κατάσταση δημιουργήθηκε διότι οι πολίτες δεν πιστεύουν πια σε αυτόν, το ν θεωρούν σαν ένα πλάσμα ενός άλλου κόσμου. Εκείνος όμως πάσχει να αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Για να πετύχει τον σκοπό του, μας ακολουθεί σε κάθε βήμα μας, άθελα του όμως τον κάνει ακόμα πιο ανεπιθύμητο.
Τον συναντάμε παντού να μας κοιτά με ένα βλέμμα, γεμάτο απαξία για την καθημερινότητα, δείχνοντας ότι εκείνο που τον νοιάζει είναι το υπερπέραν. Είναι όμως δίπλα μας :

  • Περιμένοντας στην στάση του λεωφορείου.
  • Βγαίνοντας απο την πολυκατοικία μας
  • Αναμένοντας τον φωτεινό σηματοδότη να μας δώσει το σήμα εκκίνησης και να τρέξουμε μακρυά απο αυτόν
(Όποιος περνάει κάθε μέρα απο την περιφερειακή Υμηττού θα με καταλάβει)

  • Στην κερντρική πλατεία του χωριού

  • Στα λιθόστρωτα σοκάκια άπλωσε το κατάλοιμα με τα κατοικίδια του... και ανέμενε ακούγοντας μουσική (r&b μεσημέρι, βαρύ λαϊκό για βράδυ, αληθινό γεγονός)

  • Στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.
  • Παρέα με φίλους του, δείχνοντας μας ότι πάντοτε υπάρχουν και χειρότερα
  • Πηγαίνοντας στο περίπτερο για να αγοράσουμε μια σοκολάτα να χαμογελάσει το χειλάκι μας.
(δεν αξίζει η προβολή της, παραείναι σσσόκιν)

Συγχαρητήρια στον πολίτικο του αντίπαλο, που αποφάσισε να μην μας βομβαρδίσει με τόνους από κακόγουστες αφίσες, να μην υποβαθμίσει ακόμη περισσότερο την δύσμοιρη αισθητική μας . Να κρύψει και τις δικές του ατέλειες... ,να μην καταντήσει και αυτός φάντασμα προτού καλά καλά ανδρωθεί στην παράνοια που ζούμε.
Συγχαρητήρια επίσης στον κύριο Λούβρο, ιδιοκτήτη του αγαπημένου μπαρ Booze, όπου ίδρυσε το κόμμα Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. και θα κατέβει στην Ά Αθηνών έχοντας στο ψηφοδέλτιο του, μονάχα καλλιτέχνες με σκοπό την καλλιτεχνική μας ανασύσταση. Για περισσότερες πληροφορίες εδώ

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Την νύχτα που ο Ωρίων 'Δ συνάντησε τον Φερνάντο Πεσσόα και τον Κων/νο Καβάφη


Θα ήταν Μάιος όταν πρωτοε μφανίστηκε στις κινημα τογραφικές αίθουσες η ταινία "Την νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη" . Τα καλά λόγια απο την προβολή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και η αγάπη για τον Πεσσόα, με ώθησαν να πάω να την δω. Παρέα όμως δεν υπήρχε (λες και χρειάζεται σε μια κινηματογραφική αίθουσα) και η παρακολούθηση της αναβλήθηκε για πάντα μιας και το θεωρούσα απίθανο να κυκλοφορήσει σε DVD.
Για καλή μου τύχη (αυτό εξετάζεται), η ταινία ξαναπροβλήθηκε στο πανέμορφο Αττικόν, παρέα βρέθηκε και το ραντεβού ορίστηκε για την προβολή της ταινίας! Ένα κρύο απόβραδο της προηγούμενης εβδομάδας κατηφόρισα προς το Αττικόν, κόσμος ελάχιστος, μιας και το θέμα της ταινία είναι αρκετά ιδιαίτερο. Το σινεμά αδειανό, μιας αίσθηση μοναξιάς στην αίθουσα, θαρρείς και ήταν τα μοναχικά διαμερίσματα των δύο αυτών εξαίσιων ποιητών. Για τον Καβάφη δεν ξέρω πολλά, ξέρω μονάχα πως έχω δώσει ένα αόριστο μελλοντικό ραντεβού για να βυθιστώ στον κόσμο των ποιημάτων του.

Τον Φερνάντο Πεσσόα τον γνώρισα αρχικά απο το έργο του "Ο αναρχικός τραπεζίτης" μια αναρχική ματιά για το ποιος θεωρείται αναρχικός, απολαυστικότατο, και τόσο βαθύ σε νοήματα παρά το μικρό του μέγεθος. Το έργο όμως που πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν το βιβλίο της Ανησυχίας. Ο Πεσσόα συνήθιζε να γράφει μέσω των ετερώνυμων του, ένα είδος φανταστικού φίλου, τους είχε αναπτύξει σε σημείο να έχει ο καθένας δικό του στυλ γραφής, δικό τους αστρολογικό χάρτη, είχε φτάσει ακόμα να πεθάνει το ένα ετερώνυμο και με κάποιο άλλο να γράψει και να δημοσιεύσει μια νεκρολογία για τον φανταστικό συγγραφέα!
Η ταινία άρχισε, το βλέμμα μου πλανιόταν στα άδεια καθίσματα και στον υπέροχο θόλο του κινηματογράφου Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας Μόλις άρχισε η ταινία συνειδητοποίησα ότι δεν ήρθα να παρακολουθήσω μια ταινία αλλά να ταξιδέψω παρέα με τους δύο ποιητές, στον κόσμο τους, στα συναισθήματα τους, στην εποχή τους, ανάμεσα από δύο μεγάλους πολέμους. Οι αναφορές στα ποιήματα τους όλο και σε βύθιζαν στα εσώτερα σου, να πετάς από πάνω σου τις καθημερινές έγνοιες και να ασχολείσαι με τα ουσιώδη, τα αρχέγονα.

"Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας"

"Γράφω λυπημένος στο ήσυχο δωμάτιο μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω πάντα"
Μπερνάντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)


Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.
Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη,
για να εργασθεί εκεί, και πια δεν ιδωθήκαμε.

Θ’ ασχήμισαν — αν ζει — τα γκρίζα μάτια·
θα χάλασε τ’ ωραίο πρόσωπο.

Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.
Και, μνήμη, ό,τι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν,
ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι. (Κ. Καβάφης, Γκρίζα)



Η ταινία τελείωσε, μα το μυαλό μου ήταν ακόμη εκεί, σιωπή παντού, δεν με ενδιέφερε να εκφραστώ, μονάχα να συνεχίσω τον στοχασμό για όλα αυτά που ανέφεραν, για όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν αιώνια. Το παγερό αεράκι έξω, η σχετική ησυχία των δρόμων, παρέτειναν την διαδικασία της σκέψης. Και η κατάληξη ήταν η εξής. Να θεωρώ την ποίηση των δύο προαναφερθέντων (κυρίως του Πεσσόα που έχω και καλύτερη γνώση) ως μια βαθιά ομοιοπαθητική θεραπεία. Η έκθεση στον πεσιμισμό της γραφής του να λειτουργεί απωθητικά ως προς τον δικό μου πεσιμισμό και να θεωρώ ότι αποκλείεται να είναι όλα τόσο μα τόσο δυσάρεστα, κάπου θα υπάρχει πίσω από όλα αυτά τα σύννεφα μια μικρή ηλιαχτίδα, όπου με το που θα αγγίξει το κορμί μας, θα νας δώσει την δύναμη να συνεχίσουμε να κοιτάμε ψηλά και με ένα κρυφό χαμόγελο να ξεπροβάλλει σαν το ουράνιο τόξο έπειτα απο μια ξαφνική νεροποντή.

Ελπίζω να μην σας κούρασα, υπάρχει μια γενική αταξία στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, ίσως να χρειάζεται και αυτό να απεγκλωβιστεί απο τα σύννεφα. Πάω να συνεχίσω τον περίπατο μου

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Ο Κύκλος των Χαμένων Βαλιτσών


Αλήθεια που πάνε οι βαλίτσες όταν χάνονται; Ο θείος μου ο Β. όπου για δεκαετίες διέσχιζε τον Αργοσαρωνικό με το καϊκι του,μου έλεγε ότι είχε δει μικρός, ένα απόβραδο του Ιουλίου, ξωτικά να πετούν με μια σειρά από βαλίτσες προς την μακρινή τους χώρα καθώς το φως του φεγγαριού πρόδιδε τις κινήσεις τους. Τα θέλουν μου έλεγε για το γλέντι που κάνουν σε κάθε πανσέληνο, να ντύνονται με τα ρούχα των ανθρώπων να τους μιμούνται και να σαρκάζουν τις συνήθειες και τα καμώματα τους.

Κάπου εκεί πρέπει να είναι και ο σάκος ταξιδίου μου, η πανσέληνος του Αυγούστου πλησιάζει γοργά, οπότε οι προετοιμασίες για το μεγάλο γλέντι τους θα έχουν αρχίσει ήδη. Ένα ξωτικό μάλλον θα ζύγωσε στο αμπάρι του πλοίου και θα πήρε τα ταξιδιωτικά προικιά μου. Χαλάλι του αφού είναι για ένα τέτοιο σκοπό. Ρούχα, παπούτσια, βιβλία, καλλυντικά, όλα αναλώσιμα αγαθά που αντικαθίστανται γοργά. Εκείνα που δεν αντικαθίστανται είναι τα συναισθήματα που κουβαλούσαν ορισμένα δώρα που είχαν γίνει απο αγαπημένα άτομα. Συναισθήματα καρφιτσωμένα στα δώρα εκείνα, ένας κόσμος ολόκληρος απο αναμνήσεις χαμογελαστές, έκανε τα πράγματα αυτά μοναδικά και αναντικατάστατα Τώρα όμως φτερούγισαν προς την χώρα των ξωτικών.

Νιώθω πλέον απελευθερωμένος, απελευθερωμένος όμως από εκείνα που μου έδιναν χαρά και δύναμη, και τώρα το μόνο που μένει είναι η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Το δεύτερο κύμα διακοπών είναι κοντά όμως, μια πολύωρη παραμονή κάτω απο τον έναστρο ουρανό και μια Βραδυνή βουτιά θα γλυκάνει την πικρή απώλεια, και που ξέρεις μπορεί να με δουν τα ξωτικά και να μου επιστρέψουν τις αγκράφες των συναισθημάτων που κοσμούν τα αγαπημένα απολεσθέντα αντικείμενα, για τα υπόλοιπα ας τα κρατήσουν, πίνω και στην υγειά τους.

ΥΓ. Το ευτύχημα είναι οτι δεν θα χρειαστεί να γράψω άλλη μια ταξιδιωτική εμπειρία για την Νάξο, υπάρχουν ήδη πολλές. Αν βρεθείτε εκεί όμως μην ξεχάσετε να πάτε στο χωριό Κόρωνος και στην παραλία Ψιλλή Άμμος.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Διασχίζοντας τον Εθνικό Κήπο

Έξι και τριάντα. Εκείνη την ώρα είχε οριστεί το ραντεβού στην πλατεία Συντάγματος με τον Μ. και την Γ. για να βρεθούμε έπειτα από πολύ καιρό. Κλασσικά ξεκίνησα αργοπορημένα απο το σπίτι, για να κερδίσω χρόνο αποφάσισα να διασχίσω τον εθνικό κήπο, από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου προς την Αμαλίας. Το γαλήνιο θρόισμα των φύλλων είναι σαφέστατα προτιμότερος ήχος απο τα μαρσαρίσματα των αυτοκινήτων, επίσης ο καύσωνας είχε κάνει ξανά την εμφάνιση του, μα στον Εθνικό κήπο του έχει απαγορευτεί η είσοδος, εκεί βασιλεύει μια δροσοστάλακτη νύμφη και με το γάργαρο νερό της δροσίζει όλα τα ζωάκια του κήπου, και εμάς φυσικά.



Τον Εθνικό Κήπο τον σνομπάρουν οι περισσότεροι κάτοικοι του κέντρου, μαθημένοι μάλλον στο μπετόν και την οχλαγωγία, το άρωμα του χώματος και η γαλήνια ηρεμία τους απωθεί απο τον χώρο αυτόν Ο Κήπος αυτός έχει κάτι το μαγικό, ζουν μυθικά όντα, έτοιμα να σε φιλοξενήσουν με τον καλύτερο τρόπο στο σπιτικό τους. Ζει εκεί μια μάγισσα, που για να σε αφήσει να περάσεις θέλει να κρατήσει για αντάλλαγμα τις έγνοιες σου, να τις περιεργαστεί και να τις απαλύνει. Θα πρέπει να σεβαστείς την επιθυμία της και να προχωρήσεις χωρίς αυτές. Αν είσαι καλός μαζί της θα παίξει λίγο με τον χωροχρόνο και θα σε μεταμφιέσει σε έναν δούκα του Μεσαίωνα που βολτάρει στον ξακουστό του κήπο. Ενίοτε η καλή μας μάγισσα στολίζει τον χώρο με νιφάδες λευκές και μουσικές από βιολιά ηχούν σε όλο τον κήπο.



Ζουν και τεράστια δέντρα που με την σκιά τους σε ευχαριστούν που έρχεσαι να τους κάνεις παρέα, να τους αποσπάσεις την προσοχή από την αιώνια μοναξιά τους. Αναζητούν την σιωπή σου και την γαλήνια αύρα σου να εναρμονιστεί με την δικιά τους να παιχνιδίσουν χαρούμενες και όταν εξαντληθούν να αποχωρήσουν με ένα τεράστιο χαμόγελο.


Μαγικός σίγουρα αυτός ο κήπος, ξεκινάς αρχικά για ένα γρήγορο πέρασμα, αλλά καταλήγεις να χαζεύεις για άλλη μια φορά όλο αυτό το τοπίο. Το ραντεβού σου πάλι το ξέχασες. μα δεν μπορείς να αντισταθείς να απαθανατίσεις με την φωτογραφική μηχανή τις ομορφιές που συναντάς σε κάθε σου βήμα. βγαίνοντας δε απο τον Εθνικό κήπο, συναντάς περιμετρικά απο αυτόν μια φωτογραφική έκθεση της ομάδας blanco, με τίτλο "Η Αθήνα θα σε εκπλήσσει". Πρόκειται για φωτογραφίες από την Αθήνα και την Αττική, πραγματικά πανέμορφα μέρη, δεν το ήξερα ότι υπήρχε καταρράκτης στην Πεντέλη!



Βλέποντας την έκθεση αυτή συνειδητοποιείς πόσες ομορφιές υπάρχουν γύρω σου και περιμένουν να τις ανακαλύψεις, είτε πρόκειται για φυσικά μέρη είτε για εστίες πολιτισμού και διασκέδασης, είτε πρόσωπα που περιμένουν να σου προσφέρουν και να τους προσφέρεις αγάπη πολύ. Αυτά να σκεφτόμαστε και να μην αφήνουμε ποτέ τα καθημερινά, τα ποταπά να γιγαντώνουν ελείψει άλλων συναισθημάτων και εμπειριών.
Αυτά για σήμερα, πάω να συναντήσω τον Μ, και την Γ. έχω αργήσει χαρακτηριστικά!

ΥΓ. Ξεκινάνε εργασίες αναβάθμισης του Εθνικού Κήπου.. ελπίζω να μην τερατουργήσουν!
ΥΓ2 Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση και την κάθε φωτογραφία μπορειτε να βρείτε στο clopypaste blog

ΥΓ3 Οι Φώτο είναι δικές μου εκτός απο εκείνη με τον καταρράκτη η οποία ανήκει στην ομάδα blanco

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Η Γέννηση και ο Θάνατος μιας Είδησης ή αλλιως Ειδησεογραφική Κοσμογονία


Με περιέργεια παρακολουθώ την διάσταση που έχει πάρει το θέμα "υπόθεση Παναγόπουλου" . Απο την ημέρα (Σάββατο νομίζω) που προέκυψε το θέμα, όλα τα ΜΜΕ το έχουν σαν πρώτη και κυριότερη είδηση. Τα υπόλοιπα θέματα, (υπόθεση siemens, οικονομική κρίση, πολιτική κρίση) έχουν βρεθεί σε δεύτερη μοίρα. Τελικά είναι τόσο σημαντική είδηση η εξάρθρωση μια σπείρας κακοποιών, απο την εξάρθρωση των κακοποιών στοιχείων που λέγονται βουλευτές και ζουν κάτι παραπάνω απο πλουσιοπάροχα εις βάρος ενός ολόκληρου λαου? Είναι πιο σημαντικά απο τα σημαντικά κοινωνικά προβλήματα που παρουσιάζει η Ελλάδα?

Τρεις εξηγήσεις μπορώ να δώσω σε αυτό το φαινόμενο:

1) To θέμα "πουλάει περισσότερο σε σχέση με το χιλιοπαιγμένο "Υπόθεση siemens". Άλλο να έχεις να κάνεις με κακοποιούς με οπλά, ομήρους απειλές, με τηλεοπτική απολογία του φερόμενου ως αρχηγού της σπείρας στις ειδήσεις των 8 (το είδαμε και αυτό!). Και άλλο να λες τα ίδια και τα ίδια για ένα θέμα που έχει προκύψει εδώ και δύο χρόνια, με δικαστικούς όρους, σκληρό πόκερ και με αλήθειες που με κανένα τρόπο δεν θέλουν πολλοί να μαθευτούν. Καλοκαιράκι τώρα, πρέπει να βρούμε ένα ειδησεογραφικό blockbuster να ανέβει η τηλεθέαση σε μια νεκρή χρονική περίοδο. Σαν εκείνο το καλοκαίρι που έπιασαν την διαβόητη 17Ν και που οι Έλληνες αντί να κάνουν βουτιές κρατώντας την μάσκα και τον αναπνευστήρα, έκαναν βουτιές στον ιδρώτα στο το σαλόνι του σπιτιού τους. Η εμπορευματοποίηση της δημοσιογραφίας είναι η ταφόπλακα της σαν λειτούργημα.


2) Υπάρχουν συμφέροντα πολλά, που δεν πρέπει να αφήσουν ένα θέμα να εξιχνιαστεί μέχρι να βρεθούν οι πραγματικοί ένοχοι. Χρησιμοποιούμε την μέθοδο της καταγραφής του θέματος, ενασχόλησης του επιφανείακά μέχρι ένα διάστημα, και μόλις έχει πλάτυάσει αρκετά και πρέπει να αποδοθούν ευθύνες γιοα να κλείσει οριστικά η υπόθεση εμφανίζεται ένα άλλο θέμα για να αρχίσει ξανά αυτος ο φαύλος κύκλος.

3) Τρίτη και τελευταία εξήγηση να είμαι δημοσιογραφικά άσχετος. Πάντοτε αναρωτιόμουν πως λειτουργεί η επιλογή των θεμάτων που θα ασχοληθεί ένα ΜΜΕ, πως γίνεται όλα τα ΜΜΕ να ασχολούνται με την ίδια θεματολογία και με την ίδια σειρά σημαντικότητας. Ίσως και να είναι δική μου η ψευδαίσθηση για την μη σοβαρότητα του θέματος, ενώ υπάρχουν άλλα κρισιμότερα.

Η συνέχεια επί της οθόνης... Μπα θα πάω για μια βουτιά. Εκεί στην παραλία όλα αυτά φαίνονται τόσο ποταπά, τα εσώτερα είναι αυτά που μας καίνε. Ίσως και να είναι μικρής σημασίας όλα αυτά που μας προβληματίζουν καθημερινά, σκάνδαλα, ρυθμοί ανάπτυξης, αναπτυξιακοί νόμοι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που ο Μορφέας δεν μας αφήνει να αναπτύξουμε αυτή την στιγμή. Εις το επανειδειν λοιπόν.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Περιπλανόμενος παραμιλώ


"Τι είναι αυτό που αποφεύγεις περισσότερο" ρώτησε ο Κ σε έναν απογευματινό μας περίπατο.
"Τους κλειστούς χώρους που υπερ μεγενθύνουν την μοναξιά μας" απάντησα μονομιάς.
Δεν έχω καλή σχέση με τους κλειστούς χώρους. Μου αρκεί η παρέα τους κατά την διάρκεια της εργασίας. Σε κάθε τους μορφή με πνίγουν, με καταθλίβουν, είτε στην μορφή του σπιτιού είτε στην μορφή μιας κλειστής καφετέριας ενός μπαρ ή σινεμά.
Ευγνωμονώ την μητέρα Μεσόγειο που με το θερμό της κλίμα μπορούμε να κυκλοφορούμε στους εξωτερικούς χώρους, ώρες πάμπολες. Δεν είναι τυχαίο που το μπαλκόνι μου έχει γίνει πλέον ο βασικότερος χώρος ξεκούρασης, κατά την διάρκεια δε των διακοπών στο πατρικό μου σπίτι, μεταμορφώνεται σε υπνοδωμάτιο, έτοιμο για ταξίδια νοερά παρέα με τα αστέρια!
Θερινά σινεμά, μπαρ σε διακοσμημένες ταράτσες, κήποι, πάρκα, ανοικτοί συναυλιακοί χώροι. Εκεί θα ψάξετε για να με βρείτε, πουθενά αλλού. Ο Ιούνιος μας έκρυβε αρκετές μουσικές εκπλήξεις και πάμπολους λόγους να οδεύσουμε προς αυτούς. Άνθρωποι πολλοί, έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα αυτό, αρκετοί με τα ποδήλατα τους παράτησαν την θαλπωρή και την "ασφάλεια" του δικού τους χώρου, για να βρεθούν σε χώρους ανοικτούς όπου η θετική ενέργεια του τοπίου και των απελευθερωμένων ψυχών πλημμύριζε τα μέρη Έτσι θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητα μας, γεμάτη από λόγους και αφορμές να παρατήσουμε την απομόνωση του σύγχρονου αστικού τοπίου και να οδεύσουμε προς τα εκεί που ποθεί η ψυχή μας. Εκείνη μονάχα ξέρει τι είναι καλύτερο για εμάς.
Προτιμώ να κυκλοφορώ έξω ελεύθερος να περιπλανιέμαι με τα πόδια ή με το ποδήλατο στις όμορφες γωνιές αυτής της πόλης, να φωτογραφίζω καθετί περίεργο, να ξαποσταίνω για να διαβάσω κάποιο βιβλίο, να ονειροπολήσω στιγμιαία και να συνεχίσω τον περίπατο μου παρέα με το δροσερό αεράκι και τα χρώματα της πόλης που παλεύουν με το γκρίζο της ισοπέδωσης. Είχα καιρό να ξεμυτίσω, μου είχε λείψει, με έτρωγε σιγά σιγά, δεν το είχα καταλάβει έως σήμερα, όπου χάθηκα για λίγο στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου και η ηρεμία μου επανήλθε.
Βλέπω φίλους μου πολλούς που προτιμούν την θαλπωρή του σπιτιού, κάθονται παρακολουθώντας τηλεόραση, ή σερφάροντας στο διαδίκτυο (κοντεύει να γίνει ο ίδιος εφιάλτης με την τηλεόραση) παρέα με το air condition για να τους γεμίζει δροσιά. Σέβομαι τον τρόπο ζωής τους, μα δεν μπορώ να τον ενστερνιστώ, μου φαίνεται μακρυνός, δίχως αισθήματα αληθινά, επίπλαστες φαντασιώσεις υλικής χαράς. Προτιμώ εδώ έξω έστω και μοναχός, τουλάχιστον η ψυχή μου μπορεί να χαμογελάσει δυνατά.

Το κείμενο γράφτηκε και αυτό σε χώρο εξωτερικό, εκεί που πηγάζει ολόκληρη η έμπνευση μου. Ελπίζω και η δική σου συνταξιδιώτη.

ΥΓ. Η φώτο ανήκει στο πατακάτω site http://www.davidgoering.com, βρεθηκε τυχαία, το οποίο περιέχει φανταστικές φωτογραφίες, αξίζει ένα πέρασμα απο εκεί.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Του Φεγγαριού ο μονόλογος


Το Φεγγάρι φάνηκε στον νυχτερινό ουρανό, ολόγιομο καθρέφτιζε στα γαλήνια νερά την αφεντιά του, δίνοντας τους μια απόκοσμη λάμψη, να τα βλέπουν οι θνητές καρδιές και νοσταλγικά να αναπολούν.
Στενάχωρη φαινόταν όμως η κυρά Σελήνη καθώς έκανε τον νυχτερινό της περίπατο στη γειτονιά των αστέρων. Προσπέρασε βαριεστημένα τον Καρκίνο δίχως να τον χαιρετίσει, μα εκείνος παραξενεύτηκε από την στάση της αιώνιας φίλης του. Αίφνης την ρώτησε "Τι έχεις αφέντρα μου και δεν με χαιρετάς, σου έκανα κάτι άθελα μου?"
Και κείνη του απάντησε, "δεν τα'χω με σένα καλέ μου σύντροφε, με την μοίρα μου τα έχω να τριγυρνώ κάθε μέρα απο το ίδιο μονοπάτι. Θέλω να πάω μακρυά, να δω μέρη που το βλέμμα μου δεν τα έχει συναντήσει ξανά, να φωτίσω νέες θάλασσες, να κολυμπήσουν εκεί οι αχτίδες μου και να αναδυθούν απο τα νερά αναγεννημένες.
Έχω ακούσει ιστορίες για πλανήτες χίλιες φορές πιο μεγάλους, με φεγγάρια πάμπολλα, λεύτερα να φωτίζουν όποιο μέρος θέλει η ψυχή τους. Κει θέλω να πάω και κάποια στιγμή να επιστρέψω ξανά αναγεννημένο και απο τον βασιλιά ήλιο ακόμα πιο λαμπρό!
Εδώ όμως με έχει η μοίρα μου αιώνια δεμένο να διαβαίνω κάθε μέρα το ίδιο μονοπάτι. Έχω εσάς όμως τους φίλους μου τα αστέρια που θα μου λείψετε πολύ άμα σας αποχωριστώ. Έχω και αυτά τα πλάσματα τους ανθρώπους που με αγαπούν πολύ, χαζεύουν το πέρασμα μου σαν να μην το έχουν ξαναδεί ποτέ, μισολογώντας ότι τα πιο μικρά πράγματα είναι και τα πιο σπουδαία, κάτι θα ξέρουν τούτοι..."
Αυτά είπε το φεγγάρι στον λατρευτό του φίλο και προχώρησε το ταξίδι του στην γειτονιά των αστεριών.



Αφιερωμένο στην πανσέληνο του Ιουνίου, την πιο λαμπρή πανσέληνο τους έτους. Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που το μυαλό τους σταματά να λειτουργεί καθώς αντικρίζουν το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στα γαλήνια νερά της θάλασσας. Ένας απο τους λόγους που λατρεύω την θάλασσα, ένας απο τους λόγους που με κανουν να ζώ.